Om het WK nog te redden moet Marokko de bondscoach onmiddellijk ontslaan

Voor wie supporter je, België of Marokko? Dat is de vraag die niet alleen ik, maar ook andere Belgen van Marokkaanse origine krijgen. En als je goed tussen de regels leest, voetbal is nu eenmaal politiek, dan is de eigenlijke vraag: aan welk land ben je loyaal? Daarom ook al die emotionele, verkrampte antwoorden. Euh… nu vraag je mij wat, dat is als kiezen tussen je moeder en vader, dat doe je toch ook niet?

Een metafoor gebruiken om rond een antwoord te dribbelen, het beste bewijs dat voetbal politiek is.

Eigenlijk is het vrij eenvoudig: als mijn moeder heeft gekookt, dan ben ik die dag uiteraard voor mijn moeder. Herstelt mijn vader de boiler, schildert hij het hele huis, leent hij me geld dat ik nooit teruggeef en legt hij parket, dan ben ik nog steeds voor mijn moeder.

Om een verhaal kort te maken, ik ben voor België. Punt. Dat komt omdat Marokko verschrikkelijk speelde, maar dan ook echt verschrikkelijk. Ik had nochtans goede hoop, dacht dat Marokko op de dag van het Suikerfeest ging swingen, dat ze de wereld zouden verrassen, maar wat ze serveerden was een draak van een wedstrijd. Het was zelfs zo saai dat ik uitkeek naar wat de commentatoren tijdens de rust zouden zeggen. Het was zelfs zo saai dat ik het gras tijdens de wedstrijd zag groeien. Het was zelfs zo saai dat jongeren nadien geen zin meer hadden om rel te schoppen.

Suikerfeest

Iedereen keek ernaar uit, we hadden een groot feest verwacht, de politie had verschillende scenario’s uitgedacht: door al de suiker op het Suikerfeest zullen de Marokkaanse fans zich hyperactief gedragen, niet dat ze daar suiker voor nodig hebben. Grote schermen werden verboden – godzijdank dat we die wedstrijd niet op groot scherm zagen. Er werd een religieuze context rond de wedstrijd verzonnen. Marokko is overwegend soennitisch, Iran sjiitisch. De agent die dat uit zijn hoed toverde, begreep of niets over voetbal of niets over religie of hij is een debiel of hij is het alle drie.

Om het WK nog te redden moet Marokko de bondscoach onmiddellijk ontslaan. Spanje gaf al het goede voorbeeld. Wat ben je met zo’n gladde trainer met een nog gladder wit hemd – waar heb ik dat nog gezien – die Marokkaanse voetballers tactische discipline bijbracht maar wel hun ziel heeft afgenomen? Boussoufa die nu een werkpaard is, maar nog steeds slechte hoekschoppen trapt. Carcela, beste speler van de Belgische competitie, verkommert op de bank. 

Als Marokko zonder ziel blijft spelen, dan ben ik voor de Rode Duivels. Punt. Haalt België het nineties-voetbal weer naar boven, dan ben ik opnieuw voor Marokko. Tegen die tijd speelt Brazilië weer op niveau.