Rise Against op Graspop: loeiharde punk
Metal moest even plaatsmaken voor punk. Loeiharde punk, weliswaar.
Al moet ook gezegd worden dat de harde kantjes van Rise Against mettertijd moesten wijken voor melodieuze poppunk waarvan enkele exploten zowaar de hitlijsten haalden. Mannen met een mening overigens, net zoals zoveel collega in het punkgenre. Gebruikelijke speeches over antiglobalisme, Trump en/of vleesconsumptie waren in mindere mate aan de orde op Graspop. Want laat ons eerlijk zijn: dat eeuwige prediken gaat ook wel ‘ns vervelen.
Rise Against anno 2018 is beheerst, minder chaos, minder punk. Maar populairder dan ooit. Nog voor de band zijn welgevulde hitjestrommel opende, was Graspop méé. Rise Against hoefde niet te trekken of sleuren: het publiek had collectief besloten er iets van te maken. Een nooit aflatende toevoer aan crowdsurfers baanden hun weg naar het podium.
Zanger Tim McIlrath wierp zich op als succesvol demagoog, en wist de juiste snaren te raken – zowel op zijn gitaar als in het publiek. Toch één opgestoken vingertje richting vaderland dan maar, waarin de comeback van racisme en seksisme op haast poëtische wijze een veeg uit de pan kreeg van McIlrath, die misschien moet overwegen om speechschrijver voor Kanye West worden, moest die laatste Amerikaans president in 2020 willen worden.
Net voor het te klef werd, besloot hij zijn muziek te laten spreken. ‘Give it all’, ‘Savior’ en ‘Blood-red, White&Blue’ trokken het publiek definitief over de streep. Kleine kanttekening: de ietwat subtielere delen van een nummer kwamen zelden uit de verf, niet in het minst door de aparte zangstijl van McIlrath die klanken nooit volledig uit zijn strot lijkt te krijgen.
In volle finale een ballade spelen: Rise Against komt ermee weg. Het uitgelezen moment voor koppeltjes om wat dichter tegen elkaar aan te schurken. Afsluiter ‘Prayer of the Refugee’, relevanter dan ooit, deed het energieverbruik een laatste maal pieken.
We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat dit voor velen de échte headliner van dag drie op Graspop was. Het grenzeloze enthousiasme van het publiek was te opzichtig om iets anders te suggereren.
