Truienaar overleefde een jaar geleden met gezin maar nipt de aanslag in Londen

22 maart 2017. Een IS-terrorist doodt vier mensen wanneer hij met zijn wagen over de Westminster Bridge in hartje Londen scheurt. Truienaar Roel Thierie (42), die met zijn vrouw María en kinderen Lucas (10) en Emma (8) in de buurt van het Spaanse Valencia woont, was op citytrip in Londen. Het gezin ziet de aanslag voor hun ogen gebeuren. “Ik stond met Lucas bij het verkeerslicht om over te steken”, blikt papa Roel een jaar na datum terug. “Als mijn vrouw niet samen met Emma gestopt was om nog een foto van de Big Ben te maken, waren we overgestoken. De mensen die wel overstaken toen het groen werd, waren bij de slachtoffers.”

Roel diende de eerste zorgen toe aan een zwaargewonde jonge vrouw. “Ik ben blij dat ik haar heb kunnen helpen tot de arts er was”, zegt hij. “Ik heb geen idee wie ze was. Ik ben daarna wel naar de slachtofferlijsten gaan kijken, maar ik ben niet echt op zoek naar haar gegaan. Ik denk wel dat ze het gehaald heeft. Ze had een regelmatige pols en was nog bij bewustzijn. De kinderen vragen nog wel eens naar haar, omdat ze gezien hebben hoe ik bij haar zat. Ik heb hen gerustgesteld, dat ze in orde was toen de dokter erbij kwam. We hebben nog gezien hoe ze in de ambulance werd gelegd. De doden lagen wat verder. Zij hebben enkel die gewonde vrouw gezien die gered werd, waardoor het voor hen een verhaal was met een happy end.”

M&M’s

In het begin hebben Roel en María niet tegen hun kinderen verteld dat het om een aanslag ging. “Het was vakantie en voor ze terug naar school gingen, hebben we verteld dat het geen ongeluk was”, zegt Roel. “Dat een man met opzet mensen omver gereden had. We hebben er zo normaal mogelijk over gepraat. Ik denk dat dat goed was voor hun verwerking. Vlak na de aanslag wisten we niet goed wat we moesten doen. We wilden eerst naar het hotel gaan, maar daar zouden ze juist gaan piekeren. We hadden gepland om naar de winkel van M&M’s te gaan en dat hebben we dan ook maar gedaan. Als het nu over Londen gaat, hebben ze het eerder over die M&M’s-winkel. ‘En juist daarvoor heeft die gekke meneer mensen omvergereden’, zeggen ze dan. De leuke dingen zijn meer blijven hangen dan de slechte. Gelukkig hebben ze het goed verwerkt.”

Schaamtegevoel

Wat bij Roel soms wel nog knaagt, is een soort van schaamtegevoel. “Wat mij stoort is dat anderen zeggen: ‘goed gedaan’. Mensen feliciteren ons omdat we het overleefd hebben. Daardoor krijg ik telkens opnieuw een raar schaamtegevoel, alsof wij iets beters hebben gedaan dan die arme mensen op enkele meters van ons die het niet gehaald hebben. Het was puur geluk, we hebben niet beter of moediger dan anderen gehandeld. Als je daarna iemand voor je voeten op de grond ziet liggen, dan is het maar normaal dat je probeert die persoon bij te staan.”

Af en toe beginnen zijn kinderen zelf weer over de aanslag. “Als er iets op het nieuws komt over een aanslag, zoals de bestelwagen die inreed op de Ramblas in Barcelona bijvoorbeeld. Dan zeggen ze: ‘Bij ons in Londen zijn we er goed vanaf gekomen. Wij hebben geluk gehad, hé papa.’ We proberen zo normaal mogelijk over het thema te spreken. We hebben verteld dat er in de wereld mensen zijn die dingen willen veranderen en dat proberen te doen door andere mensen te doden.”

Loterij

Roel voelt vooral dankbaarheid dat ze het overleefd hebben. Meer dan angst. “Ik ben wel op mijn hoede”, zegt de papa. “Zeker omdat ik in Caïro ook al een aanslag van dichtbij heb meegemaakt. Toen er een aanval was op een kapel van koptische christenen, zat ik in het hotel ertegenover. Ik hoorde de geweerschoten. Ik kijk altijd wel een beetje uit. Als we naar een evenement gaan, blijf ik liever wat aan de kant staan in plaats van midden in een mensenmassa. Misschien is dat gevoel wel versterkt door dit mee te maken. Maar we gaan geen plaatsen mijden. Zo zijn we na Londen nog op citytrip in New York geweest en gaan we binnenkort naar Parijs. Bang zijn heeft geen zin. Het is een loterij. We hebben gewoon geluk gehad en beseffen dat we dankbaar moeten zijn voor elk moment dat we samen kunnen zijn. Mijn vrouw en ik proberen minder te piekeren, ons niet meer druk te maken om futiliteiten. We lachen wat meer, klagen niet als er even iets tegenzit. Maar vooral: we genieten van elk moment.”