Nick (26) wil taboe over gameverslaving uit de wereld helpen: “Ik kan nog hervallen en mijd elke game"

Nick Hannes werkt als jeugdpastor veel met jongeren. “Ik begeleid hen onder meer in hoe ze met hun geloof in het dagelijks leven kunnen staan. We organiseren ook verschillende activiteiten om gelovige jongeren samen te brengen.”

Aanvankelijk wilde Nick priester worden. Tijdens zijn opleiding aan het Johannes XIII-Seminarie in Leuven raakte hij zwaar verslaafd aan computergames. “Als kind was ik al een fervente gamer, maar mijn ouders konden me toen nog intomen. In mijn tweede jaar op het seminarie werd het een echte verslaving. Ik had meer vrije tijd en speelde minstens acht uur per dag games op mijn pc.”

“Soms speelde ik een nacht door. Dan liet ik mijn ouders weten dat ik een weekend op het seminarie bleef om te studeren, terwijl ik gewoon ongestoord wilde gamen. Omdat mijn punten altijd goed bleven, merkte niemand dat ik met een gameverslaving zat.”

Agressief

Uiteindelijk begon het Nick zelf te dagen dat hij verslaafd was. “Ik werd agressiever tijdens het spelen. Ik werd echt kwaad wanneer ik bij een shooter zelf werd afgeknald. Op een bepaald moment werd ik zo boos dat ik het scherm van mijn pc stuksloeg. Daardoor zat ik twee weken zonder computer. Ik kreeg al snel ontwenningsverschijnselen. Toen kwam het besef dat het zo niet verder kon.”

Nick ging op zoek naar hulp, maar dat bleek niet eenvoudig. “Ik heb mijn situatie uitgelegd aan mijn ouders en de directie van het seminarie. Zij hebben me daarin gesteund”, vertelt Nick. “Ik ben naar een private instelling gestapt, waar ik psychologische begeleiding kreeg. Daar hebben ze uitgelegd hoe een gameverslaving werkt. Dat je lichaam bij het spelen dopamine aanmaakt, wat een gevoel van beloning geeft, en dat ik niet meer zonder dat gevoel kon.”

“Het was ook een vlucht uit de realiteit. Al van jongs af ben ik diepgelovig en ik had een roeping om priester te worden. Maar toen ik op het seminarie zat, waren er minder priesters in spe dan ik verwachtte. Bovendien braken op dat ogenblik de schandalen in de Kerk uit. Iemand vroeg me zelfs of ik voor pedofiel studeerde. Dat kwam hard aan. Zelf was ik ook kwaad op de Kerk.”

Maar de begeleiding volstond niet. “Het lukte me niet om het gamen onder controle te krijgen. Ik stond op het punt om over te schakelen naar een klinische behandeling. Maar die was ontzettend duur.”

Bedevaartsoord

Uiteindelijk vond Nick de oplossing in het Bosnische bedevaartsoord Medjugorje. “Ik wist dat daar een centrum van Cenacolo is. Dat is een christelijke gemeenschap die mensen met een verslaving helpt. Je wordt er afgescheiden van de buitenwereld. Zo moest ik mijn horloge en gsm afstaan tijdens mijn verblijf. Door intens gebed en hard werk kom je jezelf tegen. Ik zat er tussen alcoholici, drugs- en seksverslaafden, maar iedereen helpt er elkaar. Na een halfjaar had ik mijn verslaving onder controle.”

Intussen heeft Nick zijn weg gevonden. “Ik stopte met mijn priesteropleiding nadat ik tijdens een missiereis verliefd was geworden. Toen besefte ik dat ik de gelofte van het celibaat niet kon aangaan. Ik deed een master theologie en religiewetenschappen aan de KU Leuven en toen er een plaats vrijkwam bij het Jongerenpastoraal, viel alles in zijn plooi. Nu kan ik getuigen over mijn geloof en jongeren daarover aanspreken.”

Nick wil ook gameverslaving bespreekbaar maken. “Ik hoop dat mijn verhaal andere mensen kan helpen. Omdat ik besef dat ik nog altijd kan hervallen. mijd ik elke game, zelfs op mijn gsm.”