Daarom is het succes van Ajax zo mooi. Door de magere jaren die de Amsterdamse club op internationaal vlak weleens beleefde, werden de principes waarop de club is gebouwd ter discussie gesteld. Is al dat geld in de jeugdopleiding nog nodig als spelers al op jonge leeftijd worden weggeplukt? Moet het altijd mooi en attractief voetbal zijn? Mag het niet eens wat verdedigender en fysieker? Zo bereiken coaches als Mourinho, Benitez en Simeone toch ook resultaten? De Nederlanders hebben altijd vastgehouden aan technische, creatieve en aanvallend denkende spelers. Piet Keizer, Johan Cruijff, Marco van Basten, Wesley Sneijder en al die anderen hebben met de typische waarden Ajax groot gemaakt. Technische vaardigheid gecombineerd met inzicht.

Een voetbalvisie die mee het DNA bepaalt, hoort voor elke club de Bijbel te zijn. Het is de filosofie die de richting wijst voor de jeugdopleiding en het transferbeleid. Natuurlijk bepaalt de kwaliteit van de spelers de speelwijze. Maar als trainers en spelers in een bepaalde filosofie worden aangetrokken en de transferverrichtingen niet alle kanten opschieten, is er een stabiele basis om op terug te vallen. Het klinkt simpel en mooi, maar in een voetbalwereld die wordt geregeerd door opportunisme is het moeilijk aan die visie vast te houden. Anderlecht is daar nu het slachtoffer van, met een opstandige supportersschare als gevolg. De pijn zit hem niet alleen in de nederlagen. Het leed zit ook verscholen in de manier waarop.

Club Brugge had al snel begrepen dat No Sweat, No Glory de basis van het succes moest worden. Anders dan Anderlecht het zou doen, maar Club heeft de top van het Belgische voetbal veroverd. Anderlecht heeft in deze moeilijke tijden geen basis om op terug te vallen. De identiteitscrisis is al jaren aan de gang. Dat is de reden waarom de club zo diep is kunnen vallen.