Hij was de cowboy van de cowboys, maar stierf uiteindelijk een eenzame dood

Er werden zelfs geen doodsprentjes gedrukt. Zo alleen was Christiaan B. toen hij stierf. Hij zag niemand en sprak met niemand. Alleen zijn broer kwam nog om de paar dagen langs. “Ik bracht boodschappen mee en ik kookte voor hem”, zegt die. “Hij kwam zijn zetel niet meer uit. Op het einde woog hij nog 48 kilo. Hij had altijd veel pinten gedronken, maar na zijn pensioen werd het porto, en uiteindelijk wodka. Hij heeft zich doodgedronken. Uit wroeging, geloof ik.”

Het was nooit een geheim geweest dat hij zwaar dronk. Toen hij op het einde van zijn loopbaan op de markten van Aalst moest toezien op de goede gang van zaken, kon iedereen zien dat hij zelden nog nuchter was. Zijn buren hadden hem meer dan eens moeten oprapen van de stoep. En ze klaagden dat Chris – iedereen noemde hem Chris – niets deed aan het onkruid dat zo hoog stond in zijn hof. Een paar maanden voor zijn dood had zijn broer de tuin eindelijk gefatsoeneerd. Hij plantte bloemen, Chris stond erop te kijken.

Niet dat hij overhoop lag met de buurt. Integendeel. Als er een pakje kwam voor de buren, nam hij dat in ontvangst. Als hij een ei nodig had, kreeg hij dat. De bonenstaak met de hoornen bril en het warrige haar zei vriendelijk gedag, hij rolde zijn sigaret en zweeg. Tot hij gevonden werd op 14 mei 2015. Dood, in zijn huis vol lege flessen.

Knoken-en-vel

Het was het einde van een lange weg naar beneden van een man die vroeg in zijn leven zijn hoogtepunt had gekend. Bij de Groep Diane, de elite-eenheid van de rijkswacht. Die was in 1972 opgericht, en in die beginperiode zochten ze naar rekruten met ballen aan hun lijf. Lefgozers. Christiaan B., bouwjaar 1954, de zoon van een officier van de landmacht en nogal militaristisch ingesteld, was naar de rijkswachtschool geweest. Hem kozen ze uit voor die eerste lichting, vijftien man sterk. En hij was in de speciale eenheid meer dan in zijn element.

Hij was een speciale. Dat woord komt telkens terug bij wie B. omschrijft. “Hij was een vechtjas en een wapenfreak”, zegt een man die in diezelfde periode actief was bij de Groep Diane en die B. kende. “Ne zot. Kijk, er waren heel wat mensen die heel goed werk deden bij Diane. Er was ook een bende cowboys die systematisch ver over de schreef ging. Mannen die met mitraillettes in de aanslag binnenstormden als ze een louche café moesten controleren. Die mannen én vrouwen hardhandig aanpakten. Die zwarten en Marokkanen tegenhielden op straat, hun cravatte door het autoraampje trokken, de ruit dichtdraaiden en begonnen te rijden. Van die bende was B. de zwaarste.”

“We lachten ook wel wat met hem”, zegt een ander Groep Diane-lid. “Omdat hij zo mager was. Knoken-en-vel noemden we hem. Hij was goed in judo, maar zijn schouder ging altijd uit de kom. Maar hij trok die er wel altijd zelf weer in.” Ook bij volgende generaties leden van de speciale eenheden bleef B. een ronkende naam. De man van de eerste lichting die eender welke deur durfde intrappen, zonder zich veel zorgen te maken over wat erachter zat. Degene die altijd nog een stap verder ging dan zijn kameraden. In de tweede helft van de jaren ‘70 werd het de rijkswacht duidelijk dat de cowboys bij de Groep Diane de hele brigade een slechte naam gaven. Dus moesten de rotte appels eruit. In 1976 vloog Christiaan B., na heel wat tuchtproblemen, buiten bij de elite-eenheid. Hij werd rijkswachter in Aalst, waar hij zijn loopbaan eindigde als wijkagent.

Drie keer zwarte band

Niet dat B. alleen maar de harde flik was. Hij was ook volbloed carnavalist. Verkleedde zich als olijke piraat, paradeerde als ‘Gille’ met zijn maten door de straten van Dendermonde, waar hij was opgegroeid en waar hij bestuurslid was van een carnavalsgroep. “We zaten vaker wel dan niet samen aan de toog”, zegt een vriend uit die tijd. “Chris was iemand die niet opviel. Ne zenuwachtige tiep, dat wel. Kon geen twee minuten stilzitten op zijn stoel. Hij had een zwarte band in karate, jiujitsu en judo. En hij ging heel erg op in zijn gevechtssporten. Ik zag hem soms met zijn blote vuisten tegen een bakstenen muur kloppen. Om zijn vuisten te harden, zei hij dan. En nu ik die robotfoto opnieuw bekijk: het is hem, hé. Sprekend.”

Over de Bende van Nijvel heeft hij nooit met een woord gerept, zegt de vriend. Met een collega-rijkswachter die vijftien jaar met hem diende in Aalst sprak hij er wel over. Kon moeilijk anders. “We hebben daar na de bloedige overval verdomme samen op het dak van de Delhaize gelegen, om de boel te bewaken”, zegt de collega. “Hij wilde oplossingen, zei hij. Ik kan en wil het niet geloven, dat hij de Reus was. Reus? Enfin, hij was zo smal als iets.”

Dwergkonijntjes

De broer van Christiaan B. gelooft het dus wel. Omdat hij het hem zelf verteld heeft, een paar weken voor hij stierf. De broers waren nooit twee handen op één buik geweest. De jongste was nogal een losbol. Christiaan, de oudste, hield van orde en tucht. “Zijn tijd bij de Groep Diane heeft hem fel veranderd. Hij werd hard en stil. Ging niet meer bij ons moeder op bezoek.” Daar moet hij, volgens de broer, in contact zijn gekomen met de foute types. Daar moet de neerwaartse spiraal zijn begonnen die hem finaal deed eindigen alleen met zijn fles wodka. “Maar hij was geen gangster. Hij hielp mensen.” Christiaan B. was het grootste deel van zijn leven vrijgezel, maar had een paar kortere relaties. Toen de laatste relatie afsprong, nam hij een jonge delinquent onder zijn dak. Hij was het die hem dood vond.

Toen, laat in zijn carrière bij de politie, een Mechelse scheper in beslag werd genomen, deed hij die niet naar het asiel, maar nam hij die ook in huis. Die hond heeft toen wel drie dwergkonijntjes van de buren doodgebeten. “Hij voelde zich daar zo schuldig over, dat hij zich uitgebreid is komen excuseren”, zeggen die buren. “En hij heeft ons een paar honderd euro betaald. Voor de geleden schade.” Een brave, zwijgende dronkenman. Een met geheimen wel. Hij sprak er ooit over tegen zijn collega’s bij de rijkswacht in Aalst. “Ik weet iets over de Bende van Nijvel. Iets groot. Maar ik mag er niks over kwijt.”