LEES OOK. REACTIES. Vincent Janssen erkent dat “Union de verdiende winnaar was”, Toby Alderweireld: “Spelers komen en gaan, maar deze mooie club blijft altijd bestaan”

Maar oké, iedereen weet: als je op het veld hebt gestaan, of in het geval van Mark van Bommel langs de lijn, is het een stuk minder evident om zo’n kater door te spoelen.

You win some, you lose some: dat wist ook van Bommel al langer dan vandaag. Als speler verloor hij drie bekerfinales. Eén met Fortuna Sittard – hij was toen wel geschorst – en twee met PSV. Maar hij stond ook driemaal in het winnende kamp: één keer met PSV, tweemaal met Bayern München. Als trainer is het ook in balans nu: eentje gewonnen, eentje verloren, telkens met Antwerp.

Maar dat het pijn deed, was logisch en duidelijk. Na de match ging hij zijn zwaar ontgoochelde en moegestreden spelers één voor één oprapen en -peppen, dat wel. Van den Bosch, Yusuf, Ilenikhena, Balikwisha, Alderweireld en ga zo maar door: hij gaf hen allen een knuffel of een schouderklop. Hij ging ook nog even langs de fans om voor hen te applaudisseren. Maar vooral staarde de Nederlander in stilte voor zich uit. ’t Is niet omdat hij vorig jaar álles won dat hij hier vrede mee kan hebben. Mark van Bommel is een winnaar in hart en nieren.

LEES OOK. “Veel goede wil, maar een gebrek aan vernuft: de bekerfinale was voor Antwerp een samenvatting van het seizoen”

“Hartstikke goed plan”

De eerste vraag op de persconferentie, een uurtje na de match, dat voor Van Bommel ongetwijfeld veel langer leek te duren: hoe anders is het gevoel dan vorig jaar? Wil je hier nu zo snel mogelijk weg? “Ik wil zo snel mogelijk weg, ja”, antwoordde hij droog. “En ik gá ook zo snel mogelijk weg. Als ik hier klaar ben, ben ik vertrokken.”

Een buitenlandse journalist gooide Van Bommel voor de voeten dat het kan helpen dat hij ooit een Champions League- én WK-finale verloor en hij dus al erger had meegemaakt. Hij knikte. “Die finales verloor ik zelfs op één maand tijd (in 2010, red.). Die ervaring helpt je om met ontgoocheling om te gaan en je wordt er ook sterker van. Maar zeker omdat je weet hoe mooi het is als je zo’n finale wint, voel je nu ook de pijn. Het is hard om te accepteren.”

Te meer omdat het 97 minuten lang heel dicht bij elkaar lag en omdat hij zijn plannetje “hartstikke goed” vond. Na de 0 op 6 tegen Union in de play-offs koos hij dit keer voor een soort 4-4-2 met Kerk mee in de spits. Ook gunde hij de tegenstander de bal. “Omdat ze daar niet goed mee om kunnen. Ze kunnen goed counteren, maar op die manier hebben ze het moeilijk. Het is dan extra zuur dat we op een standaardfase vlak voor rust die 1-0 slikken. Zeker omdat we wisten dat er langs beide kanten niet veel kansen zouden komen. Wie eerst scoorde, zou heel veel kans maken om te winnen.”

En zo geschiedde. Waardoor Van Bommel dus afscheid zal nemen van Antwerp zonder prijs. Nu ja, zonder prijs… Hij heeft de Great Old er vorig jaar al drie geschonken en vooral die eerste titel in 66 jaar zal de supporters en eigenlijk heel voetbalminnend België eeuwig bijblijven. Maar dat niemand durft te beweren dat zijn tweede jaar de mist ingegaan is, zo gaf hij aan.

Appjes van collega’s

“We moeten even realistisch zijn en normaal doen, jongens. Wij zijn geen Chelsea of Real Madrid. Wij zijn Antwerp. Toch hebben we vorig seizoen alles gewonnen. En dit seizoen winnen we de supercup en plaatsen we ons ten koste van een heel goed AEK Athene voor de Champions League. Dat deuntje hadden ze nog nooit gehoord op de Bosuil en het zal heel moeilijk worden om dat nog eens te horen – niet enkel op korte termijn maar überhaupt ooit. Intussen, terwijl er van alles gebeurde (Vermeeren die vertrok en financiële problemen die op de achtergrond speelden, red.), plaatsten we ons voor de Champions’ play-offs, wat heel belangrijk was, en bereikten we de bekerfinale. De afgelopen weken zaten er een hoop verliespartijen bij, akkoord, maar niemand kan zeggen dat dit een slecht seizoen was. Er zijn heel veel ploegen die in onze schoenen zouden willen staan. En ik heb appjes gekregen van trainers die heel graag hier hadden gezeten.”

Maar zoals gezegd: hij baalde enorm dat hij niet in het winnende kamp zat. Er zit nu nog maar één ding op: zijn troepen proberen oplappen voor de laatste drie wedstrijden. Cercle Brugge thuis, Genk uit, Anderlecht thuis. Europees voetbal halen kan nog altijd, al zal het niet simpel zijn. Vincent Janssen zat naast z’n coach net zo hard te balen en verwoordde het gevoel dat bij de spelers leeft: “Met mindere resultaten toeleven naar een bekerfinale ging nog, omdat dit één wedstrijd op zich was. Maar hier gaan we effe kapot van zijn. Dit is niet lekker.”