Dat ligt niet aan Verbeke en al zeker niet aan Emma, het 12-jarige meisje dat 9 was toen ze haar vader ­verloor bij een auto-ongeluk. Emma zei mooie dingen over het hemelsbrede verschil tussen de woorden verongelukt en een ongeluk en over verdriet dat voor altijd is “behalve misschien als je een grote operatie doet” om dat verdriet te laten weghalen. Televisie om weg te slikken, zonder twijfel.

Over Kinderkopkes zei Kristel Verbeke dat “als we de tijd nemen om met kinderen te praten, we echt veel kunnen bijleren”. Hoewel elke aflevering maar een halfuur duurt, ­vinden de makers het nodig om de sober in beeld gebrachte gesprekken met Emma en de poëtische beelden van het meisje tijdens het paardrijden en het turnen af te wisselen met beelden van Verbeke (foto) in de auto. Verbeke verloor haar vader en twee zussen en is dus een ervaringsdeskundige in verlies en verdriet, maar haar handenvrije telefoongesprekken vanuit de wagen met haar moeder, schoonbroer en vrienden breken de sfeer, voegen weinig toe en verleggen de aandacht onnodig naar Kristel Verbeke. De telefoontjes dienen wellicht als rustpunt, maar als je dan toch de tijd neemt om op Eén met kinderen te praten, ga dan voluit zonder er al die volwassenen bij te betrekken. Anders maak je de naam Kinderkopkes niet waar.