'Ant-Man and the Wasp': een superheldenfilm mag soms ook melig zijn

De eerste Ant-Man uit 2015 stelde wat teleur. Vooral de verhaallijn rond wetenschapper Hank Pym (Michael Douglas) was weinig uitgepuurd. Dan heb je zo’n klasbak aangetrokken, in een rol die volgens de originele comics ook diepdramatisch kon zijn. Maar het bleef te veel op de vlakte. Gelukkig keert het tij in Ant-Man and the Wasp, en krijgt de topacteur stof aangereikt om deze sequel naar een hoger niveau te tillen.

Hank is teleurgesteld in Scott Lang ofte Ant-Man (Paul Rudd), de man die het door hem uitgevonden pak-dat-kan-verkleinen mocht dragen. Scott had zich zodanig in de nesten gewerkt (zie Captain America: Civil War) dat hij tegenwoordig onder huisarrest staat. Ook Hanks dochter Hope/The Wasp (Evangeline Lilly, bekend van Lost) en Ant-Man's love interest, verbreekt alle contact.

Lees ook het interview met Michael Douglas: "We zouden wel een superheld kunnen gebruiken"

Maar dan krijgt Scott visioenen van Janet Van Dyne (Michelle Pfeiffer), Pyms lang vermiste vrouw. Zij raakte vast in het sub-atomische – lees: trippy – Quantum Realm. En het feit dat Scott over haar droomt, doet Hank en Hope – wel, ja – hopen dat ze nog in leven is. Maar daarvoor hebben ze Scotts hulp nodig. 

Intussen zijn er kapers op de kust. Malafide zakenlui en de nieuwe villain Ghost (Hannah John-Kamen uit Black Mirror) hebben hun zinnen gezet op de technologie van Hank. Die kan tegenwoordig ook objecten vergroten of verkleinen. En dat maakt van deze sequel een veel grotere actiefilm dan deel één.

Drie jaar geleden vond de grootste strijd plaats op een speelgoedtrein. Vandaag wordt de strijd in de straten van San Francisco gevochten. Zonder daarmee de humor uit het oog te verliezen. Of wat dacht u van een Hello Kitty Pez-dispenser die tot twee meter groot wordt opgeblazen en rondtolt in het midden van de weg? Hi-la-risch.

Maar los van de actie is dit een opvallend familiegedreven film. Er is de lijn rond het gezin van Hank. Maar ook Scott probeert zich op het ouderschap toe te leggen. In een bijzonder melige, maar oh zo mooie mooie openingsscène gaan vader en dochter – gebukt en gehurkt – op schattenjacht. Waarop het meisje vraagt of ze papa's partner in crime mag zijn. Onverwacht ontroerend.

Al bij al is komiek/acteur Rudd, die opnieuw meeschreef aan het script, de grote sterkhouder. Met de juiste timing en ironische ondertoon bewaart deze film zijn frisheid. Daarom had Rudd wat ons betreft gerust in die laatste Avengers mogen zitten. Toen was hij de enige held uit het Marvel-universum die niet mocht meespelen. In deel twee van Infinity War allicht wel. Want hoe het verhaal van Ant-Man dan aan dat van Avengers wordt gekoppeld, wordt nu duidelijk in de post-credits.

Nu in de bioscoop.