Direct naar artikelinhoud
Concertverslag

Brussels damesduo JUICY toont zich heerlijk onvolmaakt in AB

Guapa's slopen taalbarrière
Beeld Guillaume Cayacan

Concerten vol schoonheidsfoutjes die tóch spijkers met koppen slaan? Ze zijn zeldzaam. JUICY speelde er eentje van dat kaliber in de AB Club. Wij fronsten, krabden in de haren en riepen prompt om méér.

Don’t judge a book by its cover, lallen de Angelsaksen wel eens. JUICY mag dan een koddig meidenduo lijken dat graag verkleedpartijtje speelt, achter de hupse Lolita-façade huist een onwrikbare, militante, anti-autoritaire attitude die in menige hashtag kan worden samengevat. Julie Rens en Sasha Vovk dikten in de AB Club wat graag het theater achter hun #metoo- en #everylifematters-filosofie aan - gekleed in dikke, rode nepbontjassen. 

Na opener ‘Count Our Fingers Twice’ - u kent vast de begeleidende animatieclip, waarin opgejaagde mannen worden gecastreerd - wierpen de dames de mantels af. Wij zagen twee Dolly Dots op een pyjamafeestje, maar hun performance voelde wel aan als een opgestoken vuist.

Saggy titties

“Het volgende nummer dragen we op aan iemand aan wie we een gloeiende hekel hebben”, klonk het. “Theo Francken.” Vovk en Rens, strijdlustig achter hun synthesizerdecks, gaven de keyboards de sporen en lieten elektronische drumritmes gonzend en bonkend stuiteren. JUICY opereert in de periferie van de Brusselse hiphop, waar tegenwoordig een heleboel politici persona non grata worden verklaard. 

Als bij toverslag verschenen twee achtergrondzangers, gekleed in een laken waaruit ogen en een mond waren geknipt. “Nos fantômes!”, noemden de meisjes hun medewerkers, hoewel het eerder vrouwen in boerka leken. Verderop in de show bleken alle dansers en gastmuzikanten zo’n nikabachtige outfit te dragen. Die zat.

Het hippe duo trakteerde ons op hun nieuwe single ‘Mouldy Beauty’, een sarcastische kritiek op het Westers schoonheidsideaal en op de plastische chirurgie -“I just lost my nose!” - die ermee gepaard gaat. Vovk en Rens zongen over “saggy titties” en versmolten hun stemmen tot een sensuele harmonie. Speciale gast Zwangere Guy van STIKSTOF kwam een potje meerappen. De verpakking is niet moeilijk / het is de inhoud die dat telt”, bezwoer de Koning Van Brussel ons, maar wij onthouden vooral het onverwoestbare het verstrakken van die titties is niet goed voor al die guapa’s”.

Saggy titties
Beeld A$IAN ROCKY

Dwarsfluiten en strijkkwartet

Dat JUICY ooit begon als coverbandje gespecialiseerd in r&b-hits uit de jaren negentig bleek uit ‘Die Baby Die’. Vovk verraste met jazzy gitaarlicks, Rens pleurde er een mechanische hiphopgroove onder. ‘t Was een schattige parodie op al die soulvolle liefdesliedjes waarin schoolmeisjes niet worden teruggebeld door die ene jongen die met hun gevoelens speelt: een tekst over dertig sms’jes sturen, een assortiment Ben & Jerry’s opvreten en nog steeds geen respons krijgen van die klootzak. Zoiets. Killerrefreintje, ja. Ontwapenend gezongen, en wij moesten denken aan het beste van TLC.

‘Baby Boy’ was een aandoenlijke Beyoncé-cover, en verderop etaleerden Vovk en Rens met brio hun muziekacademische achtergrond: er werd al eens een barok riedeltje gespeeld op de piano, een saxofonist laste een mopje jazz in, dwarsfluiten zorgde voor wat finesse en tijdens ‘Four Hands On Ass’ dook er zowaar een strijkkwartet op, eveneens verborgen onder lakens. Zwangere Guy bracht een versie van zijn ‘Suave G’ met de JUICY-meisjes op synths en achtergrondzang, en wiste terstond de taalgrens in de Belgische popmuziek uit. Frans en Nederlands dwarrelden door elkaar, met een vleugje straat-Engels om de swag erin te houden. Mooi momentje.

Dwarsfluiten en strijkkwartet
Beeld Guillaume Cayacan

Franglais

Alle puzzelstukken vielen op hun plaats, toen een resem “fantômes” opzwepende hiphopchoreografieën begon te dansen, terwijl de JUICY’s hun kekke, scheve popliedjes van Arabische motiefjes voorzagen. Noem het het ultieme theater van de grootstad anno 2018. Tegelijkertijd was het een intrigerend, haast grotesk schouwspel dat ons sterk deed denken aan de surrealistische, politiek geladen shows van The Knife. Of aan M.I.A. - nog zo iemand wier maatschappijkritiek slim is verpakt als modieuze, kosmopolitische hiphop.

“Don’t fuck with JUICY!”, schreeuwden de meisjes en hun dansende guerrillero’s tenslotte, op een beukende mélange van grime en reggaeton. Toegegeven, hun Franglais klonk komisch en soms verschrikkelijk knullig - in Vlaanderen zullen de radio's erover struikelen - maar het paste wonderwel bij hun grootstedelijke filosofie waarin iedereen een bastaard is. Een verre van perfecte show dus, die net vanwege zijn succulente oneffenheden de hoogste ogen gooide. Hashtagje? #iedereenbastaard dan maar?