Eén: omdat hij renners die zich financieel gigantisch kunnen verbeteren zelden iets in de weg legt – zie Terpstra vorig jaar nog. En twee, belangrijker: omdat hij weet dat deze Viviani niet onvervangbaar is.

Het is altijd de grote kracht van Lefevere geweest. Niemand die zo goed kan inschatten wanneer hij welke inspanning moet leveren om een renner absoluut te houden. Het is deze lente niet anders. Het zijn niet de minste namen die aan hun laatste contractjaar bij Deceuninck-Quick Step bezig zijn. Alaphilippe, Gilbert, Stybar, Mas, Viviani. Simpel gesteld: de beste eendagsrenner van 2019, een renner met vier Monumenten op zijn naam, een winnaar van twee voorjaarsklassiekers dit jaar, één van de grootste rondetalenten en de beste spurter van vorig jaar. Maar slechts eentje heeft nu al bijgetekend. En dat is niet toevallig Julian Alaphilippe. Omdat Lefevere weet: wat die doet, kan niemand anders. En het hoort bij het DNA van zijn ploeg. Een aanvaller die etappes en de grootste eendagswedstrijden wint. In groten getale bovendien. Hij is wél onvervangbaar.

Die troeven hebben de anderen niet. Niet Enric Mas. Een toptalent, de Spanjaard, maar wel in het grote rondewerk – een domein dat níét tot het Quick Step-DNA behoort en waar Lefevere altijd maar met argwaan in wil investeren. Zelfs niet Gilbert en Stybar. Zeer geliefd bij Lefevere, allebei, maar als hij treuzelt om langer met hen in zee te gaan, is dat omdat Lefevere weet dat hij voor hun wedstrijden nu al alternatieven in zijn ploeg heeft. En dus ook Viviani niet. De laatste jaren zeggen genoeg. Voor de Italiaan waren er Cavendish, Kittel en Gaviria. Vertrok de ene topspurter, dan stond de andere al klaar. En allemaal waren ze even succesvol in de trui van Quick Step. Het heeft Lefevere geleerd: de naam van je topspurter is één, maar even belangrijk is de cultuur, het treintje, de aanpak eromheen. En die zullen straks wel dezelfde blijven. Wie dan met Jakobsen en Hodeg al twee razendsnelle jongens in huis heeft, moet niet treuren om een vertrekkende Italiaan.