‘The Voice’-kandidaat Nabil Khemir toont zijn favoriete plekjes in de Kempen

We spoelen eerst terug naar de dag van de blind auditions. “Het zag er niet goed uit”, vertelt Barbara, Nabils Nederlandse echtgenote. “Het leek wel of de coaches een niet-draaien-dag hadden. Alle kandidaten voor Nabil, gingen met lege handen naar huis. En hij moest als allerlaatste op.”

Maar ze wilden hem allemaal in hun team, de vier coaches van The Voice van Vlaanderen. “Alles klopt. Het is écht wat je doet”, zei Koen Wauters. “Een kans uit de hemel”, meende Natalia. Het was Bart Peeters die aan het langste eind trok. “Uw muziek is mijn trip”, klonk het na Nabils optreden. “Ik word de coach van mijn leermeester en daar kijk ik heel hard naar uit.”

Perfectionist

Nabil reageert bescheiden wanneer we hem wijzen op het compliment van zijn coach. “Ik heb ook heel veel respect voor Bart”, glimlacht hij. “Bart is een complete artiest. Ik ben eigenlijk een gitarist, geen zanger. Barbara heeft me meegelokt naar de preselecties van The Voice. Om onze dochter ­Nesrine te steunen, zei ze. Die was ingeschreven. Ik had er geen idee van dat ik ook een van de kandidaten was. Barbara overhaalde me om te zingen. Ik heb het echt voor haar gedaan.”

Papa mocht van de preselecties naar de blind ­auditions, dochter Nesrine had minder geluk. “Dat Nabil zo’n mooie feedback zou krijgen, wist ik op voorhand”, vertelt Barbara. “We zijn al zo lang getrouwd, ik ken hem beter dan dat hij zichzelf kent (lacht). Ik weet wat hij teweegbrengt bij zijn publiek als hij zingt. Maar Nabil is zelf niet vlug tevreden. Veel te perfectionistisch.”

Nabil nipt aan een espresso in Café De Roma op de Vrijheid in Hoogstraten. “Goed voor de stem”, grapt hij. De fotografe troont hem mee naar een tafeltje op het terras. In september 2015 zat hij hier ook. Met Barbara. Te wachten op de makelaar die de sleutel had van de woning voor hun gezin. “We werden hier heel hartelijk ontvangen door Filip en Monique van De Roma. Zij gaven ons echt het gevoel dat we welkom waren in Hoogstraten. Sindsdien zijn we trouwe klanten, we hebben ondertussen al aan alle tafeltjes gezeten.”

Nabil, Barbara en hun dochters Nadia, Nesrine en Samar verlieten Tunesië na de terreuraanslag op het strand van Sousse in juni 2015. Dat hun toekomst in Hoogstraten zou liggen, wees Google Maps uit. “Ik zocht op het internet naar een leuke plek vlak bij de grens van waaruit we vlot naar Nederland konden”, vertelt Barbara. “Naar mijn ouders in Rotterdam en naar Nesrine die in Utrecht ging studeren. We hadden maar enkele maanden om alles te regelen, inclusief een nieuwe school voor onze jongste dochter. Zij moest op 1 september aan haar schooljaar beginnen.”

Nabil trad al enkele keren op in het café van Filip en Monique. “Nabil was alles kwijt”, zegt Barbara. “Ik vond het heel belangrijk dat hij af en toe met muziek kon bezig zijn. En de optredens lokten altijd fijne reacties uit. In Tunesië was Nabil een gerenommeerde muzikant en veelgevraagde artiest. In België moest hij weer van nul beginnen. Niet gemakkelijk, want de muziekwereld is een apart milieu, daar moet je vooral zelf het initiatief nemen.”

Nabil is volop aan het repeteren voor de liveshows van The Voice, maar daar mag hij niks over verklappen. Een mini privéoptreden krijgen we wel, want Nabil loopt constant te neuriën. En als hij in muziekwinkel De Gouden Toets zijn Rayjam inplugt, klinkt het helemaal geweldig. “Wat een artiest hé”, zucht zaakvoerder Pat Strijbos. “Nabil is buitengewoon. Als zulke mensen hier binnenstappen, krijg ik het helemaal warm. Een echte muzikant is één brok emotie en werkt in op je gevoel. Dat pakt, ja. Maar ik maak het ook niet elke dag mee, alleen bij de goeie. En dat zijn allemaal toppers.”

Van zoveel complimenten wordt zelfs Nabil even stil. En ook de Rayjam zwijgt. Het bovenste gedeelte van dit aparte instrument is een elektronische luit, het onderste een elektronische gitaar. Nabil ontwierp het snaarinstrument helemaal zelf, er bestaat maar één exemplaar. En het vergezelt zijn maker tijdens alle optredens. “Vroeger speelde ik alleen gitaar en luit”, vertelt Nabil. “Nu zing ik ook. Thuis deed ik dat al, maar tegenwoordig doe ik dat dus ook in het openbaar. Zangles volgde ik nooit, gitaarles trouwens ook niet. Ik luister naar de radio en speel de melodieën na.”

Talent, menen wij. En Pat Strijbos knikt beamend. “Een goed gehoor”, klinkt het discreet.

Erbizzeme

Geen spoor van verwaandheid te bekennen bij onze gast. Verwondering, dat wel. Over de broodautomaat die we passeren. En de aardbeienautomaat. Want zonder dat Nabil het besefte, kwam hij in Hoogstraten in het mekka van de aardbeien terecht. De zoete, rode vruchten doen hem terugdenken aan de zomers van zijn jeugd. Die bracht hij door bij zijn familie in Korba, in het noordoosten van Tunesië. “Onze zomervakanties duurden drieënhalve maand”, vertelt Nabil. “En dan verhuisden we van Tunis naar Korba. Naar de boomgaard en de tuin van mijn familie. Daar hadden we de watermeloenen, kaki’s, abrikozen, perziken, cactusvruchten, granaatappels en dadels maar te plukken. Alleen in mei waren er aardbeien, later op het jaar was het daarvoor veel te warm.”

Hoogstraatse aardbeien zijn het hele jaar rond te verkrijgen. Bij Frank Boeren in Meerle loopt het seizoen van maart tot Nieuwjaar. In de serres groeien de aardbeien op substraat. De planten staan in goten en op plukhoogte. Het is er aangenaam warm, zelfs op een novemberdag kan onze jas weer uit. “Een aardbei groeit als er genoeg zon is”, weet Frank. “In de serre kunnen we ze zelfs extra licht geven. Hoe warm het hier is? Twintig graden.”

Nabil komt ogen te kort. En hij uit zijn bezorgdheid over sproeistoffen. Maar Frank kan hem geruststellen. “Wij gebruiken biologische bestrijders. Tussen de planten hangen we zakjes met insecten, die eten de schadelijke beestjes op. We grijpen slechts minimaal in.”

Het resultaat van de smaaktest is alvast positief. “Heel lekker!” klinkt het enthousiast. Maar weet Nabil ook dat ze in Hoogstraten ‘erbizzeme’ zeggen? “Nu wel”, lacht Barbara. “Ik vind dat hij de volgende keer om ‘erbizzeme’ moet vragen in de winkel.”

“Goede tip”, meent Nabil. En hij heeft er zelf nog een voor Frank. “Ik zou hier een zwembad aanleggen”, knipoogt hij. “In het midden van de serre is nog plaats. En dan lijkt het of het altijd zomer is.”

Kale bomen

De jas moet weer aan, want we zetten koers richting Wortel-Kolonie. Daar gaat Nabil graag met zijn hond wandelen. Het landschap met strakke dreven, akkers en bomenrijen trekt hem aan, al lijkt het in de verste verten niet op Tunesië. “Daar zie je alleen maar olijfgaarden, woestijn, strand en zee. En de weinige bomen die er groeien, zijn van een andere soort. Palmbomen bijvoorbeeld, of citrusvruchtbomen. Die blijven het hele jaar door groen en geven in de winter fruit. Dat zorgt voor veel kleur. En al zijn hier de bomen nu bijna kaal, er staan er wel heel veel.”

Hond Maya en Lizzie, de poes verhuisden mee naar België. Het paard, de kanaries, de dwergpapegaai en de andere hond en poes van het gezin, vonden een nieuwe thuis bij vrienden in Tunesië. “Alleen de twee oudste huisdieren bleven bij ons. Zij zijn het meest aan ons gehecht. Voor hen zou het veel moeilijker geweest zijn om te wennen aan een nieuwe familie.”

Of Nabil en zijn gezin niet moesten wennen aan het Belgische weer? “Tja, dat weer moet je er bijnemen. Al was het voor ons allemaal een grote aanpassing”, geeft Barbara toe. “In Tunesië leef je veel meer buiten. Je hebt er van april tot november geen trui of jas nodig, want dan is het gewoon zomer. Hier maak je soms vier seizoenen mee in één dag, dat was in het begin best verwarrend.”

“Het strand en de kust missen we het meest van al. De lucht ruikt er anders en het licht verschilt ook. We woonden op enkele minuten lopen van het strand en nu zitten we er opeens zo ver vandaan. En als het een mooie dag is om naar zee te rijden, sta je gegarandeerd in de file. Want dan wil iedereen naar het strand.”

Veel leren

Gelukkig hoeven we niet aan te schuiven als we naar onze laatste bestemming bollen. En de enige waterpartij op onze route is het kanaal Dessel-Schoten. Of telt de slotgracht rond het kasteel van de Hertogen van Brabant ook mee? Voor Nabil is de omgeving van Cultuurhuis de Warande in Turnhout bekend terrein. Alles wat met cultuur en muziek te maken heeft, trekt hem aan. In de Warande trad Nabil al eens op. En om de hoek, op campus Begijnenstraat van CVO Taxandria, volgde hij de voorbije jaren lessen Nederlands voor anderstaligen (NT2). “Niemand heeft me verplicht om Nederlands te leren”, zegt Nabil. “Maar een taal is essentieel als je wil inburgeren. Ondertussen loop ik school in Hoogstraten. Die lessen zijn ’s avonds en de school is makkelijker te bereiken.”

Thuis spreekt het gezin van Nabil een mengeling van Nederlands, Frans, Tunesisch en Engels. “En dat willen we zo houden”, zegt Barbara. “Als we exclusief zouden overschakelen op de moedertaal van de ene of de andere, komt er gegarandeerd ruzie van. Dat merk je vaak in gemengde huwelijken. Als iemand in de rol van leraar wordt geduwd, werkt dat averechts. Laat het lesgeven maar over aan de echte leerkrachten.”