Dit zijn de vijf opmerkelijkste videogames van deze week

God of War (★★★★★)

Santa Monica Studio, waar de God of War-reeks wordt gemaakt, had het zichzelf makkelijk kunnen maken met een nieuwe aflevering uit de inmiddels dertien jaar lopende serie. Kratos, de porfieren geweldenaar die er centraal in staat, had in de voorgaande games het hele Griekse godenrijk aan tripjes getrokken, maar er lagen nog verscheidene andere pantheons open om op extreem brute wijze te worden uitgemoord. Het enige wat ze dus moesten doen, was dezelfde formule doortrekken naar Egyptische, Mesopotamische, Romeinse of andere goden, en de miljoenen liepen weer binnen.

Deden ze dus mooi niét. Of toch niet helemaal. Want met deze nieuwe aflevering, een letterlijk koude reboot van de serie, verhuisden ze de setting voor het eerst naar een nieuw godenrijk - het Noorse. Maar in plaats van het verhaal gewoon verder te zetten met een paar nieuwe plotmachinaties, die de epische woede van de protagonist weer doen oplaaien, zetten ze deze keer hun camera op hetzelfde hoofdpersonage in de derde akte van zijn leven. We zien een oudere, verweerde en - jazeker - gelouterde Kratos, die in deze éne game (wier verhaallijn een uur of dertig duurt) meer lijnen dialoog heeft dan in de zeven voorgaande titels samen.

Dat komt dankzij een ronduit briljante vondst die de makers in het verhaal van de game hebben geparkeerd. Kratos, de man die door toedoen van een vileine, goddelijke interventie in de allereerste God of War zijn eigen gezin heeft uitgemoord, is opnieuw vader én weduwnaar geworden. Al lijkt zijn nieuwe echtgenote deze keer aan hem te zijn ontvallen door een ziekte. Het feit dat hij tijdens een nieuwe queeste ook zijn jonge zoon Atreus bij zich heeft, verandert alles: zowel de zoon als de vader maken een waarachtige mentale reis door. De eerste moet door de omstandigheden veel te vroeg volwassen worden, de tweede probeert te voorkomen dat zijn kind dezelfde verlammende woede ontwikkelt die alle ellende in zijn eigen leven heeft veroorzaakt.

Een knappe interventie van de makers ook, om ervoor te zorgen dat u op geen enkel moment uw zoon moet babysitten terwijl u filet américain maakt van gedrochten uit de Noorse mythologie: hij redt zichzelf op ieder moment, of maakt zich op zijn minst handig uit de voeten.

Het frappante is dat Santa Monica Studio zelfs zijn eigen gameplay-innovaties uit de vorige games volledig overboord heeft gekieperd: het revolutionaire systeem van camerastandpunten uit de originele serie, waarbij de makers de actie op ieder moment opnieuw kadreerden als in een film, is weg. In plaats daarvan staat de speler zijn scherm - net zoals het geval is bij de meeste actiegames - op de rechterschouder van Kratos gefixeerd. Verder zijn er de bekende omgevingspuzzels, komt u na een uur of drie spelen ineens in een semi-open wereld terecht, en zit er een systeempje in waarmee u de krachten en de uitrusting van uw twee personages naar eigen goeddunken kunt verbeteren. Niets nieuws onder de zon, maar die conventionele technieken vormen een perfect raderwerk waarin ook het verhaal werd verweven. In tegenstelling tot de meeste blockbustergames, waarin de actie bij momenten stokt voor een minivertelling, gaan storytelling en game-actie perfect hand in hand in deze game.

Samen met vader Kratos en zoon Atreus is meteen ook het genre van de blockbustergame volwassen geworden met het majestueuze God of War. Dat een dure game niet noodzakelijk een dommig spektakel hoeft te zijn wisten we al - af en toe dook er ook de afgelopen jaren ook weleens eentje op die zijn genre oversteeg. We kijken dan naar Call of Duty 4: Modern Warfare (2007), de game die voor het eerst een krachtige geopolitieke spionageplot in een first person shooter bracht, het snerpende naturalisme van westerngame Red Dead Redemption (2010), of het wanhoopsepos The Last of Us (2013). Met God of War heeft Santa Monica Studio een nieuwe rasse schrede gezet in het medium zijn snelle groei naar volwassenheid. Een game waar andere grote gamestudio's zich aan zullen moeten spiegelen om nog een stapje verder vooruit te geraken.

Uit voor PlayStation 4.

Marie's Room (★★★☆☆)

Hier zie, een debuut van Belgische makelij: Marie's Room, de eerste game van piepjonge designer Kenny Guillaume, waarin u door het first-person-perspectief van hoofdpersonage Kelsey kijkt, terwijl u haar als dertiger helpt om het mysterie achter de dood van haar jeugdvriendin Marie te ontrafelen. De hele game speelt zich af in één kamer: de meisjeskamer van Marie dus, waar alles twintig jaar lang gewoon is blijven staan zoals het was op het moment van haar overlijden. Het enige wat u moet doen is objecten onderzoeken, waarna die bepaalde herinneringen oproepen. En die brengen stilaan een vreselijke tragedie in focus.

Op een klein uurtje bent u wel klaar met Marie's Room, maar dat was net de bedoeling van de maker: Guillaume bouwde opzettelijk geen mogelijkheid in om de game op te slaan, zodat u wel verplicht bent om u er in één keer doorheen te gaan. Verder heeft de maker heel goed naar What Remains of Edith Finch?, Gone Home en Everybody's Gone to the Rapture gekeken - vooral in de manier waarop de gebeurtenissen uit het verleden worden gereconstrueerd via lichtgevende schimmen. Maar games van dat slag zijn nu eenmaal bijna een genre op zich geworden. In het verhaal dat hij vertelt zitten bovendien een paar lelijke weerhaken die er een unieke vertelling van maken.

Uit voor pc.

Squidlit (★★★☆☆)

Op pc-downloadwinkel Steam vonden we ook Squidlit, een nogal doordeweekse 2D-platformgame die vooral schittert door zijn artistieke omkadering. Je kunt als indie-gamemaker gewoon retro gaan door je game in trendy pixelgraphics te steken, of je kunt de iets doortastendere aanpak hanteren van het Amerikaanse echtpaar dat achter Squidlit zit. 

Alex en Samantha Barrett goten hun game niet alleen in de glorieuze vier tinten groen van een klassiek Game Boy-scherm, ze aapten ook de precieze hardwarematige kenmerken van die klassieke console na. En dus is de beeldresolutie van hun game niet groter dan 160 op 144 pixels, en zijn er op geen enkel moment meer dan 40 objecten op één scherm te zien. Dat was namelijk het absolute maximum dat Nintendo's zakconsole in zich had qua rekenkracht. Bovendien creëerden ze alle geluiden eerst op een nog werkende Game Boy, waarna ze opgenomen versies ervan naar hun game overbrachten. 

De aandoenlijkheid druipt van het hele ding af, wat er - zeker gezien zijn minieme prijs - een absolute aanrader van maakt voor wie eventjes wat rust wil van de genadeloos op al uw zintuigen inbeukende 4K-spektakels die vandaag in de winkels liggen, zoals Far Cry 5 of het zonet besproken God of War.

Uit voor pc.

Burly Men At Sea (★★☆☆☆)

De in pasteltintjes opgetrokken indietitel Burly Men At Sea is eerder een interactief plaatjesboek dan een game, en de interactie met de objecten in het scherm 'pakt' te weinig om echt memorabel te zijn. Al heeft de game puur artistiek wel zijn merites: hij is gebaseerd op waarachtige Scandinavische zeeliedenverhalen, hij charmeert met zijn minimalistische graphics, en zijn proza laveert ergens tussen melancholie en wijsheid. 

Wat u echter ook mee ontdekt met de drie zeebonken-met-lange-baard, die u doorheen de wateren rond een Scandinavisch eiland stuurt: het enige wat u in essentie de hele tijd moet doen is het zichtbare element op het scherm wat uitrekken naar links of rechts en wat objecten aantikken, terwijl de objecten op het scherm grotendeels hun eigen leven leiden. En dat is misschien wat weinig om u echt als participant in de vertelling te houden. 

Nu uit voor Nintendo Switch. Kwam eerder ook op PlayStation 4 en pc.

Pure Farming 2018 (★★☆☆☆)

Heeft eveneens al een erg lange baard: de farce van Farming Simulator, een reeks simulators waarin u een landbouwbedrijf moet runnen, met inbegrip van het besturen van zwaar rollend materieel. De serie krijgt nu een rechtstreekse concurrent met Pure Farming, dat in een aantal opzichten ook daadwerkelijk een overtreffende trap voor de Zwitserse culthit levert. Het landbouwbedrijf dat u in editie 2018 kunt uitbouwen kan, bijvoorbeeld, wereldwijd worden uitgebreid, en u kan ook gewassen telen die niet zo courant zijn in de klassieke Europese of Amerikaanse setting, waarin de concurrent bleef hangen. Koffie en rijst - om er maar twee te noemen - behoren tot de mogelijkheden. En beginnende spelers krijgen een soort van verhaalmodus gepresenteerd met 'My First Farm', waarin ze met een beetje hulp hun entrée kunnen maken in het boerenbedrijf.

Allemaal goed en wel, maar Pure Farming 2018 is visueel niet echt een topper, en een game met verbeterde simulatie- en spelmechanieken maken in dit nichegenre is niet eens zo relevant. De Farming Simulator-games hebben de afgelopen tien jaar zo'n beetje hun eigen mythe gecreëerd, waar een gewone concurrent niet meer tegenop kan. Het feit dat de makers bijvoorbeeld blijven volhouden dat échte boeren, nadat ze hun échte pikdorser in de hangar hebben gereden, hun noeste werk op het veld 's avonds verder zetten in de game: klopt natuurlijk niets van, maar het geeft de originele serie wel een fabelachtige bijklank die een concurrent als Pure Farming 2018 mist.

Uit voor PlayStation 4, Xbox One en pc.