Darrell Cole en TheColorGrey: geen sant in eigen land, wél verdomd swag

‘B.O.A.T.S.’ van Darrell Cole (★★★★☆), die als eerste het podium innam, is één van die volmaakte urban popsongs, die bizar genoeg bij ons nooit een échte radiohit is geworden. In Brussel deed de smeuïge soulsample die de song zijn flair verleent extra catchy aan, rolden de beats als bowlingballen de zaal in en bleef Coles lijzige “based on a true story”-hook onverrichterzake in ons trommelvlies hangen. Waarom hebben Vlaamse radiomakers niet meer moeite gedaan om die track tot Belpopklassieker te bombarderen?

Van dat soort had Cole ook ‘Take Me Away’ in huis - een meezinger die het op de streamers goed heeft gedaan en die hier en daar wat airplay kreeg, maar die eigenlijk beter verdient. In Vlaanderen spelen de opiniemakers van de pop en de playlistsamenstellers teveel op veilig als het op urban-muziek aankomt: liever eindeloos afwachten tot de halve wereldbol heeft beslist dat Kendrick Lamar briljant is om zijn singles dán pas de hemel in te prijzen. Waarom gaan we niet vaker zelf op zoek naar nieuw, jong raptalent?  Waarom negeren we de jongen wolven die onder onze neus lopen te huilen?

Palmbomen en bitches

In de AB demonstreerden Cole en Grey dat ze het potentieel bezitten om buiten de landsgrenzen te scoren. Tja, waarom in ons kleine, krappe, door blanke gitaarrock geobsedeerde landje blijven plakken wanneer je in een urban minded buitenland (Nederland, Engeland of Frankrijk, bijvoorbeeld) wél met open armen kunt ontvangen worden? Geef deze rappers een solide internationale omkadering en ze zijn vertrokken. Cole, een geboren globetrotter die van Sierra Leone naar Engeland trok, vervolgens in Antwerpen landde en tegenwoordig deeltijds in Barcelona woont, zien we gerust voet aan wal krijgen in buitenlandse hiphopscenes.

“Toen ik naar Barcelona verhuisde, zag ik er al die mooie meisjes rondlopen maar, tja, ik héb al een lief”, klonk het schalks. “Ik dacht: damn, ik heb te vroeg gekozen.” Het nummer dat hij voor de Spaanse stad schreef, deed aan als een zomerhit. “All I see is palm trees and beaches”, rapte Cole. “Nee, niet palm trees en bitches”, corrigeerde hij halverwege een hardhorige fan in de zaal, tot jolijt van de aanwezigen. "I don’t disrespect like that.”

De Brusselaars in de club werden gesust met een gastoptreden van Zwangere Guy - volgens Cole “de man die de baas is over deze stad” - die het geinige ‘Jij Niet Zien’ rapte en prompt aan deze showcase een vleugje oer-Brusselse ironie toevoegde. Cole gooide nog hoge ogen tot het einde, met een verbazingwekkend charisma en een zelfzekerheid die je alleen bij de allergrootsten ziet. Het aanvankelijk makke publiek in de kleine AB-Club kreeg duidelijk pas gaandeweg door wat voor kaliber er in huis was. Jammer, want wat meer animo in de zaal had de kers op deze fraaie taart gepleurd.

Jazz en swag

TheColorGrey (★★★★☆) trok de kaart van de melodieuze pop en kreeg daarmee vooral de meisjes aan het dansen. Een dj en een gitarist interageerden heel organisch met elkaar en suggereerden een warmbloedige live-feel, ook al zouden we Grey graag eens zien spelen met een volwaardige band. Dat zou pas vonken geven. Nu ja, de gensters knetterden sowieso in de AB. In ‘Walk That Road’ bijvoorbeeld, waarin gitarist Niel Soutaert zijn innerlijke Carlos Santana van de leiband bevrijdde. Straf hoe hij verderop een toefje klassieke hardrock tussen de trappy beats smokkelde.

Wat bewees TheColorGrey bovenal in de AB? Dat er in ons land niemand zoals hij is: een rapper die ook nog eens geweldig zingt, die slalomt tussen Drake en The Roots, die zelf zijn beats fabriceert en doodleuk aan zijn fans durft vragen of ze van jazz houden. Nu grossierde hij in verleidelijke, radiovriendelijke r&b, een oogwenk later zagen we hem bouncen op in swag gemarineerd straatspul. 

Melancholie

Ook Grey had hits in huis die bij ons te weinig op de radio worden gedraaid: ‘On & On’ knipoogde met zijn lieflijke melodie en retrofeel naar Raphael Saadiq. Het door de fans luid meegezongen ‘Need to Know’ dikte de funk aan zoals Maxwell dat ooit deed. Een gespierd ‘Silence Speaks’ koketteerde met fraai aangedikte grijswaarden als die van dikke nevel of dramatisch omhoogkringelende sigarettenrook. Yep, melancholie is het geheime wapen van Grey.

Voor ‘Fixed’ haalde hij Cole weer op het podium: twee rapkrijgers die een overwinningsritueel opvoerden. Bij het nieuwe onafgewerkte materiaal waarvan we een sneak preview kregen, viel vooral een pompende elektrofunktrack op die hipsterproducer Kaytranada in gedachten riep. In die meer futuristische koers schuilt misschien een uitweg voor Grey als hij een ander type publiek wil bereiken, buiten het hiphopuniversum. Wat Cole betreft, wachten we graag op zijn volgende single ‘Outta Control’, die in de AB een stuwende Afro-Caraïbische vibe in de lendenen droeg. Zijn deze heren dan straks tóch sant in eigen land?