“Wij wisten op voorhand niet wie de ‘dierbare’ was die op de set zou verschijnen. De redactie van Het perfecte plaatje had voor elk van ons iemand gezocht. Toen ik Gabriëlle door de deur zag komen, schrok ik mij dan ook een ongeluk. Hoe hebben ze háár gevonden, dacht ik. Via mijn zus, zo heb ik achteraf vernomen. Zij wist dat het een speciale foto zou opleveren als ze Gabriëlle zou tippen.”

“Ik heb Gabriëlle in haar kinderjaren gekend, omdat ik toen – lang geleden – samen was met haar papa. En zoals dat gaat in een relatie: als die voorbij is, dan is het niet altijd mogelijk om de kinderen die je in die relatie hebt leren kennen, nog te zien. Wij hebben altijd wel contact gehouden, via Whatsapp of zo, maar toch had ik Gabriëlle al een jaar of drie niet meer gezien.”

“Ze is een heel bijzondere vrouw. Een complex iemand met een mooie ziel. Bipolair. De ene keer is ze euforisch, de andere keer erg down. Ze is ook exuberant. Dat wilde ik op die foto laten zien: haar schaterlach en die enorme aanwezigheid. Maar omdat ze ook iemand is die zich vaak verbergt, heb ik haar een masker voor haar gezicht laten houden. Ik was blij dat ik die dualiteit in mijn foto heb kunnen stoppen. Dat ik van de jury geen hoge score voor de foto heb gekregen, vond ik dan ook ontgoochelend.” (lacht) Gabriëlle ligt mij heel na aan het hart. Ze herhaalt vaak: Ik ben zo blij dat jij en papa in mijn kinderjaren samen zijn geweest. Dat is een enorm compliment, voor de vriendin van iemands papa. Want ja, je hebt maar één mama, en vaak is het voor kinderen niet makkelijk om een nieuwe partner te aanvaarden. Maar bij ons is dat altijd goed gegaan. Ze heeft vaak haar hart bij mij gelucht. Ik denk dat ik er op het juiste moment voor haar ben geweest en daar is ze heel dankbaar voor.”