De allereerste struikelsteen in Rumst werd geplaatst ter herdenking van Rumstenaar Antoine De Winter. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij lid van het Geheim Leger en Lomo, een illegale leraarsbond van het Onafhankelijkheidsfront. Die activiteiten waren niet zonder gevaar, want op 7 februari 1944 werd Antoine gearresteerd door de Gestapo. Uiteindelijk kwam hij terecht in het Duitse concentratiekamp van Flossenbürg waar hij in maart 1945 het leven liet.

Samen met zijn vrouw woonde Antoine in de Veerstraat op huisnummer 36. Het is ook voor deze woning dat de struikelsteen geplaatst werd. “Antoine was een moedige verzetsstrijder die wij in Rumst graag herdenken en alle eer aandoen. Zo werd er ook al een straatnaam naar hem vernoemd”, vertelt schepen van Cultuur en Erfgoed Marleen De Bruyn (CD&V). Op de huldiging was Gunter Demnig, de Duitse bedenker van de Stolpersteine aanwezig om de nieuwe steen te onthullen.

De komende dagen worden er nog drie andere Rumstse oorlogshelden geëerd: Arthur Vinck, Frans Van den Bosch en John Vingerhoets. Iedere struikelsteen werd ontwikkeld in samenwerking met heemkring Rumesta, die het opzoekingswerk op zich nam.

Ontroerend eerbetoon

Voor Paul De Winter (91), zoon van de verzetsstrijder, was de huldiging een moeilijk moment. Hij was twaalf jaar toen hij zijn vader gewelddadig gearresteerd zag worden. “Het doet pijn om iedere keer die herinneringen weer boven te halen. Ik zie het nog zo voor mij hoe ze mijn vader sloegen en de confituurpotten van mijn moeder aan diggelen gooiden”, vertelt hij zichtbaar aangeslagen.

LEES OOK. Struikelsteen voor Borsbeekse verzetheld Louis Meynckens: “Hij heeft belangrijke daden verricht”

In de periode dat zijn vader gevangen gehouden werd in het concentratiekamp ontving Paul nog een laatste brief. “Daarin schreef hij dat hij ernaar uitkeek om mijn plechtige communie bij te wonen. Tot binnenkort, schreef hij, maar ik heb hem nooit meer terug gezien.”

Daar neemt Pauls dochter, Annick De Winter, over. “Het doet mij pijn om mijn vader te horen vertellen over zijn traumatische jeugd. Het is heel mooi dat Rumst mijn grootvader eert, maar het rakelt ook pijnlijke herinneringen op.”