De advocaat van Mireille Gram, meester Johan John Mees, pleitte dat zijn cliënte handelde vanuit een zeer diepe depressie en ze haar kinderen niet wilde achterlaten. Hij vraagt om Mireille Gram een straf met uitstel, gekoppeld aan voorwaarden op te leggen, zodat ze een geschikte psychiatrische behandeling kan krijgen.

De feiten speelden zich af in september 2015 in de villa van Mireille Gram in Schoten. Mireille Gram plande de dubbele moord en zelfmoord doelbewust. Ze schreef vooraf afscheidsbrieven, legde twee keukenmessen klaar en zette haar wekker op 2 uur ‘s nachts. Dan drong ze de kamer van de kinderen binnen. Ze ging op het bed zitten van de dochters, en probeerde de keel van een van hen over te snijden. Het meisje, nu 17 jaar, werd wakker van de pijn en duwde haar moeder weg. Haar tweelingzus kon het mes afhandig maken en vervolgens vluchtte de tweeling weg om hulp te zoeken. Toen de politie even later ter plaatse kwam, liet Mireille Gram zich gewillig arresteren.

Postnatale depressie

Uit onderzoek naar de feiten kwam boven dat de steenrijke Mireille Gram een luxueus, maar eenzaam en triestig leven leidde. Tijdens haar jeugd werd ze door haar ouders achtergelaten in een instelling, omdat ze het te druk hadden met geld verdienen. Op 21-jarige leeftijd verloor ze haar moeder. Haar huwelijk met “Danny De Facteur” liep uit een vechtscheiding. De man had vooral interesse in haar geld, drank en andere vrouwen. Na de geboorte van haar tweelingdochters belandde Gram in de psychiatrie, als gevolg van een postnatale depressie. In 2005 ondernam ze ook al een eerste zelfmoordpoging.

“Mireille Gram is 14 jaar lang in de behandeling geweest bij een psychiater, bij wie ze 3 keer per week op bezoek ging tegen een tarief van 350 euro per consult”, aldus haar advocaat. “Van die behandeling heeft ze eigenlijk alleen maar een verslaving aan pillen overgehouden.”

Toen haar huwelijk in 2014 op de klippen liep - echtgenoot Danny ging ervan door met de dochter van een andere rijke bouwondernemer - kwijnde Gram helemaal weg. Haar dochters verklaarden dat hun moeder vaak twee weken lang onafgebroken in bed bleef liggen. “Ze wou niet meer leven”, aldus advocaat John Mees. “Maar ze wilde haar kinderen niet alleen op deze slechte wereld zou achterlaten. Het college van psychiaters spreekt daarom van een altruïstische kindermoord. Ze wilde haar kinderen een hoop lijden besparen.”