De twaalf voetballers en hun 25-jarige coach kwamen op 23 juni vast te zitten in het grottencomplex van Tham Luang door het stijgende waterpeil. Op 10 juli werden uiteindelijk de laatste voetballertjes en hun coach bevrijd, na een moeilijke en wekenlange reddingsoperatie. Het drama en de gelukkige afloop werden wereldwijd gevolgd.

De bevrijde voetballertjes bleven uiteindelijk een dikke week in het Chiang Rai-ziekenhuis, waar ze uitgebreid onderzocht werden en ook hun ouders voor het eerst weer mochten zien.

Woensdag was het eindelijk zover en namen de voetballertjes in minibusjes voor het ziekenhuis plaats. Om 18.00 uur - 13.00 uur Belgische tijd - stonden ze de pers te woord in een druk gevolgde persconferentie. Het was de eerste keer dat het team zich terug in het openbaar vertoonde. Als bewijs dat ze het weer goed maken, dribbelden de jongens met voetballen in de zaal.

Stalactieten

Volgens de artsen verkeren de jongens van 11 tot 17 jaar en hun coach in goede gezondheid en zijn ze na een verblijf van zeventien dagen in de grot gemiddeld weer drie kilogram bijgekomen. Eerder raakte al bekend dat de jongens tijdens hun verblijf elk zo’n twee kilogram waren kwijtgeraakt.

“Ik dacht dat ik nooit meer zou thuiskomen, en dat mijn mama boos op mij zou zijn”, klonk het onder andere. “We dronken alleen water van de stalactieten.”

Eén van de voetballers beloofde om voortaan “voorzichtiger te zijn en ten volle van het leven te genieten”. Een andere jongen legde uit hoe de gebeurtenissen hem geleerd hebben “meer geduld op te brengen en sterker te zijn.”

“De meeste jongens konden zwemmen, de ene al wat beter dan de andere”, aldus nog de coach, die ook vertelde dat de voetballers zelf geen voedsel bij zich hadden toen ze zich in de grot waagden.

Wonder

De Belgische duiker Ben Reymenants noemde het vorige week nog een wonder dat alle jongens veilig naar buiten werden gebracht. “Je hebt meer kans om de Staatsloterij te winnen dan om dit te overleven. Het is echt een mirakel”, vertelde hij bij NOS.

“Het draaide allemaal om snelheid. Doordat ze zo lang stillagen, raakten ze in een soort winterslaap”, legt hij verder uit. “Hun hartslag ging heel erg naar beneden, hun ademhaling ook. Dat kwam ook doordat ze zo mager waren, ze hadden geen lichaamsvet meer.”

Volgens de Belg was het moeilijkste stuk een U-bocht halverwege de route. Daar moesten ze door een opening van nog geen halve meter groot, die ook nog eens onder water stond. “Dat was voor die kinderen heel eng. Ze zien in die cocon niks. Ze weten dat er iemand voor en achter was, maar als je niet wordt vastgepakt is dat heel eng.”

Uiteindelijk hoefde er niet veel gedoken te worden, omdat er al veel water was weggepompt. “Het was vooral klauteren door slijk en modder, dat was heel zwaar.”