Direct naar artikelinhoud
Standpunt

Om het aantal verkeersdoden verder terug te drijven, zal er meer ruimte vrijgemaakt moeten worden voor de fietser

Bart Eeckhout.Beeld Eva Beeusaert

Bart Eeckhout is hoofdredacteur van De Morgen.

De voorbije jaren is het aantal dodelijke slachtoffers in het verkeer significant teruggelopen. Bij dat verheugende nieuws horen twee belangrijke opmerkingen. Naar Europese normen was het Belgische verkeer bijzonder gevaarlijk en dodelijk: nog slechter doen zou bijna onmogelijk zijn. Bovendien is de daling van het aantal slachtoffers, met name in Vlaanderen, alweer gestuit.

Dat wijst erop dat het beleid nu voor een belangrijk punt staat. Het laaghangende fruit is geoogst, de trendbreuk die snel en pijnloos gerealiseerd kan worden, is gerealiseerd. Dat blijkt uit de jongste cijfers. In Franstalig België daalt het aantal slachtoffers wel nog. Logisch, want daar loopt de verkeersveiligheid achterop. Daar valt dus wel nog makkelijk winst te boeken.

In Vlaanderen is die periode voorbij. Om de ambitie waar te maken om het aantal verkeersdoden te halveren tegen 2020 zal er ‘doorgepakt’ moeten worden in het beleid.

Lees ook:

Na een dodelijke fietszomer: is de fietser straks zijn eigen grootste vijand?

Groot potentieel

Als verklaring voor de plotselinge stuit in de daling wijzen onderzoekers naar de mooie zomer, die vele fietsers de baan op lokte. Hun intuïtieve aanvoelen zou weleens correct kunnen zijn.

Dat wijst wel degelijk op een structureel probleem. Deze zomer toonde aan dat Vlaanderen op een groot potentieel aan fietsers zit. Maar als die fietsers effectief ook allemaal op pad gaan, gebeuren er ongelukken.

Er komen, met andere woorden, almaar meer fietsers bij op de weg. Die gaan niet meer weg. Dat is een fantastische vooruitgang. Er is dus een groot potentieel aan mensen die zich gezond, duurzaam, plezant en liefst veilig willen verplaatsen.

Alleen is de ruimtelijke inrichting van ons wegennet niet voorzien op die evolutie. Een oud zeer dat uiteraard volledig samenhangt met de algehele ruimtelijke verrommeling van Vlaanderen, die mensen als het ware in hun auto duwt om samen in de file de afstand tussen huis, werk, winkel of school te overbruggen.

Intussen dreigt er een nieuw riskant fenomeen. Omdat de almachtig en ruimte opslorpende auto niets in de weg gelegd mag worden, moet het groeiende contingent fietsers de krappe ruimte van de zogenaamde ‘zwakke weggebruikers’ delen met voetgangers. Ook daar komen ongelukken van, zoals blijkt.

We zouden ons niet langer mogen neerleggen bij de fatale gevolgen van de historische verrommeling van dit gewest. Als we de gerechtvaardigde ambitie willen realiseren om het aantal verkeersdoden verder terug te drijven, dan zal er meer ruimte vrijgemaakt moeten worden voor de fietser. En die plek kan dan maar beter niet worden ingewonnen bij de nog resterende open, groene ruimte of bij de voetgangers. Ook de auto zal het met minder ruimte moeten stellen.

Er is nu behoefte aan een meer doortastend verkeers- en ruimtebeleid. En die behoefte groeit

Fietssuggestiestroken of een half metertje beton tussen twee stippellijnen langs een razende steenweg geven enkel de illusie van beleidsprioriteit. Er is nu behoefte aan een meer doortastend verkeers- en ruimtebeleid. En die behoefte groeit.