Je kunt alleen maar vermoeden dat de mot in die hele K3 zit, zei mijn vrouw

Is dit nu werkelijk gebéúrd? vroeg mijn vrouw.

Wij hadden tijdens het avondmaal op de iPad naar Het nieuws gekeken, met daarin een item over kinderen die bang zijn voor de Mottige Mot. Eén zo’n kind mocht, terwijl de mama het begripvol opjutte, vertellen dat het na de plaspauze niet meer de zaal in had gedurfd. Bij Studio 100 hadden ze begrip getoond, maar waren ze toch niet bereid om in te grijpen en de Mottige Mot te schrappen, of ze minder mottig te maken.

De Mottige Mot is een personage in de nieuwe live­show van K3. Het dier komt het grote nectar­oogstfeest in Vlinderland in de war sturen, wat de drie regenboog­kleurige mutsen natuurlijk niet zomaar laten gebeuren.

We zien hier meerdere problemen, zei mijn vrouw. Misschien hoef je om te beginnen niet je mooie paas­vakantie­dag in je droom­stoelen in de Lotto Arena te gaan doorbrengen, tegen 42 euro 50 het stuk. Als je kind vervolgens onder z’n droomstoel kruipt uit angst voor de Mottige Mot, heb je het misschien al wat te véél in de kauwgom­ballen­traditie van K3 grootgebracht. Als er aansluitend een reporter van VTM op je afstapt met de vraag wat er scheelt, hoor je te zeggen: rot op. Die reporter hoort zéker geen weerwoord aan Studio 100 te vragen – dat is kauwgom­ballen­journalistiek van het zuiverste water. Bij Studio 100 horen ze niet te antwoorden dat ze de kritiek begrijpen, maar dat er geen reden is tot paniek en dat de toeschouwertjes een voorbeeld kunnen nemen aan de heldhaftigheid van Klaasje en die twee andere pony­paardjes. Ook hier was ‘rot op’ een betere repliek geweest. En de Vlaamse tv-kijker hoeft onder geen enkele voorwaarde in kennis te worden gesteld van dit soort apekool, zeker niet in een nieuws­uitzending.

Je mag al blij zijn dat ze dit keer het woord ‘slacht­offer’ niet gebruikt hebben, zei ik. Als de home­banking van Argenta drie dagen lang uit ligt, worden er slachtoffers aan het woord gelaten. Wat oude selfies die ergens in een vettige chatbox opduiken, en ze hebben het over ‘honderden Vlaamse slachtoffers’. Zo’n woord zou gereserveerd moeten blijven voor bij een gifgas­aanval, of minstens een ketting­botsing met dodelijke afloop. We zijn zó al veel te verwend.

Je kunt alleen maar vermoeden dat de mot in die hele K3 zit, zei mijn vrouw, en dat de media alsnog collectief blijven meehuppen op de maat van ‘Oya Lélé’. Nog een hele rij droomstoelen onbezet? We vinden wel ergens een kleuter bereid om het in z’n broek te doen voor de Mottige Mot, een moeder om volmondig de verontwaardiging te delen, en een zender om te doen alsof. Op het eind verliest dat kind – het gaat natuurlijk, gesteund en bevestigd door iedereen binnen z’n gezichtsveld, zelfs door de nationale nieuwsdiensten, een leven vol met Mottige Motten tegemoet, permanent wegduikend voor alles wat niet naar suiker­spin geurt, en bang voor iedereen zonder gouden ananas op z’n T-shirt.