Vrancken over het systeem van Genk: ‘Je probeert vooral om elkaar vrij te spelen’

1. Wingback El Ouahdi kan zich uitleven

Met Mujaid Sadick, Carlos Cuesta en Mark McKenzie bestaat de Genkse defensie uit drie fysiek sterke verdedigers, die bovendien behoorlijk snel zijn en opbouwende kwaliteiten bezitten. Het zorgt ervoor dat de wingbacks zich offensief meer kunnen uitleven, zonder dat ze bij de minste defensieve slipper worden afgestraft.

Dat speelt met name in de kaart van Zakaria El Ouahdi. De 22-jarige rechtervleugelverdediger was enkele jaren geleden bijna verloren voor het profvoetbal, maar is de revelatie van deze play-offs. Hij koppelt uitzonderlijke fysieke paramaters aan aanvalslust.

Daarbij biedt hij Genk een oplossing in de opbouw. Zo probeerde zowel Cercle Brugge als Anderlecht om de Limburgers, die graag van achteruit opbouwen, hoog vast te zetten. Doelman Maarten Vandevoordt en zijn centrale verdedigers aarzelden niet om met een lange bal over de flanken de diepte te zoeken. El Ouahdi heeft de snelheid en de drive om achter de back van de tegenstander te kruipen, waardoor Genk onder de druk uit kan voetballen en meteen aan aanvallen kan denken.

Het leverde Cercle-back Christiaan Ravych bijna een tweede geel en uiteindelijk een vroege vervanging op. Tegen Anderlecht opereerde het nummer 77 van Genk haast als een volwaardige rechtsbuiten. Ludwig Augustinsson had alle moeite om hem in toom te houden en kon niet voorkomen dat hij de assist voor Tolu Arokodare gaf bij de 1-0.

Toch is El Ouahdi geen afgewerkt product. “Hij heeft het in zich om de statistieken van Daniel Muñoz te halen, maar heeft nog niet diens luciditeit in de zone van de waarheid”, klinkt het bij een staflid. Zo liet hij in de slotfase van het duel tegen Antwerp twee prima kansen op de 2-0 liggen omdat hij het overzicht was kwijtgeraakt.

2. Maestro Galarza

Een andere onverwachte uitblinker is Matías Galarza. De grote kwaliteit van de 22-jarige Argentijn is het naar voren toe druk zetten. Door de aanwezigheid van Sadick, Cuesta en McKenzie in zijn rug kan hij dat onbevangener doen en is (net als bij El Ouahdi) een foutje niet meteen fataal.

Wat voor Galarza pleit, is dat hij steviger in de duels is dan Patrik Hrosovsky en de geblesseerde Bryan Heynen. Tegen Anderlecht heroverde hij liefst twaalf keer de bal en eerder tegen Union dertien keer. Cijfers die hem op gelijke hoogte plaatsen van Raphael Onyedika (Club Brugge) en Mandela Keita (Antwerp).

“Galarza straalt energie uit”, zegt coach Wouter Vrancken. “Hij is agressief op een positieve manier en trekt zijn teammaats en het stadion daarin mee.”

Maar Galarza is meer dan een vechter. Hij bemoeit zich met de opbouw en duikt tegelijkertijd hoog in het veld op om een extra optie te bieden. Tegen Anderlecht gaf hij liefst veertig passes op de vijandelijke helft. Hij was alomtegenwoordig.

3. Toren Tolu

Scoren blijft een probleem voor Genk. Tegen Anderlecht creëerde het kans na kans, maar wist het daar slechts twee goals (waarvan een uit strafschop) uit te puren. De reden waarom het aanvankelijke plan van Vrancken was om Heynen naast Bilal El Khannouss uit te spelen. Buiten spits Tolu is de kapitein zowat de enige basisspeler die over scorend vermogen beschikt.

“Zolang je er eentje meer maakt, is er geen probleem”, stelt Vrancken, die toegeeft dat efficiëntie het hele seizoen een probleem is bij Genk. “Het heeft lange tijd voor een negatieve perceptie gezorgd.” Uit een xG (het aantal doelpunten dat je op basis van de moeilijkheidsgraad van de kansen mag verwachten) van 59,37 maakte Genk slechts 51 goals. Stevig onderpresteren dus.

In de play-offs vlot het beter en daar zit Tolu voor iets tussen. De Nigeriaan is in vorm (drie goals in vier wedstrijden). Nog meer dan de wingbacks creëert hij een ontsnappingsroute uit de pressing van tegenstrevers. Tolu is met zijn 1,97 meter sterk in de lucht. Hij kan doorkoppen, maar de bal net zo goed in de eigen rangen houden en terugleggen voor opkomende middenvelders en vleugelbacks.

Tolu is ook behoorlijk snel, wat het mogelijk maakt om hem in de diepte aan te spelen. Iets dat tegen Union en Anderlecht doelgevaar opleverde. “Ik voel me goed in dit systeem omdat ik minder moet pressen, dat is niet zo mijn ding”, zei Tolu eerder over zijn nieuwe rol.

4. Meer van hetzelfde

In ieder geval gedijt Tolu bij beweging om hem heen. Centrale verdedigers staan vaak voor de keuze of ze al dan niet moeten doordekken op het kwieke duo Ait El Hadj-El Khannouss, waardoor Tolu de ruimte in kan duiken. In een ideale wereld zou dat in het vorige systeem ook zijn gebeurd.

“Eigenlijk wilden we dat Anouar Ait El Hadj de linksbuiten zou invullen zoals hij nu doet”, aldus Vrancken. “Dat is ook hoe Mike Trésor het deed. Veldbezetting is maar een manier om het kind een naam te geven. Onze principes zijn hetzelfde gebleven. Je probeert vooral om elkaar vrij te spelen.”

Een van die principes waar Vrancken het over heeft, is het ‘overbevolken’ van een flank. Het is iets wat hij in de 4-2-3-1 deed, maar in de 3-4-2-1 beter uit de verf komt. De bal wordt aan één kant kant veroverd, terwijl aan de overzijde de ruimte ligt bij de wingback. Met El Khannouss beschikt Genk over iemand die uitzonderlijk is in de kleine ruimte en kan opendraaien. Een kneepje dat de voorbije wedstrijden opleverde.

Club Brugge - Racing Genk, vanavond om 20.30 uur