![Hoeveel verdien je als boekhouder?](https://static.standaard.be/Assets/Images_Upload//rss/4d0ac92d-7c7f-4e05-8b4e-a7e90119ef4a_rss/c8728e5d-8f37-421b-a165-18f1d4a4c7e1_b54ea36b912fd1b3826b1e15fd0fdaa8ef84ebae.jpg?maxheight=176&maxwidth=352&mode=crop&scale=both)
![Hoeveel verdien je als boekhouder?](https://static.standaard.be/Assets/Images_Upload//rss/4d0ac92d-7c7f-4e05-8b4e-a7e90119ef4a_rss/c8728e5d-8f37-421b-a165-18f1d4a4c7e1_b54ea36b912fd1b3826b1e15fd0fdaa8ef84ebae.jpg?maxheight=176&maxwidth=352&mode=crop&scale=both)
uit het hart
© Maryvonne Jacobs
Restaurants die pizza hawaï op de kaart hebben, maar er wel 100 euro voor vragen. Ze bestaan. Het maakt deel uit van dezelfde universele wet: spotten met pizza hawaï mag, neen, moet zelfs. Berten Vanderbruggen is het beu en out zich als trotse fan van de tomaat-kaas-ananasmix.
Toen ik klein was, kreeg ik een kookboek cadeau. Een pizzakookboek, eentje dat ik met evenveel voorzichtigheid hanteerde als een chic koffietafelboek. Elke pagina was een plaatje: een schaap in een groene wei, de snuit van een beer, een blauwe sterrenhemel … Pizza’s werden canvassen die schreeuwden om versierd te worden met zowat alles wat eetbaar is.
Ik denk dat het daar was dat ik de ananas voor het eerst in het iconische gerecht zag sukkelen: als een zonnetje in tomatensaus. De pure onschuld. Dus toen de eerste pizzeria een paar jaar later in ons dorp neerstreek, uitgebaat door Egyptenaren nota bene, was er allang niets vreemds meer aan een pizza hawaï. Meer nog, pizza’s waren tot dan synoniem voor plezier, experiment en eindeloze mogelijkheden.
Hoeveel snobisme en verkettering een schijfje exotisch fruit op de verkeerde plek kan opwekken, had ik toen nog niet ingezien. Maar sinds mijn outing als pizza-hawaï-liefhebber (of beter: pizza-alleseter) denk ik bij elke kwalijke blik of afkeurende opmerking over de omstreden combinatie van pizza en fruit: laat mij en mijn smaakpalet toch met rust! Ga elders de gecrispeerde Napolitaan uithangen!
Aanleiding voor die uitroeptekens? Het Engelse stadje Norwich haalde twee weken geleden wereldnieuws toen een pizzeria er besliste om pizza hawaï op de kaart te zetten en er vervolgens 100 pond (zo’n 120 euro) voor te vragen. “Ik hou wel van pina colada, maar leg nog liever aardbeien op een pizza dan dat tropische gevaarte”, klonk het bij de eigenaars. De zoete wraak van enkele in hun eer gekrenkte Italianen? Allesbehalve: de drie uitbaters zijn net zo on-Italiaans als mijn snor, maar ze gebruikten de controverse (als je het al zo kunt noemen) handig voor hun marketingstunt.
Maar wat ik er moeilijk aan begrijp: waarom doen zoveel niet-Italianen altijd alsof het over een traditioneel recept van hún overgrootmoeder gaat? Dat is toch even absurd als – ik zeg maar iets – een Spanjaard die een portie Vlaams stoofvlees zou weigeren op restaurant in Georgië omdat het daar niet met rundvlees is bereid? Waarom plaatsen we de Italiaanse keuken zo op een piëdestal en halen we snoeverig uit als iemand paprika in een bolognesesaus draait, terwijl we tegelijk gek zijn op fusionkeukens, waarin bijvoorbeeld verschillende Aziatische invloeden zomaar vermangeld worden tot een nieuw gerecht?
In de kern gaat de hele ananasdiscussie ook niet echt over de smaak, denk ik. Ananas is geen koriander, de aversie is niet aangeboren. Fruit in hartige gerechten mag de meningen dan wel verdelen, maar dat doen champignons, jalapeño’s, gorgonzola en ansjovis net zo goed. Zelf vind ik de frisse, zoete ananas zowel wat betreft smaak als textuur een logische tegenhanger van de zoute ham op een verder soms nogal eentonig pizzabrood. Daar komt de weerzin van de Italianen trouwens ook niet echt vandaan. Ze kunnen elders wel weg met fruit in hun traditionele recepten. Of dacht u dat de combinatie van meloen en parmaham een Vlaamse uitvinding was?
Nee, het raakt duidelijk aan hun Italiaanse identiteit. En wel omdat het een Grieks-Canadese kok was die in 1954 een restaurant opende in het Canadese Ontario en er voor het eerst pizza serveerde met ananas. Geen Napolitaan, maar een Canadees die de merknaam van een blikje ananas adopteerde: Hawaï. Het succes dat hij ermee had, was olie op het vuur. Een vuur dat vandaag nog in veel Italianen woedt als je hun op restaurant vraagt naar die vermaledijde pizza tropical.
Maar pizza zou voor mij een koepelterm mogen zijn, een uitnodiging om te experimenteren met smaken en toppings. De vorm is er perfect voor! Niet zo volgens de Italianen: hun keuken is een divinità, zoals historicus Alberto Grandi het beschrijft in Denominazione di origine inventata, het boek waarmee hij enkele culinaire mythes van zijn moederland doorprikt.
Grandi heeft het in een interview met de Financial Times onder meer over de pasta carbonara, die pas na de Tweede Wereldoorlog een toevoeging kreeg van varkenswang, en wel omdat de Amerikanen, die het land hadden bevrijd, toevallig bacon in hun voorraad hadden. Ook werd het recept van de tomatensaus op de traditionele pizza aangepast nadat geëmigreerde Italianen het uit Amerika mee hadden teruggebracht. Al die internationale toevoegingen hebben hun weg gevonden tot de iconische gerechten waarmee Italië wereldfaam bereikte. Als het dus even anders had gelopen met onze Canadees en zijn ananascreatie, was pizza hawaï op dit moment misschien al uitgeroepen tot werelderfgoed. Het been stijf houden en je druk maken over de mogelijke bedreiging van de culinaire integriteit van je land door een schijfje ananas? Laat het los, zeker als het gaat over een land als Italië, niet bepaald een kwetsbare minderheid die dreigt te verdwijnen door culturele toe-eigening.
Als er al iemand zijn beklag mocht doen in deze kwestie, dan wel de Hawaïanen, die overal ter wereld zomaar vereenzelvigd worden met de ananas, terwijl die vrucht er oorspronkelijk door de Spanjaarden werd geïmporteerd uit Zuid-Amerika. Wiens reputatie en culinair erfgoed staat hier eigenlijk op het spel? Denk daar maar eens over na wanneer u die pizzapunt volgende keer naar binnen werkt. Mét ananas, uiteraard.
Meer gedachten bij en over het leven leest u in de blog Uit het hart.