"Ik zet mijn geluid dikwijls af en zal nooit rennen om tijdig op te nemen"

Tine Reymer, zeg het mij, is de ­smartphone een vloek of een zegen?

“Beide. Jaren geleden, op een familie­diner voor mijn verjaardag, gaf mijn man mij een cadeau. ‘Je wil het eigenlijk niet’, zei hij. ‘Je bent er misschien zelfs wat tegen, uit schrik dat het je vrijheid gaat inperken. Maar ik denk dat je het leuk gaat vinden.’ Waarop mijn moeder dacht dat we gingen trouwen. (lacht) Er stak een Nokia in de doos. En intussen heb ik een smartphone.”

Wat is de vloek?

“Het feit dat iedereen verwacht dat je altijd en overal beschikbaar bent. Dat schrikt mij af en maakt mij tegendraads: ik zet mijn geluid dikwijls af en zal nooit rennen om ­tijdig op te nemen. Ik ben ook geen ­technologisch wonder. Toen ik de ‘Touch ID’ van Apple installeerde, gebruikte ik de ­verkeerde vinger, wat onhandig is natuurlijk. ‘Ik had die ontgrendeling beter met mijn andere hand ingesteld’, zei ik daags nadien tegen mijn man. En toen, uit het niets, zei Siri: ‘Dat dacht ik al. Je kunt dat nu wijzigen.’ Ik schrok me te pletter.”

Welke app gebruikt u het vaakst?

“De dictafoon. Die staat vol mogelijke nieuwe nummers, ritmes, melodieën, ­zanglijnen... Zoals dit hier: ‘Beat Cavia’. Ik zag op de televisie een documentaire over de Andes en was onder de indruk van de soundtrack. Dus heb ik een stukje opgenomen. Puur plagiaat dus. (lacht) Voor een song in wording neem ik met de dictafoon verschillende structuren op. Na beluistering is snel duidelijk wat werkt en wat niet.

“Als iemand mijn telefoon vindt, dan weet die meteen dat ik muzikante en ­zangeres ben.”

Hoe komt u tot een nieuw nummer?

“Vaak is een beeld de aanleiding. ‘Stormy Weather’ bijvoorbeeld gaat over een scène uit Breaking Bad waarin ze binnenvallen in een huis met junks. Daar zit een klein ­jongetje onder de tafel. Dat beeld, dat gevoel, heeft me geprikkeld en dat probeer ik nu om te zetten in muziek.

“Het kan ook banaler: het ritme van de richting­aanwijzer en de ruiten­wisser bijvoorbeeld. Maar evengoed schiet me een idee te binnen in de supermarkt, haal ik mijn smartphone boven en spreek of zing dat idee snel in.

“Dankzij de dictafoon gaat niks verloren. ‘In de tijd van The Beatles ging dat niet’, zei Paul McCartney daar onlangs over. Ook hij gebruikt de dictafoon nu vaak. ‘Een melodie moest toen zodanig goed in het oor liggen dat je die niet vergat, want er was geen mogelijkheid om die meteen op te nemen.’”

Wat is de achtergrond van uw telefoon?

“Het raam van een oude auto. Ik ben gek op oude otto’kes.”

Wat is Tempo?

“Een digitale metronoom.”

U hebt een eindeloze lijst notities.

“‘Lichtjaren van James Salter’ is een boek dat ik wil lezen. ‘No Fruit. Kussens op maat’, dat heeft een neef me aangeraden: tuinkussens.

“En mijn dochters verstoppen soms berichtjes in die notities. Zoals dit hier: ‘Mama, ik hou van jou. Charelke.’ Ze weten dat ik dat ooit ga zien, in een onbewaakt ogenblik. Fantastisch. Dit blijkt van 6 november 2017 te zijn.”

Veel sociale media zijn er niet te vinden op uw telefoon.

“Die constante zelfverheerlijking verbaast me toch erg. Maar kun je als ‘zelfstandige’ nog zonder die media? Moet ik mijn muziek niet wat meer zélf naar de luisteraar ­brengen? De mensen warm maken, hun interesse wekken?

“De muziekbusiness staat op een twee­sprong: ofwel bewandel je het oude pad en zoek je een label en een management dat je veel werk uit handen kan nemen. Het andere pad is het allemaal zélf doen. Maar dat is niet vanzelfsprekend. Voor mijn vorige plaat heb ik 40.000 euro geïnvesteerd en zelf een label opgericht om de productie te doen. Ga ik nu optreden, dan verdien ik er nog altijd niks aan. Het is net genoeg om mijn muzikanten en crew te betalen.

“Dit is wat de liefhebber wellicht niet weet: het is een fantastische tijd voor de ­consument – die kan via streaming alles beluisteren – maar voor de producent, de muzikant, de maker is het een ander paar mouwen. Maar ach kom, gedaan met ­zeuren. Werken, dat gaan we doen!”