Hans Vanaken ontpopte zich dit seizoen tot een onbetwiste sleutelfiguur bij de landskampioen. 14 doelpunten en 17 assists over alle competities heen, het zijn ‘De Bruyniaanse’ cijfers die de 25-jarige Lommelaar in zijn derde seizoen bij Club Brugge kan voorleggen. Zijn maatje Jelle Vossen (29) moest het met veel minder stellen, maar de Bilzenaar zorgde met een plaatsbal op Sclessin wel voor het doelpunt van de titel. We troffen de twee trotse vaders in het midden tussen Lommel en Bilzen, op het zonnige terras van de Lummense brasserie Afrit 26.

Rudi Vossen: “(knikt) Jelle kende een redelijk begin, maar verdween uit de ploeg en heeft lang moeten wachten op een nieuwe kans. Als je op de bank verzeilt, moet je je bewijzen in de weinige minuten die je krijgt. Daarom ben ik blij dat hij in die laatste wedstrijden (Vossen scoorde tegen Charleroi en Standard, nvdr.) heeft getoond dat hij er nog altijd is.”

Vossen: “Iedereen beleeft al eens een moeilijk seizoen, maar voor Jelle was dit pas de eerste keer in zijn carrière. Maar in de laatste drie jaar scoorde hij 43 keer. Dan moet je niet panikeren als het even minder gaat en erop vertrouwen dat de kwaliteiten er nog zijn.”

Vital Vanaken: “Wij zijn ook voetballer geweest, we weten wat op de bank zitten met iemand doet. Ik denk dat spitsen er nog meer van afzien, want vooraan is er vaak meer concurrentie. Er zijn jongens die bij de minste tegenslag wild om zich heen gaan schoppen, maar daar schiet je niets mee op.”

Vossen: “Niemand is tevreden als hij op de bank zit. Gelukkig staat er een sterk hoofd op zijn lichaam. De Limburgse nuchterheid zeker? (lacht).”

Vanaken: “Bij Hans is het altijd al zo geweest dat hij van niets wakker lijkt te liggen. Maar dat mag je niet interpreteren alsof het hem niet interesseert. Hij kan gewoon heel gemakkelijk zaken van zich afzetten.”

Vossen: “Jelle bleef naar de buitenwereld toe ook rustig, maar tegenover mij heeft hij wel zijn hart gelucht. Op die momenten is het handig dat ik ook profvoetballer ben geweest. Uiteindelijk komt het dan altijd op hetzelfde neer: doorbijten. En de trainer overtuigen, niet ik. Hij stelt de ploeg op.”

Hans moet het van zijn voetballend vermogen hebben en beschikt over een grote motor. Als je die twee capaciteiten bij elkaar voegt, denk ik dat de Bundesliga het best bij hem past Vital VANAKEN

Vossen: “Neen, want hij wil het beste in Club Brugge naar boven brengen en daar is hij in geslaagd. En daarbij, als hij echt geen vertrouwen meer zou hebben in Jelle had hij hem in die laatste matchen ook niet meer opgesteld.”

Vanaken: “Het wordt pas een ander verhaal als een coach je aan de kant schuift omdat hij structurele veranderingen doorvoert, zoals in zijn veldbezetting.”

Vanaken: “Dat is nooit de verdienste van één man. Hans is nu 25 en hij is al jaren progressie aan het maken. Dit is een logische evolutie en komt in de eerste plaats door hemzelf. Wel is het zo dat hij onder Leko een nummer 8 is geworden. Vroeger zwierf hij over het veld, nu blijft hij meer in positie.”

Vanaken: “Het zou belachelijk zijn als ik dat verwacht had. De trein is vijf jaar geleden beginnen bollen. Toen ging hij van Lommel naar Lokeren en hoopte ik dat hij af en toe zou mogen meespelen. Maar hij debuteerde meteen met twee goals op Anderlecht. Ook toen hij naar Brugge trok, had ik geen hoge verwachtingen, want de druk is er veel groter. Bij Lokeren mag je winnen, bij Club moét je winnen. Zijn eerste maanden in Brugge waren niet gemakkelijk. Maar kijk: in drie seizoenen won hij twee titels met Club en werd hij een keer tweede.”

Vossen: “En daar hebben zowel Hans als Jelle hun aandeel in gehad. Dat hebben wij nooit kunnen zeggen, hé Vital! (schatert).”

Vossen: “Neen. Ze zijn al 24 op 24 met voetbal bezig. Als den ouwe daar dan ook nog over begint, krijgt die het meteen te horen.”

Vanaken: “(knikt) Hans zal nooit tegen mij over voetbal beginnen. Ik ook niet snel, tenzij er mij iets echt niet aanstaat.”

Vanaken: “Wel, ik vind dat hij nog te veel tegen de scheidsrechter loopt te mekkeren. Ik begrijp het niet goed, want zo is hij niet naast het veld. Maar hij beseft dat intussen ook wel.”

Vossen: “Ik kan me er ook over opwinden als Jelle loopt te verdedigen tot aan de eigen hoekschopvlag. Als er dan een tegenaanval wordt opgezet, kan hij nooit op tijd in de zestien zijn. En dan vraagt iedereen zich af waar de spits uithangt.”

Vanaken: “Klopt. Ik probeer Sam en Hans even vaak aan het werk te zien. Het zou fout zijn om als ouder meer aandacht te geven aan een kind dat sowieso al met meer belangstelling gaat lopen.”

Vossen: “Onze dochter Silke speelde volleybal, als zij vroeg om naar haar wedstrijd te kijken, deed ik dat met evenveel plezier. Zij is trouwens Jelles grootste supporter. Gelukkig maar. Ze heeft er ook maar mee moeten leven dat het altijd over Jelle gaat. Als ze thuis de telefoon opnam, als iemand aan de voordeur stond, … altijd maar: ‘hoe is het met Jelle?’”

Vanaken: “Wij hebben op dat vlak ook geen problemen gekend. Op een gegeven moment had Sam de leeftijd bereikt waarop hij accepteerde dat Hans meer talent had. Hans en Sam hebben het trouwens altijd heel goed met elkaar kunnen vinden.”

Vanaken: “Neen. Hij heeft al wel een paar keer in de voorselectie gezeten. Maar ten eerste moet hij het op zijn positie opnemen tegen twee van misschien wel Europa’s beste op die positie: Kevin De Bruyne en Mousa Dembélé. En ten tweede denk ik dat de selectie al lang vastligt.”

‘Die Vanaken, wat een eikel is me dat’, zei Jelle ooit na een match met Genk tegen Lokeren.En zie, nu wonen ze op 500 meter van elkaar en doen ze bijna alles samen Rudi VOSSEN

Vanaken: “Na een wedstrijd van Club heeft Roberto Martinez eens met Hans gepraat, ja. Je weet wel hoe dat gaat: ‘blijf zo voortdoen, ik blijf je volgen’, zulke zaken. Maar Hans is daar heel realistisch in. Hij weet dat de jongens in de nationale ploeg beter zijn dan hij.”

Vossen: “Kijk, als we nu niet zo’n gouden generatie hadden, stonden er nu misschien 50 interlands achter de namen van Hans en Jelle. Jelle moet met zijn kwaliteiten vooral fier zijn op die twaalf caps die hij verzamelde.”

Vanaken: “Als Belg moet je blij zijn met de sterke lichting die we nu hebben. Hopelijk kunnen ze de hoge verwachtingen ook waarmaken.”

Vanaken: “Daar zal hij intussen wel al eens aan gedacht hebben. Ach, als dat komt, komt het. Ik vind wel dat het plaatje dan moet kloppen. Hans moet in een ploeg terechtkomen waar hij past met zijn kwaliteiten. Anders ben je bij voorbaat verloren.”

Vossen: “(knikt bevestigend) We hebben het meegemaakt toen Jelle bij Burnley ging voetballen. Dat bleek een foute keuze. Ze presenteerden het sportieve plaatje alsof hij een geweldige aanvoer ging krijgen, maar na twee weken had hij bij wijze van spreken al pijn in zijn nek van naar al die hoge ballen te kijken.”

Vanaken: “Hans moet het van zijn voetballend vermogen hebben. Al heb ik me ook in één ding vergist: ik wist niet dat hij over zo’n grote motor beschikte. Op dat vlak is hij een laatbloeier. Op z’n zestiende waaide hij bij wijze van spreken weg als er wat wind stond. Maar als je die twee capaciteiten bij elkaar voegt, denk ik dat de Bundesliga het best bij hem past.”

Vossen: “Iedereen bekijkt het buitenland als het summum omdat onze Rode Duivels het fantastisch doen bij Europese topclubs. Maar vergeet niet dat er veel Belgen zijn die wegkwijnen in het buitenland. Daarom vind ik niet dat een carrière per definitie mislukt is als je je hele leven in België zou spelen.”

Vanaken: “Voor Hans is het familiale aspect heel belangrijk. Hij zal niet snelvoor een ver avontuur in pakweg China of Rusland kiezen.”

Vossen: “(pikt in) Zo heeft Jelle ooit een aanbod uit Tsjetsjenië gekregen. Iemand van Terek Grozny belde met de vraag of hij een transfer zag zitten. ‘Bel binnen een jaartje nog maar eens terug’, wimpelde ik het af. Belde die man een jaar later toch wel niet terug zeker!”

Vossen: “Neen, integendeel. Het was toen de hoogste tijd om te vertrekken uit Genk. Er was het geval-Mboyo, die zich blijkbaar alles mocht permitteren. En daarnaast kregen andere sterkhouders in de ploeg wél hun gedroomde transfer, terwijl Jelle niet mocht vertrekken. Dat vrat aan hem. Hij wilde het liefst voor Mönchengladbach spelen, maar het werd uiteindelijk Middlesbrough. Dat verhaal had mits een beetje meer geluk heel anders kunnen uitdraaien. Als zijn schot in de finale van de play-offs tegen Norwich in de plaats van tegen de lat tien centimeter lager was gevallen, speelde hij nu misschien wel in de Premier League.”

Vossen: “Dat denk ik wel. Het grappige is: ik herinner me dat Genk ooit tegen Lokeren speelde en Jelle het tijdens de match aan de stok kreeg met Hans. Na afloop zei hij toen tegen mij ‘die Vanaken, wat een eikel is me dat!’ (lacht) En zie, nu wonen ze op 500 meter van elkaar in Duinbergen en doen ze bijna alles samen.”

Vanaken: “En daar hebben ze hun stekje gevonden. Weet je wat mij geruststelt? Dat ze daar niet in hun eentje zitten aan de kust. Een profvoetballer die alleen is, wordt al snel door de foute mensen omringd.”

Vossen: “Het is een goede zaak dat Audry (vrouw van Jelle, nvdr.) en Lauren (toekomstige vrouw van Hans, nvdr.) al samen zijn met onze jongens voordat ze echt bekend waren. Ze zijn voor Jelle en Hans gevallen, niet voor Vossen en Vanaken.”

Vanaken: “Dat zal er ooit wel van komen. Het is gek: toen de jongens nog thuis woonden, zei ik dat ik het moeilijk zou krijgen als ze het huis uit zouden gaan. Maar als het moment dan daar is, valt het allemaal nog wel mee.”

Vossen: “Je kind vader of moeder zien worden is het mooiste wat je als ouder kan meemaken. Ik kreeg het vroeger altijd op mijn heupen als mensen begonnen op te scheppen over hun kleinkind. Maar nu moet ik oppassen dat ik niet hetzelfde doe.”