Zo beleeft onze columnist zijn allereerste WK: “Even streng als in een luchthaven”

Wel, ook voor mij was het gisteren mijn eerste wedstrijd op een WK. Als journalist, mocht u dat zoals mijn 2,5 jarige zoon nog niet in de gaten hebben. “Papa, voetballen in Rusland”, vraagt hij dagelijks via FaceTime. Ik voel me dan geflatteerd en laat hem in de waan, nu het nog kan. Maar als ik mijn meer ervaren collega’s mag geloven, blijf je je die eerste wedstrijd op een WK ook als journalist herinneren.

En dus zal ik voor altijd onthouden dat je om een Russisch WK-stadion in te komen al even streng gecontroleerd wordt als in een luchthaven. Je naam wordt geregistreerd, een agent staart een minuut naar je gezicht om te zien of jij het wel echt bent die op de foto van je toegangsbewijs staat, de rugzak moet door een scanner en zelf loop je door een metaaldetector.

Ik zal voor altijd onthouden dat je na een WK-wedstrijd in zeven haasten naar de luchthaven moet om in het holst van de nacht in je basiskamp te arriveren.

Ik zal voor altijd onthouden dat de FIFA ervoor zorgt dat je in het perscentrum alleen eten kan kopen als je cash betaalt of met een kaart van sponsor VISA.

Ik zal voor altijd onthouden dat Zuid-Amerikaanse voetbaljournalisten in een truitje van hun land op de perstribune zitten te supporteren, iets wat in West-Europa totaal not done is. Wij houden ons in. Ook op 15 juli...