© Instagram Cato Oyen

“Mijn open brief aan Crevits: Heb toch eens wat meer begrip voor leerstoornissen!”

Cato Oyen (21) uit Hove kroop in de pen toen ze vorige week Hilde Crevits in ‘De Zevende Dag’ hoorde zeggen dat de ‘dt-regel’ maar een kwestie is van “wat moeite doen”. Jarenlang kampte Cato met haar dyslexie, tot ze zelfs, na al het onbegrip en haar eigen faalangst, in een depressie geraakte. Het gaat nu erg goed met Cato, ze is vormgeefster en illustratrice. Maar ze vindt dat Crevits meer begrip moet hebben voor mensen met een leerstoornis. “Ik was echt triest en boos.” Hieronder publiceren we integraal haar open brief.

Beste Mevrouw Crevits (en eigenlijk iedereen),

Ik zag gisteren 17/06 de uitzending van de Zevende Dag ‘het grote debat over de kwaliteit van het onderwijs’. U zei daar plots langs uw neus weg dat de ‘dt-regel’ maar een kwestie is van wat moeite doen. Bang, een slag in mijn gezicht. ‘Een kwestie van moeite doen’, ik hoorde plots weer mijn leerkrachten van vroeger na een test of een schrijfoefening waar ik veel tijd en werk in had gestopt. ‘Cato, gewoon wat moeite doen’, ‘zo moeilijk is het allemaal niet’. ‘Heb je wel gestudeerd ?’ Of een blik van ‘ik weet het meisje, je bent helaas niet de sterkste van de klas, maar meer kunnen we niet voor je doen. Ik heb het je al duizend keer uitgelegd’.

Een hoop frustraties kwamen weer boven, een krop in mijn keel en zenuwachtige handjes die plots aan deze brief begonnen. Ik, die het hards van heel de klas haar best deed (naar mijn gevoel) om toch maar eens gekozen te worden voor een groepswerk en zich altijd heel diep wegstak als er iemand moest worden aangeduid om hardop te lezen.

© Cato Oyen

Ik ging jarenlang naar logopedie voor extra oefeningen om te leren lezen en schrijven. Ik werd regelmatig uit de klas geplukt voor extra oefeningen, extra leesboekjes, extra.., stapels en stapels extra werk bij de zorgjuf of om mee naar huis te nemen om met mama na school, wanneer iedereen kon buiten spelen nog meer te oefenen, ruzie te maken en te huilen. Ik kreeg snel de naam van het domme kind onder de leerlingen en op school de naam van dat kind dat veel aandacht nodig had.

Tot het eerste middelbaar werd er niet ontdekt dat ik dyslexie had. Gewoon omdat ik zo erg hard werkte om het te verbergen. Vermoeiend was dat. Daarom dat ik meer en meer een heftige perfectionist werd. Als gevolg sukkelde ik op mijn 13de in een eerste depressie. Al mijn vriendjes en vriendinnetjes deden hun eerste examens in het middelbaar. Zoals echte grote kinderen ’s middags naar huis en ‘blokken’ en ik werd opgenomen in het ziekenhuis omdat de druk te hoog werd. Ik kon de schijn niet langer hoog houden en ik kweekte een enorme faalangst. Ik heb hiervoor hulp gezocht van het 4de leerjaar tot het 4de middelbaar. Dat maakte me nog meer ‘anders’.

© Instagram Cato Oyen

Ik had dyslexie bleek uit de test die mijn ouders privé lieten uitvoeren deze keer. Er zouden eindelijk maatregelen voor me komen. Het werd dan in orde gebracht, nadat het CLB mij een paar jaar eerder in de kou liet staan. Ik wist eindelijk wat er met me aan de hand was en er viel een blok van mijn schouders. Tot ik besefte dat dat ‘blauwe papiertje’ in mijn agenda met maatregelen en attest van leerstoornis niet voor elke leerkracht van toepassing bleek te zijn. Sommigen wisten heel goed wat dyslexie inhield, voor anderen was het een teken dat we maar wat harder moesten nadenken en er dan ook wel zouden komen. Heel mijn middelbaar lang was dit een gevecht. Bij welke leerkracht telde dit ? En bij welke leerkracht ging deze vlieger niet op? Elk jaar opnieuw aftasten bij de verschillende leerkrachten, elk jaar een strijd om de leerkrachten de maatregelen te laten naleven.

Ik werd school kotsbeu. Ik sukkelde in een tweede depressie op mijn 18de. Ik was onzeker, schoolmoe en wist niets meer met mezelf aan te vangen. Ik had zoveel ideeën en zoveel visies. Ik ging boeken schrijven dacht ik in de lagere school, ik won twee keer de eerste prijs van de schrijfwedstrijd in de BIB van de gemeente. Ik werd altijd becomplimenteerd over mijn fantasie en het goed kunnen vertellen van verhalen en het schijven en bedenken ervan.

© Instagram Cato Oyen

Maar ik werd steeds meer en meer beperkt door mijn eigen beperkingen. Mijn onzekerheid die ik over de jaren heen had opgebouwd door het gevoel van nooit genoeg te kunnen zijn en nooit de beste te zullen zijn overvielen me.

Ik wil met deze brief gewoon vragen aan eigenlijk iedereen, maar ook aan u mevrouw Crevits, om meer begrip te hebben voor dit soort leerstoornissen. U hebt door deze uitspraak velen ontmoedigd waaronder ook mij. Zoveel kinderen met zoveel talenten, maar ze worden tegen gehouden omdat ze ocharme niet altijd de juiste spelling hanteren. Jammer is dat. Gelukkig heb ik wel de veerkracht gevonden om weer op te staan en mijn talenten terug te vinden en te appreciëren. Ik ben na het middelbaar gestopt met school en richte mijn eenmanszaak op. Ik ben nu zelfstandig grafisch vormgever en illustrator. Daarnaast werk ik deeltijds in een koffiebar en denk ik tussen alle opdrachten en jobs door de wereld te kunnen veranderen. Ik ben gelukkig en sterk, omdat het me niet altijd voor de wind ging. Ik heb er uit geleerd. Ik heb mezelf beter leren kennen. Ik worstel wel elke dag nog met mijn dyslexie, ik heb een website die moet gevuld worden met content die juist geschreven is en graag kom ik ook professioneel over via mailverkeer naar mijn klanten toe. Maar staat daar nu in staat daar nu in mijn mails een schrijffout, ben ik dan minder bekwaam en minder goed in mijn job? Ik denk het niet. Wat denkt u ?

Dit is iets waar ik al lang mee bezig ben om iets rond te doen. Maar ik wist nooit goed wat. Nu u er over begon, vond ik het een goed moment om u hierover aan te spreken. Ik ben zelf sinds kort ook in de politiek gegaan om hierover mee te kunnen nadenken en te kijken naar oplossingen onder andere voor dit probleem. Ik zou het echt jammer vinden dat nog kinderen hun schoolcarrière nog zo bezoedeld zou worden met onzekerheid en frustratie. Want dat kan echt voor niemand goed zijn.

Ik ga hierover graag in gesprek met u, ik kan goede koffie maken, echt waar. (ik ben een barista om het in hippe termen te zeggen).

Aangeboden door onze partners

Hoofdpunten

Aangeboden door onze partners

MEER OVER