Volgens een artikel in het Journal of Forensic Sciences klopt de roemruchte Lijkwade van Turijn niet met de modernste analysetechnieken uit de misdaadwetenschappen, met name de bloedspatpatroonanalyse.

De Lijkwade toont, naast een rechthoekig patroon van schroeiplekken dat toont hoe het opgevouwen was toen het aan brand was blootgesteld, de afbeelding van een man met de armen voor het lichaam, met daarop bloedsporen die afkomstig lijken te zijn van een geseling, een doornenkroon, een wonde in de zij en nagelgaten in handen en voeten.

Eerder onderzoek met C14-datering zette de ouderdom van het weefsel ergens tussen 1260 en 1390, maar sommigen betwisten dat: als je aanneemt dat het beeld in het doek gebrand moet zijn met een of andere lichtflits – en niemand heeft meteen een andere verklaring – dan zal de energie die het weefsel daarbij te verduren heeft gekregen, ook de koolstofisotopen veranderd kunnen hebben. Anders gezegd: als het een mirakel was, schiet wetenschap tekort.

Maar als het een mirakel was, dan heeft het er ook voor gezorgd dat de bloedvlekken veranderd zijn, zeggen onderzoekers nu. Ze vonden een vrijwilliger bereid om een nagelgat in zijn hand te laten maken. De onderzoekers stopten er een buisje in en noteerden hoe het bloed drupte, met de vrijwilliger in verschillende liggende posities. Geen enkel spoor kwam overeen met wat op de Lijkwade te zien is.

De onderzoekers deden hetzelfde met de speerwond in de zij. Al vonden ze daar geen vrijwilliger voor, en testten ze het dan maar met een pop die zo realistisch mogelijk bloedde.