Wedden dat Merkel voor Kerst een regering heeft?

Duitsland is een stukje Nederlandser geworden: minder midden, meer flank, de sociaal-democratie verwelkt, het rechts-populisme vol triomfalisme in de volksvertegenwoordiging. Het rechts-populisme als enige ware vertegenwoordiger van het volk zelfs, zullen ze bij de AfD zeggen, en de duiders en de Duitslandrapporteurs zullen die bewering ijverig overnemen en naarstig op zoek gaan naar de bron van het ongenoegen, de overige pakweg 87 procent van het electoraal voor het gemak overslaand.

(Trouwens, wat de term rechts-populisme betreft: extreem rechts, zeggen sommigen liever als het over de AfD gaat, of populistisch radicaal rechts, of rechts-extremistisch. Géén alternatief, viel te lezen op de protestborden die gisteravond overal te zien waren. Wat je ook weleens hoort in minder gepolijste conversaties: nazi's, bruinhemden of kwalificaties die niet voor herhaling geschikt zijn. Rechts-populistisch klinkt schattiger, banger, politiek-correcter, genderneutraler, een perfecte term derhalve voor columnisten die vanuit hun bubbel vol hoogopgeleidenprivilege geen Gewone Duitsers tegen het hoofd willen stoten.)

Duitsland is ook Duitsland gebleven: leverancier van de koningin van Europa, de leider van het vrije Westen. Angela Merkel, die een imperium bouwde op tactisch treuzelen, consistentie in haar uitingen, zelfbeheersing, nooit in woede uitbarsten, volharden in niet cool zijn en altijd langer wakker blijven dan haar onderhandelingspartners, zo schreef correspondent Sterre Lindhout afgelopen zaterdag in de Volkskrant. Net als verwachtingen nooit te hoog opkloppen, want alles is veel voor wie niet veel verwacht, zo dichtte J.C. Bloem al. En in een bewonderenswaardige omgang met de haantjes: ze streelde hun kolossale ego met flauwekul en vleierijen (Tony Blair), of onderging hun neerbuigendheid stoïcijns en sloeg genadeloos toe toen het moment rijp was (Helmut Kohl).

Er staat haar een hoop te doen. Het land behoeden voor extremisme tegen de achtergrond van een langzaam imploderend politiek midden en een Europabrede crisis van de oude arbeiderspartijen. Haar ijlende Britse collega geduldig blijven uitleggen dat het fenomeen 'zachte Brexit' - een soort gratis erelidmaatschap van de EU met behoud van alle handelsprivileges en zonder de last van alles wat niet bevalt - enkel in de hallucinaties van de eilanders bestaat. Het schaffen: toegelaten vluchtelingen integreren, Oost-Europese weerspanningheid overwinnen bij opvang en verdeling, vluchtelingendeals sluiten ver voorbij de grenzen van Europa - 'vieze handen durven maken', zei politiek-filosoof Luuk van Middelaar afgelopen zaterdag in deze krant. De achtergeblevenen laten meedelen in de economische groei en bloei.

En eerst: een regering vormen. Een stabiele, zo heeft ze zich als opdracht gesteld. 'Mijn motto is: in de rust ligt de kracht', antwoordde ze op de vraag of dat haar voor de Kerst gaat lukken. Ik durf te wedden dat ze ook dat fikst. Binnen een termijn die Zalm, Rutte, Pechtold, Segers en Van Haersma Buma te kijk zal doen staan als stuntelende amateurs. Ook dat kan ze.