Sigrid en Kristof verloren baby Flynn en zoeken lotgenoten om hun verdriet te delen: “We wéten dat we ermee moeten omgaan. Maar hoe?”

Een sanseveria. Sigrid en Kristof hadden hem weken geleden in huis gehaald, bij hen in de wijk in Heist-op-den-Berg. Lange tijd stond die plant daar, zonder deftige bloempot, en zonder dat iemand er een miste. Maar nu moest er heel dringend in het tuincentrum een bloempot gehaald worden. “We zoeken dingen om te doen”, zegt Sigrid. “We houden ons intensief bezig met futiliteiten als bloempotten. Alles om even weg te zijn van de pijn. Om niet weer helemaal over mijn toeren te gaan en pas bij mezelf te komen door de pillen.”

Zoals afgelopen woensdag, toen uiteindelijk twee woorden kwamen. “Slecht nieuws.” Ze had geroepen en getierd. Geen woorden, maar hopeloze kreten. Hun Flynn had nochtans goed geslapen, die nacht. Wonderlijk goed, voor een vier maanden oude baby. “Hij lachte, zoals hij altijd deed”, zegt Kristof. “Ik gaf hem een vuistje, toen ik naar mijn werk vertrok. Hij kon dat al.” Sigrid zette de baby af bij de crèche. Na de middag ging ze zomerkleedjes shoppen, met haar dochter Fleur. Die stond in de paskamer van Bel&Bo, toen de telefoon kwam.

“Iets over een ambulance en reanimeren. Ge zijt verkeerd, zei ik. Het gaat om Flynn, hoorde ik toen. Ik heb ze hem nog zien reanimeren toen ik toekwam. Ik kon niet huilen op dat moment. Pas toen die woorden kwamen – slecht nieuws – ben ik ingestort. We hebben Flynn nog mogen vasthouden, gewikkeld in een dekentje. Uren hebben we daar gezeten in het UZA. Ik kan mij niet herinneren dat we een woord gezegd hebben.”

Kleurige stof

Ze klampen zich vast aan elkaar, zeggen Sigrid en Kristof. Hun eten smaakt niet, maar ze praten. Ze huilen niet de hele dag, maar soms komt het, plots en hard. “Dan raak ik er niet meer uit”, zegt Sigrid. “Dan ga ik bijna weer hyperventileren.” En dan gaan ze weg, een bloempot kopen. “We willen niet weglopen van ons verdriet. We wéten dat we ermee moeten omgaan. Maar hoe? Dit is het eerste grote verlies waar ik mee geconfronteerd word.”

Dus zoekt ze steun bij lotgenoten. Daarom ook doet ze haar verhaal. “Ik wil graag praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Mensen die er, ondanks hun eigen leed, voor ons willen zijn. Die beseffen hoe hard het is en ons kunnen doen voelen dat we niet alleen zijn met ons verdriet. Misschien kan die steun ons helpen met het beginnen verwerken van ons verlies.”

Er is nog iets, wat het koppel gezegd wil hebben. “We willen heel duidelijk laten weten dat we de mensen van de crèche helemaal niets verwijten. Zij moeten zich ongelofelijk rot voelen, terwijl ze al het mogelijke gedaan hebben om Flynn te redden. Onze baby is gaan slapen met de andere kinderen, maar hij is niet meer wakker geworden.”

“Er is een autopsie uitgevoerd”, zegt Kristof. “De precieze doodsoorzaak is nog niet gekend. Het is wel duidelijk dat hij een natuurlijke dood is gestorven. Niemand had dit kunnen voorkomen.”

Op de tafel in hun woonkamer ligt een stapel kleurige stof. Sigrid naait. “De patronen voor de kleren van Flynn lagen klaar. Ik ga ze alsnog maken. Met zijn naam op het etiket. Dan leeft hij toch voort in zijn broekjes en pakjes.”

“Als een vrolijk lachebekje, altijd goedgezind”, vult vader Kristof aan. “En nieuwsgierig”, zegt Sigrid. “Hij kon naar mij blijven kijken, tot ik terugkeek. Dan lachte hij, en dan was hij content.”

Donderdag wordt in Heist-op-den-Berg afscheid genomen van Flynn. Lotgenoten die Sigrid en Kristof willen steunen, kunnen contact opnemen met de redactie.