Mechelen was er nochtans klaar voor. Een uitverkocht stadion, 14.000 toeschouwers, en een geweldige tifo die refereerde naar 1987, de laatste bekerwinst van KVM: helemaal de sfeer van de oude dagen, in een nieuw stadion dan wel. Helemaal klaar voor de 20ste overwinning op rij onder coach Wouter Vrancken. Dan nog zaterdag op Beerschot Wilrijk de 21ste en bekerfinale en promotie waren wel heel dichtbij: Mechelen op zijn kop. En als extra: de Sloveense coach van Union Luka Elsner had zijn ploeg die anderhalve week ervoor met 1-2 had verloren van de ‘Kakkers’ op niet minder dan acht plaatsen gewisseld. De geblesseerde doelman Saussez en de geschorste aanvoerder Perdichizzi noodgedwongen, maar ondermeer ook geen Ferber voorin, de kwelduivel van Anderlecht Niakaté en Tau waren wel terug. Een experimneteel elftal eigenlijk, maar dat laatste duel, waarin Union zich nochtans beter had getoond, had Elsner veel geleerd, had de Sloveen vooraf laten noteren.

Mechelen startte op rechtsachter Jules Van Cleemput (enkel) na met zijn typeploeg, Van Damme nam zijn plaats centraal achterin opnieuw in, Bagayoko was zoals verwacht de vervanger van Van Cleemput. Maar tot eenieders verrassing toonde Union zich van de eerste minuut de betere ploeg. Vrancken vreesde vooral de omschakeling van Union maar de Brusselaars namen wel stoutmoedig meteen de match in handen met vinnig combinatievoetbal en veel volk voorin. De zenuwachtige thuisploeg moest constant achteruit, dat had het Afas stadion niet verwacht. Een kwartier zou het duren vooraleer het evenwicht ietwat kon worden hersteld, 40 minuten voor Mechelen voor het eerst kon dreigen. Maar verder dicteerde Royal Union Saint Gillis wel de wet. Op alle vlakken toonden de Brusselaars zich beter dan de leider in 1B: in duelkracht, combinatievermogen, snelheid. KVM kwam dan ook een paar keer goed weg: twee goals van de kwieke Tau werden afgekeurd voor buitenspel, vooral het eerste, na een knappe diepe bal van Teuma, was zeer twijfelachtig maar uiteindelijk wel juist.

KVM, gedoodverfd favoriet, geraakte maar niet in zijn spel en stapelde de onnauwkeurigheden op, verloor al teveel duels ook. Het Afas stadion bibberde, en dat was niet meteen van de kou. Pas vlak voor rust brandde het dan toch nog een paar keer voor Kristiansen, met een kopbal van De Camargo en een vrijschop van Kaya. Maar verder mocht de thuisploeg tevreden zijn dat het nog geen schade had opgelopen, het moet zowat het slechtste zijn wat KVM dit seizoen al had getoond.

Maar na de rust keerde het allemaal. Flink geholpen door de snelle uitsluiting van aanvoerder Tau, tweede geel, nam de thuisploeg nu wel resoluut de match in handen. Union moest achteruit, een schot van Storm was een eerste verwittiging, een voorzet-schot van Schoofs, beter in de match nu, ging naast. KVM begreep dat het nu moest doorduwen maar even later miste Storm, na een slimme hakbal van De Camargo alleen voor Kristiansen, dé kans op de openingsgoal.

De thuisploeg had zichzelf nu helemaal teruggevonden, Union trok met zijn tienen achteruit. Maar de broodnodige goal kwam er maar niet en veel open kansen kwamen er ook niet, daarvoor verdedigden de bezoekers zich al te fel en voetbalde KVM toch te stroef. De ingevallen Tainmont besloot nog te zwak naast, net zoals een kopbal van de ook al ingevallen Togui, maar veel meer gevaar zat er ondanks een verwoede stormloop niet meer in. Op basis van de eerste helft was het scoorloos gelijkspel voor Union meer dan verdiend, er wacht Mechelen bij de enthousiaste Brusselaars nog een bijzonder zware opdracht. Tau , Selemani, Niakaté, Teuma… goéie voetballers hoor, die ploeg heeft niet zomaar Anderlecht en Genk uitgeschakeld.

Zaterdag kan KVM bij Beerschot Wilrijk de deur naar eerste klasse weer openzetten, maar 1987 evenaren, dat wordt niet simpel.