Direct naar artikelinhoud
Pukkelpop

Steak Number Eight op Pukkelpop: geen afscheid maar een allerlaatste mijlpaal

Brent Vanneste, frontman van Steak Number Eight.Beeld Koen Keppens

"De allerlaatste keer Steak Number Eight op Pukkelpop!" Het was een aankondiging die je met een ruk uit je Pukkelroes trok, maar Tomas De Soete – het is niet omdat hij Café Corsari presenteerde dat hij nu altijd ongelijk heeft – had een punt toen hij de Marquee opwarmde. En toch. Wie voor een begrafenis kwam, mocht weer beschikken. De kist was leeg, het lijk danste Weekend at Bernie's-gewijs de horlepiep.

Ja, het was een koude ochtend, die dag in mei waarop het nieuws kwam dat Steak Number Eight zou ophouden te bestaan. Geen afscheid evenwel: alleen de groepsnaam zou ingeruild worden voor een andere. Altijd riskant, zo'n wissel: je moet al ter wereld gekomen zijn als Boudewijn Van Spilbeeck om het klaar te spelen. Maar geen ziel ter wereld die Brent Vanneste van overhaaste beslissingen kan beschuldigen. 

Jeugdzonde

Steak Number Eight, de naam, is een jeugdzonde. Een grap, maar ook een herinnering aan tijden die stilaan mogen rusten, en aan een weggevallen broer die het succes van Steak nooit zelf heeft gezien, maar er wel altijd deel van uitmaakte. En herinneringen gedragen zich nu eenmaal als fijn stof tijdens een hittegolf: ze zitten in je kleren, ze achtervolgen je tot in je bed, en als je de volgende ochtend opstaat voel je ze knarsen tussen je blote voeten en de blanke vloer.

Grote vlammen waren speciaal voor de gelegenheid voorzien door Steak Number Eight.Beeld Koen Keppens

Geen afscheid dus, maar wel een laatste mijlpaal die openlijk tot de achteruitkijkspiegel veroordeeld werd. Vorig jaar stond Steak Number Eight ook al op Pukkelpop – ook al in de Marquee, en de setlist van toen had ook veel weg van die in 2018. Maar toch was het anders. Hierna, zo mijmerde je zelf vanuit het publiek, zou elke noot anders aangeslagen worden. Voortaan zou er minder ballast zijn, en bijna nam je dure woorden als 'loutering' in de mond. En neen, het was niet onze eerste pint van de dag. Maar toch, er hing iets in de lucht.

Steak Number Eight in de Marquee.Beeld Koen Keppens

Dat vond de band zelf duidelijk ook, want voor de gelegenheid hadden ze vuurwerk voorzien: confetti (zwarte) en vlammen (oranje) die tijdens 'Gravity Giants' het dak van de Marquee likten, en die het duidelijk op uw wenkbrauwen hadden gemunt. Attent, maar nodig was dat niet: qua uitbarstingen is Steak immers altijd al een huis van vertrouwen geweest. 

Steak Number Eight is bijna dood. Leve Steak Number Eight!

Voor 'Your Soul Deserves to Die Twice' trokken zowel Brent als drummer Joris Casier tegelijk de bovenkledij uit, de enige soort kostuumwissel dat we deze Pukkelpop door de vingers willen zien. En verdomme: is 'The Sea is Dying' dit jaar écht al tien jaar oud? Jawel: de tijd vliegt, vriend – maar niet zo mooi als Brent Vanneste, die tijdens 'Return of the Kolomon' het crowdsurfen tot Olympische discipline verhief. Zolang Nafi zich daar ook niet gaat moeien blijft hij mooi de eenzame medaillehouder.

Brent Vanneste, frontman van Steak Number Eight.Beeld Koen Keppens

Zoals een gelukskoekje ooit sprak: "Elk einde is een nieuw begin". En wie zijn wij om gebak in twijfel te trekken. Nog een paar concerten, en dan opnieuw beginnen. Steak Number Eight is bijna dood. Leve Steak Number Eight.