Josée Verwimp heeft een groot hart voor dieren. Ze heeft thuis haar eigen bejaarde honden, waarvan de oudste achttien jaar is momenteel. Ze had ooit beestjes van 22 en 20 jaar rondlopen. Uit respect voor oude honden adopteert ze sinds een tijdje specifiek seniordieren uit een grote shelter in Servië. “Sommige leven niet lang meer, maar ze hebben dan tenminste nog een warme thuis gekend in hun laatste levensdagen, omringd door liefde. In de shelter in Servië sterven die oude honden zonder de medische zorgen, vaak helemaal alleen, zielig in een hoekje. Ze zitten daar met 700 samen.”

Als de hondjes arriveren, gaat Josée er altijd eerst mee naar de dierenarts. Meestal hebben ze losse tanden en andere ouderdomskwalen. Devojka, wat ‘meisje’ in het Servisch betekent, was drie weken bij Josée toen ze bij de dierenarts onverwacht uit haar harnasje ontsnapte. “Ze was in slaap gedaan om haar tandjes in orde te brengen en had nog een verbandje om haar poot, van een bloedafname. Devojka zou tien of elf jaar oud zijn, maar exact weten we dat niet. Ze is wel nog heel vinnig.”

Het oudje liep de bossen aan Moereind in Wechelderzande (Lille) in. “De eerste dagen waren er geen zichtmeldingen. We hebben een vangkooi gezet en ik ben met de andere honden in de bossen rondom Moereind elke dag gaan zoeken”, vertelt Josée. “Mijn buurvrouw An heeft mij heel erg geholpen. Onderweg leerden we Brigitte kennen, die mee is gaan zoeken.”

Omdat het vaak regende en er zelfs nog nachtvorst was, leek de zaak na een week hopeloos. “We zijn in de beken gaan kijken of ze nergens verdronken lag. Maar op de één of andere manier bleef ik toch geloven dat ze nog in de buurt zat en leefde. Woensdag kwam er dan ineens een melding dat ze langs de grote baan naast het vliegveld van Oostmalle was opgemerkt, de weg van Wechelderzande naar Oostmalle. We hebben ons zoekgebied dan naar ginder verlegd. Ik heb overal flyers opgehangen en ben er blijven rondwandelen en roepen. Mijn gevoel zei: die moét hier nog zijn.”

Donderdagmorgend, tien dagen na de verdwijning, kreeg Josée telefoon van een man uit Zoersel, in de buurt van Einhoven. “’A honneke zit in mijn houtkot’, zei hij. Hij had mijn flyer gezien. Ik kan het nog altijd niet geloven. Ze zat er stilletjes in een hoekje.”

“We zijn in de beken gaan kijken of ze nergens verdronken lag. Maar op de één of andere manier bleef ik toch geloven dat ze nog in de buurt zat en leefde”

Josée Verwimp

Baasje van Devojka

Josée vermoedt dat Devojka overleefde op gras en bladeren. “Ze deed haar gevoeg en dat zag zo groen als gras, helemaal plantaardig. Zo’n honden uit een shelter zijn overlevers. Ze droeg het verbandje nog altijd rond haar poot. Een andere hond zou dat er al lang hebben afgebeten. Het verbandje stonk helemaal rot. Omdat ze er tien dagen mee heeft rondgelopen, is er een redelijke wonde ontstaan. De dierenarts heeft haar poot nog geopereerd en haar extra vocht toegediend.”

Devojka is nu terug thuis na haar avontuur. “Ze is vooral heel moe en ging direct in haar mandje liggen. Ze is twee kilo afgevallen en heeft al een eerste keer gegeten. Het zou om een kruising teckel gaan.”

Josée heeft nog een andere grappige kruising: haar 18-jarige mix Duitse herder-jack russel. Ze gaat seniorhondjes blijven opvangen uit de Servische shelter.

“Nu is er een hond die incontinent is en een luier draagt. Dat is geen probleem, laat maar komen. We hebben ook Lilly met haar broertje uit de shelter laten overkomen. Lilly was er slecht aan toe. Ze had constant oogonstekingen en kreeg er migraine-aanvallen van. Met pijnstillers en oogdruppels zag je echt dat ze beter kon stappen, maar het bleef moeilijk. We hebben de drastische beslissing moeten nemen om haar twee ogen te laten wegnemen. Maar Lilly is nu pijnvrij en gaat elke dag mee wandelen. Om haar plasje te doen, draag ik haar naar de tuin. Maar ze komt zelfstandig weer naar binnen, zonder ergens tegen te botsen.”