Het uitzendbureau JobFIXers werd in 2017 opgericht door Bonamie en de flamboyante ­zakenman Philip Cracco. Vandaag zitten ze al aan 69 kantoren. Deze week komt er dus nog eentje bij in Roeselare: JobFIXers Madammen. Een bureau door en voor vrouwen. “De uitzendsector stelt gemiddeld 60 procent mannen en 40 procent vrouwen te werk”, zegt Bonamie. “Wij zitten daar met onze kantoren zelfs nog iets onder en raken bij vrouwen maar aan 30 procent. Daar wilden we iets aan doen, dus kwamen we met het idee van een kantoor dat specifiek gericht is op de tewerkstelling van vrouwen. Net zoals we er ook hebben voor arbeiders en bedienden.”

“Het kantoor wordt uitgebaat door vrouwen en heeft door de roze kleur ook een vrouwelijke toets. Maar verder gaat het niet, het is geen koffiekransje met enkel vacatures voor nagelstylistes of secretaresses. Het is net de bedoeling om vrouwen aan alle mogelijke jobs te helpen: van secretaresse over vrachtwagenchauffeur tot garagist. Nu slagen we daar moeilijker in omdat er zich gewoon minder dames aanbieden. Niet alleen bij ons, ook bij collega’s. Wij willen die wanverhouding weghelpen door die vrouwen aan te spreken met een kantoor speciaal voor hen.”

Mannenkantoor

Wie voor het kantoor staat, kan er alvast niet omheen dat de ­focus op vrouwen ligt. Naast het woord ‘madammen’ hangt het symbool voor vrouwen ook groot aan de gevel. “Wat niet betekent dat we mannen die toch binnenstappen zullen weigeren, maar naast de deur is ons normale kantoor waar iedereen sowieso terechtkan.”

Bonamie denkt nu al aan uitbreiding, maar beseft ook wel dat het nieuwste kantoor voer is voor controverse. “Het woord discriminatie is zeker gevallen toen we hierover nadachten. Het is een dunne lijn, maar volgens ons gaat het hier om positieve discriminatie omdat we ons net richten op vrouwen die moei­lijker aan werk raken. Mochten we een mannenkantoor openen, dan zouden we wel problemen krijgen. Als je je op een groep richt die al de meeste jobs heeft, discrimineer je de rest wel.”

Zes maand brutoloon

Een redenering die niet wordt gevolgd door de Vlaamse ombudsvrouw gender, Annelies D’Espallier. “Het klopt dat je geen interimkantoor voor mannen mag openen. Maar een kantoor enkel en alleen voor vrouwen mag voor de duidelijkheid ook niet, hoor. Vraag is wel hoe ze precies te werk zullen gaan. Helpen ze er een man niet verder, dient hij een klacht in en kan hij aannemelijk maken dat geslacht de reden was voor de weigering, dan riskeren ze die man een brutoloon van zes maanden te moeten betalen.”

“Helpen ze toch mannen, dan is het een ander verhaal, maar dan nog is er het feit dat ze dit kantoor in de markt zetten als bedoeld voor vrouwen. Mannen zullen met zo’n communicatie en gevel niet snel geneigd zijn om binnen te stappen, wat voor een rechter ook een belangrijk argument kan zijn bij een klacht. Sowieso is het iets wat we zullen opvolgen en waar we indien nodig opmerkingen over zullen maken. Het kan dat dit met de beste bedoelingen gestart is, maar we zien heel vaak nobele projecten onder de noemer van zogenaamde positieve discriminatie. Maar dat laatste woord zegt eigenlijk alles: je benadeelt er wel iemand mee.”