De intussen 63-jarige ex-speler (1971-1983) van Standard, waar hij alleen “door diverse omstandigheden” nooit hun gedroomde coach werd, geeft nog maar zelden een interview. Sinds zijn hersenbloeding vijf jaar geleden zoekt de topcoach op rust liever de luwte op. Hij praat langzamer, oogt afweziger. De Leeuw is nu een zachte, wat melancholische man. Maar om het gesprek met Sá Pinto (45) vroeg de Limburger, wiens hart altijd dieprood is gebleven, dus zelf.

Sá Pinto: “We are the same.”

Gerets: “Ik herken dezelfde passie voor voetbal en dezelfde manier van werken.”

Sá Pinto: “Weet je, ik spaarde vroeger foto’s van jou. Van de WK’s van 82, 86 en 90… Hij was De Leeuw, ik werd bij Sporting Lissabon Leeuwenhart! (lacht) Ik herinner me vooral nog de Europacup 1-finale die je in 1988 won met PSV tegen Benfica. Hij is a legend! Ik herinner me hem als coach vooral van PSV Eindhoven, maar ook van Olympique Marseille, Galatasaray…”

Gerets: “Clubs met veel passie. Als ze van je houden, is het voor het leven.”

Zoals Standard?

Sá Pinto: “Hier is ook alles intens. Zwart of wit. Als coach moet je dan vooral aan het witte denken, aan het positieve. Het is een zware job, coach van Standard. But I love it!”

Eric, vond je Ricardo meteen een goede keuze als coach voor Standard?

Gerets: “Hij had hier als speler een goede indruk nagelaten. Als coach kende ik hem niet zo goed, maar ik heb me binnen de club geïnformeerd. Hij past hier.”

Sá Pinto: “Ik voel me hier perfect. Alles is er om weer een grote club te worden: de omkadering, de twee oefencomplexen, het ­stadion, de supporters…”

Waar jij graag tussen springt. Eric, wat dacht je toen Ricardo de goal van Mpoku tegen Lokeren met de supporters uitzinnig ging vieren?

Gerets: “Ik vond het geweldig!”

Sá Pinto: “Thank you, Eric. Iedereen wilde me vermoorden.”

Is Ricardo niet uitbundiger en minder stug dan jij ooit was?

Gerets: “Ik was eerder een moeilijke. Vooral met journalisten. ­Some were stupids.”

Sá Pinto: “Vooral na de match ­tegen Zulte Waregem (0-4-verlies, nvdr.)was het erg. Het is verbeterd, maar ik mis van sommigen toch nog steeds respect. In vergelijking met mijn periode als speler hier is in het algemeen het respect voor Standard gedaald. Ik merk dat zelfs vanwege de eigen fans naar de club toe, via de sociale media.”

***

De charmante Portugees informeert bezorgd naar de gezondheid van Eric. “Gaat wel, ik heb nog last van evenwichtsstoornissen, trek drie keer per week naar de kinesist. De ene dag gaat het beter dan de andere, maar ça va. Ik leef nu ook heel rustig. Zelfs in de tribune blijf ik kalm. Mocht ik de matchen van Standard beleven als coach, mijn laatste dag zou er snel aankomen, vrees ik. Nu volg ik de matchen gewoon als supporter. I love this club, Ricardo. Maar als we verliezen, ben ik niet boos maar verdrietig.”

***

Nu jullie hebben kennisgemaakt, kan Eric Ricardo wel adviseren.

Sá Pinto: “Ik weet nu dat Eric, als ik het hem zou vragen, dat altijd zou doen.”

Shoot, Eric.

Gerets: “Neen. Elk zijn job. Ik ben nu gewoon een supporter en hij is de coach. Wie wil zeggen hoe hij het moet doen, moet minstens twee weken ­élke training hebben gezien en de tactische opdrachten kennen.”

Zou je hem je opinie geven welke versterkingen de ploeg in januari nog nodig heeft?

Gerets: “Ja. Onder vier ogen.”

Oké dan, welke spelers van het huidige Standard had je als coach in je ploeg gewild?

Gerets: “Ik spreek ook niet over spelers individueel. Ik ben supporter van een ploeg. Het enige wat ik over het spel van Standard wil zeggen: een moeilijke start, maar stilaan vinden de spelers elkaar.”

Sá Pinto: “Er was tijd nodig om enige stabiliteit te krijgen. Nu moet het efficiënter.”

De kritiek kwam snel: Sá Pinto staat alleen voor grinta, maar is tactisch zwak. Mpoku liet alvast ­weten dat er wél zwaar ­tactisch wordt getraind.

Sá Pinto: “Denk je nu echt dat een coach op dit niveau geen benul heeft van tactiek? Diegenen die zeggen dat ik in mijn hoofd nog te veel speler ben, vertellen onzin. Het is mijn natuur, die driftigheid langs de lijn, maar ik vuur er ook mijn spelers mee aan. Ik laat me evenwel niet meeslepen, ik zit heus ook op tijd op de bank om te noteren en na te denken over de tactiek. Al volg ik wel Pep Guardiola als die zegt dat mentaliteit belangrijker is dan tactiek.”

Gerets: “Een nieuwe coach en zeven nieuwe spelers, dat vraagt tijd. Dan kan je die man niet al na enkele weken afmaken.”

Had Mpoku in de laatste minuut niet gescoord tegen Lokeren, dan was het eind september al afgelopen.

Sá Pinto: “Dat is ons lot. Terwijl ik ervan overtuigd ben dat ik de juiste man op de juiste plaats ben.”

Gerets: “Onderschat ook de druk niet. Mijn makkelijkste jaar als coach was mijn derde bij Lierse, toen we kampioen werden. Juist omdat ik niets te verliezen had, met spelers die bij hun vorige club op de bank zaten: Menzo, Haagdoren, ­Rudy, Klyuev... Ik maakte er vooral een hechte vriendenbende van. (genietend) Sommigen zeiden achteraf dat we de titel behaald hebben op café. Om de paar maanden gingen we allen samen op stap. En met de biertjes steeg de spirit.”

Sá Pinto: “Indien nodig doe ik dat ook, zeker weten!”

Gerets: “Ik was mijn hele carrière heel close met mijn spelers. Dat was een risico dat ik bewust nam. Maar je moet wel altijd in de kleedkamer de baas blijven, Ricardo.”

Sá Pinto: “Dat is waar. If you cannot control them, they kill you.”

***

Sá Pinto: “Waar woon jij ­eigenlijk, Eric?”

Gerets: “In Maasmechelen. Twee dagen per week. Ik ben meer in Luik, mijn vriendin heeft een huis hier tien minuutjes vandaan.”

Sá Pinto: “Altijd welkom op een training, Eric.”

Gerets: “Wil ik graag doen. Ik ben vooral in Limburg om te vissen. (lacht)I love it. Ik heb thuis een visvijver van wel 100 meter op 200 meter.”

Sá Pinto: “Je hebt gelijk, het goede, rustige leven, Eric. Maar ik denk niet dat ik het geduld heb om te vissen. Neem mijn voetbal af en ik sterf.”

***

Haalt Standard Play-off 1?

Gerets: “We staan toch nog steeds maar op één punt van de top zes? Als ze blijven voetballen zoals ze nu bezig zijn, kan het. Ik zie veel spelers met kwaliteit, maar het is er nog niet allemaal uitgekomen.”

En als Ricardo dit seizoen slaagt, kan jouw club, de rijke traditieclub Standard, dan ooit weer titelkandidaat worden?

Gerets: “De voorzitter droomt in elk geval van een coach die drie of vier jaar blijft en…”

Sá Pinto: (lachend) “Droom ik ook van.”

Gerets: “En als de club ­bestuurlijk stabiliseert, kan Standard binnen de twee jaar weer mee knokken voor de titel. En dan betaal ik Ricardo een fles champagne. Of neen, twéé flessen!”

Sá Pinto: “Eric, nu gaan we telefoonnummers uitwisselen.”