Dat alles mag blijven zoals het is

Precies een jaar geleden schreef ik mijn eerste column. Fresh off the boat en helemaal in shock door de grote verandering, schreef ik de indrukken van me af. Dat België en Brussel even gingen moeten wennen, daar was ik op voorbereid. Het is een aparte ervaring, terugkeren naar België. Het afgelopen jaar heb ik al vaak gesproken met andere terugkeerders en telkens zijn we het erover eens dat het een eenzaam proces is, want niemand begrijpt precies wat je meemaakt. Terugkeren uit Amerika en hoe dat voelt, dat kan je niet zo makkelijk uitleggen aan iemand die er nooit heeft gewoond.

Een Brusselse vriendin was mee op stap in Lissabon met Engelse vrienden die daar wonen en merkte op dat mensen die in het buitenland hebben gewoond zoveel opener en positiever leken. “Jullie denken veel breder en staan open voor andere ideeën en nieuwe mensen.”

In het buitenland wonen, is de beste manier om je gevestigde denkbeelden eens goed aan diggelen te laten slaan. Er is geen betere wijze om tot het besef te komen dat wat wij normaal vinden, ergens anders allesbehalve de norm is. Zelfs toen ik vlakbij in Nederland woonde, moest ik mijn denkwijze voortdurend bijsturen. Daar word je flexibel van, en open-minded. Ik raad het iedereen aan.

Dat ik energie geef, heb ik ook al vaak gehoord het afgelopen jaar. ‘Amerikaanse energie’, dan nog. Het dynamisme van Amerika, en dan vooral New York, zijn deel van mij geworden, en ik hoop dat dat altijd zo zal blijven.

Eerlijk gezegd, een sluitende conclusie schrijven van deze reeks is onbegonnen werk. Dit is de laatste column en de allermoeilijkste. Waar begin ik? De voor- en nadelen van België versus de VS opsommen, een recap van mijn laatste jaar.... daarvoor is deze pagina te klein.

Mijn belangrijkste inzicht van het voorbije jaar is dat mensen veerkrachtig zijn, tot ver voorbij de dertig. Ons aanpassingsvermogen is indrukwekkend. Dat ik me een dik jaar na aankomst zo thuis voel in Brussel, met fijn werk en leuke vrienden, in een tof appartement, vind ik echt straf. Ik had me voorbereid op twee lastige jaren, maar na vijf maanden was ik al helemaal op mijn plooi. Daar ben ik dankbaar voor.

Bij het begin van het nieuwe jaar besefte ik dat ik nog geen goeie voornemens had gemaakt. Normaal zit ik vol verlangens en ambities en dit jaar dacht ik vooral... dat alles mag blijven zoals het is. Mijn grootmoeders wat vaker bezoeken, nam ik me voor, verder kwam ik niet. Fundamentele rust is een mooi gegeven en dat kende ik nooit in het ­buitenland. Misschien moeten we toch dicht bij onze roots wonen om ons helemaal veilig te voelen? Ook al voel ik me niet speciaal Belgisch, ik ben blij om terug te zijn en meer heb ik daar niet aan toe te voegen. Bedankt voor het gezelschap het afgelopen jaar. Het heeft deugd gedaan. 

En nu: terug de anonimiteit in.