'This is my moment', het onwaarschijnlijke verhaal over de Tiger Woods van het wielrennen: Biniam Girmay

De hoofdrolspeler in dit onwaarschijnlijke verhaal: Biniam Girmay. Geboren in Asmara, in het Oost-Afrikaanse land Eritrea, op 2 april 2000. Toen zijn wielergekke papa hem op jonge leeftijd een koersfiets cadeau deed, kon die nooit vermoeden dat zijn zoon op twee wielen geschiedenis zou schrijven.

In 2022 won hij als eerste zwarte Afrikaan een klassieker: Gent-Wevelgem. Girmay was op slag wereldberoemd. Het News African Magazine nam hem vorig jaar op in zijn lijst van 100 meest invloedrijke Afrikanen van 2023. 

Filmmaker Lieven Corthouts kon het allemaal vastleggen. Van Girmays prille successen in eigen land en de beproevingen in Europa, tot zijn historische zege(s) op het allerhoogste niveau. Hij volgde hem ook in zijn privéleven en stelde vast dat de jonge vader een hoge prijs betaalde voor zijn internationale roem. 

Lees hier het straffe levensverhaal van Biniam Girmay in vier sleutelmomenten, en vijf memorabele filmpjes.

In 2018 verlaat de 17-jarige Biniam Girmay voor de eerste keer zijn thuisland Eritrea, om in Rwanda deel te nemen aan het Afrikaanse kampioenschap voor junioren. Samen met enkele landgenoten is hij op zoek naar een koffiebar, en wordt hij aangesproken door een Belg die een goed adresje kent. Achteraf nodigen de jongens de man uit om de wedstrijden vanuit hun kamp te volgen.

Lieven Corthouts gelooft zijn ogen niet als hij Girmay in actie ziet. De jongeman wint alle wedstrijden waaraan hij deelneemt: de wegrit, de tijdrit en de ploegentijdrit. De Belg vraagt of hij de volgende exploten van de snelle Eritreeër op film zou mogen vastleggen. Na overleg met de ouders van Biniam krijgt hij groen licht. Hij mag de beloftevolle renner overal volgen, ook achter de coulissen.

Intussen beseft Biniam Girmay dat zijn droom om ooit in Europa te koersen en wie weet de Ronde van Frankrijk te rijden, geen utopie hoeft te zijn. 

De prestaties van Girmay in Afrika zijn in Europa niet onopgemerkt gebleven. Hij mag van de UCI (Internationale Wielerunie) een tijdje komen trainen in hun opleidingscentrum in Zwitserland. Girmay laat familie en vrienden achter in Eritrea en waagt de sprong.

Maar dan breekt corona uit en valt de wereld stil, en dus ook de koers. Een terugkeer naar huis zit er niet in, alle vluchten zijn geschrapt. Moederziel alleen kwijnt de jonge Biniam op zijn kamertje helemaal weg. 

Uiteindelijk krijgt hij een minimumcontract bij het opleidingsteam Delko, maar als die ploeg failliet gaat hangt de toekomst van Girmay plots aan een zijden draadje. De droom lijkt uit te draaien op een nachtmerrie.

De redding komt van de Frans-Belgische profploeg Intermarché-Wanty-Gobert. “Hij was ons opgevallen in enkele koersen”, zei ploegleider Hilaire Van der Schueren, die van bij het begin in hem geloofde. "We zagen dat het een sterke jongen was. Volgens mij wordt hij de eerste renner met een donkere huidskleur die het héél ver gaat schoppen."

Maar zelfs de rotervaren Van der Schueren had nooit durven voorspellen dat het zo snel zou gaan. Amper een half jaar later staat Girmay aan de start van Gent-Wevelgem. Hij belandt zowaar in een kopgroep met vier, die mag sprinten voor de zege. Zijn tegenstanders: Dries Van Gestel, Jasper Stuyven en Christophe Laporte. Nee, geen pannenkoeken. “In het wiel van Stuyven”, zegt commentator Karl Vannieuwkerke. “Stel je voor…” antwoordt José De Cauwer. Maar je hoort in hun stemmen dat ze niet geloven in mirakels.

“Ik had alleen maar schrik dat het peloton hen nog op de nek zou vallen”, recapituleert Lieven Corthouts: “Ik was er zeker van dat hij die drie zou kloppen in de sprint”. Corthouts is in al die jaren heel goed bevriend geraakt met zijn poulain. “Hij is familie van mij, zo close ben ik met hem”, zegt Bini zelf. Ze spreken mekaar bijna dagelijks. Nu nog steeds. 

Van de ene op de andere dag ziet de wereld er anders uit voor Biniam Girmay. Die avond ontvangt hij zesduizend berichten op zijn smartphone. In zijn thuisland, het wielergekke Eritrea, is hij God. Maar ook binnen de ploeg is zijn status veranderd. 

"In onze ploeg is hij de echte leider. Hij is de eerste zwarte Afrikaan die een Vlaamse klassieker heeft gewonnen. Hij is de Tiger Woods op de fiets”, zegt Jean-François Bourlart, CEO van Intermaché-Wanty-Gobert, in De Morgen. 

Van een kopman wordt maar één ding verwacht: winnen. In datzelfde jaar mag Girmay deelnemen aan de Ronde van Italië. De tiende etappe met start in Pescara en aankomst in Jesi eindigt op een massasprint. De te kloppen man: ene Mathieu Van Poel.

Opnieuw belandt Biniam Girmay in de geschiedenisboeken. Nu is hij ook de eerste zwarte Afrikaan die een rit wint in de Giro. Toch smaakt de champagne niet echt zoet, want de Eritrese wonderboy knalt op het podium de kurk van de fles in zijn linkeroog. Hij wordt afgevoerd naar het ziekenhuis en moet een paar dagen later zelfs opgeven. 

In het licht van de geschiedenis is het kurkincident maar een accident de parcours. Het grootste gemis in Europa is de afwezigheid van zijn familie, vooral zijn vrouw Saliem en hun dochtertje Leila. “Zelfs als ik een rit win in de Giro kan ik daar niet ten volle van genieten, omdat ik het niet kan delen met de mensen van wie ik het meeste hou”, bekent hij. 

Daarom keert Girmay minstens elke drie maanden terug naar huis. De voorbije weken bracht hij door bij zijn familie in Eritrea. Maar sinds zondag is hij terug in Europa, want hij heeft nog iets recht te zetten. In de wedstrijd Dwars door Vlaanderen was hij betrokken bij dezelfde valpartij als Wout van Aert, waardoor zijn voorjaar wat tegenviel. 

Volgend weekend staat hij in Turijn aan de start van de Giro. En deze zomer rijdt Biniam Girmay de Ronde van Frankrijk. Het sprookje is nog niet uit. De droom duurt voort.