"Ik, een man van 35, beleefde vorig jaar een paar heel intense maanden met een vrouw, tot ze voor haar ex koos. Pijnlijk, maar ik slaagde erin het een plaats te geven. En toen bedacht ze zich: het werd niets met de ex, ze miste me. Ik was zo gelukkig. Tot een paar weken geleden. Ze weet het niet meer. Dit valt zwaar. Meer dan de pijn van de afwijzing voel ik dat ik al mijn vertrouwen kwijt ben. Hoe kan ik ooit nog geloven dat iemand me graag ziet? En het ergste, als ze morgen aan mijn deur staat, zeg ik opnieuw ja."

Zo’n relatie wordt wel eens een knipperlichtrelatie genoemd, een grappig woord voor een pijnlijke realiteit. In een relatiepatroon van aantrekken en wegduwen belanden is niet alleen ondermijnend voor je zelfvertrouwen en het vertrouwen in de ander, het put je uit en maakt je op lange termijn diep ongelukkig. Het ergste is dat dergelijke relaties nogal verslavend zijn en bijgevolg moeilijk om los te laten.

Je twijfelt, merk ik, aan de oprechtheid aan de andere kant. Vaak wordt het zo bekeken: dat er aan de andere kant iemand zit die ‘profiteert’, met gevoelens speelt, harteloos is. Ik weet vanuit de praktijk dat dat niet klopt. Weet dat zij in de aantrekfase naar je verlangt, je graag ziet en erin gelooft dat het deze keer wel zal lukken. In de terugtrekfase overheerst dan haar angst om te falen, niet te voldoen, waardoor het voelen er niet meer is, ze gaat twijfelen, zwijgt en afwezig is. Dat is wat bindingsangst betekent: het sterk voelen en ervoor gaan, maar doordat er potentieel is, neemt de angst het over, raak je afgesneden van dat gevoel en ga je lopen. De intensiteit is weg, het gemis begint, het idealiseren van wat was, en de cyclus start opnieuw.

Net omdat de intensiteit zo groot is, is het moeilijk om er afstand van te nemen. Op de beste momenten is dit soort relatie het beste van het beste, maar er is de andere, heel donkere zijde. Op het einde van de rit luidt de conclusie vaak: ik heb meer geleden dan mooie tijden beleefd, maar die mooie momenten waren zo mooi dat, als hij/zij aan mijn deur staat, ik het niet weet …

De kruik gaat maar zo lang te water tot ze barst: je houdt dit vol tot er een dag komt dat je het niet meer wilt, de pijn en het lijden, en dat je begint met rouwen om wat niet is en nooit zal zijn, ondanks alle potentieel. Heel moeilijk, zoveel is zeker, maar zeker geen reden om aan de echtheid ervan te twijfelen of aan de liefde tout court.

Relatie­therapeute Rika Ponnet geeft antwoord op jouw relatievraag. Mail je vraag naar relatie@nieuwsblad.be