‘We hebben alle politici hetzelfde geantwoord: van harte welkom, maar dan wel in het publiek’

Tijs Delbeke: ‘Politici in het publiek’

“Je treft me op mijn eerste nerveuze dag”, zegt Tijs Delbeke, muzikant, vader en samen met partner Elisabeth van Lierop initiatiefnemer van de 505-concerten. U ziet hem straks in Antwerpen als lid van Warhaus ‘en nog wel een paar groepen’.

Tijs Delbeke: “Het heeft lang geduurd, maar nu komen de zenuwen opzetten. Ik heb de stress lang van me kunnen afduwen, tot de praktische zaken zich allemaal tegelijk aandienden. Ik besef stilaan dat we het onszelf niet makkelijk hebben gemaakt (lacht).”

Dat de 0110-concerten de inspiratiebron voor 505 zijn, is geen geheim.

Delbeke: “Nee, dat klopt. Die hebben indertijd echt indruk gemaakt op ons. Dat was ons vertrekpunt, maar toch ben ik blij dat we het hier en daar enigszins anders aangepakt hebben.”

Hoezo?

Delbeke: “De 0110-concerten waren in de eerste plaats een tegenreactie op een aantal gebeurtenissen. Dat wilden we anders doen. Aanleidingen zijn er genoeg, maar we wilden er niet één uitkiezen. Daarom hebben we het liever over menselijkheid, en hoe een tekort daaraan bijna alle problemen verbindt. De klimaatverandering kun je niet los van sociale ongelijkheid zien.”

Je hield er rekening mee dat politici op jullie kar wilden springen. Hebben ze dat geprobeerd?

Delbeke: “Een aantal politici hebben contact met ons opgenomen, en we hebben iedereen hetzelfde geantwoord: van harte welkom, maar dan wel in het publiek (lacht). De 505-concerten zijn een burgerinitiatief en dat willen we zo houden. Maar als we er dankzij de concerten in slagen om menselijkheid en solidariteit weer bespreekbaar te maken bij hen, of in de huiskamers, dan kunnen we niet anders dan blij zijn.”

Apolitiek willen jullie niet zijn.

Delbeke: “Nee, we blijven gewoon weg van de partijpolitiek. We geven ook geen stemadvies, maar we hebben wel degelijk standpunten.”

Zo willen jullie een duurzaam klimaatbeleid, de genderkloof moet dicht en er moet een staakt-het-vuren in Gaza komen.

Delbeke: “Dat zijn stuk voor stuk zaken die de meeste mensen aanbelangen. We hopen die laag van de bevolking aan te spreken die niet snel op de barricaden gaat staan, maar die zich nu weleens wil laten horen. Aan de machthebbers om daar achteraf rekening mee te houden. Bij de onderhandelingen na de verkiezingen, bijvoorbeeld.”

Mensen zouden ook kunnen denken: achttien jaar na de 0110-concerten staan we nog even ver als toen.

Delbeke: “Maar zolang we momenten als deze organiseren, kunnen we elkaar terugvinden. Woorden als hoop en troost klinken redelijk hol, dat wil ik best toegeven, maar toch is het dat wat we willen bieden.”

Waar zul jij aan denken als je op het podium staat?

Delbeke: “Dan hoop ik even te kunnen stoppen met denken. Mijn ambitie is: de knop uitzetten, al is het maar vijf minuten, en alles tot mij laten doordringen.”

Bart Peeters: ‘Oorlog als voetbalmatch’

Opvallend: zelfs te midden van een niet onaanzienlijke drom muzikanten met renommee en geestverwanten blijft Bart Peeters Bart Peeters: een instituut dat vlot wordt aangesproken door de collegae.

Bart Peeters: “Zulke bijeenkomsten zijn erg leuk: je komt nog eens iemand tegen. Typisch aan het muzikantenbestaan is dat je je collega’s voortdurend misloopt. Op festivals komen artiesten doorgaans geen uren op voorhand aan, en op mijn leeftijd blijf je ook niet altijd rondhangen voor de afterparty. Als er dan eens een evenement als dit is, wil ik erbij zijn. En al helemaal als een geweldige muzikant als Tijs Delbeke me uitnodigt.”

Bij de 0110-concerten was je destijds ook.

Bart Peeters: “Tom Barman had me toen gevraagd om die te presenteren, ik heb alles dus van het begin tot het einde meegemaakt. De klimaatcrisis was nog niet zo hot als nu, maar we kregen die dag wel alle denkbare weertypes over ons heen, van storm en hagel tot blakende zon. Maar het maakte de mensen niets uit.”

De 0110-concerten werden in het leven geroepen ‘voor verdraagzaamheid, en tegen racisme, extremisme, en zinloos geweld’. De insteek klinkt deze keer milder: jullie spelen voor meer menselijkheid.

Peeters: “En daardoor vind ik ze positiever. De 505-concerten zijn nergens tegen, of het zou tegen onmenselijkheid moeten zijn. Het is bijna ‘Give peace a chance’. Wie nu nog moppert, zet zichzelf te kijk.”

Waar zou de mens Bart Peeters graag wat meer menselijkheid zien binnensijpelen?

Peeters: “Ik merk dat mijn mentale welzijn tegenwoordig afziet van het gewicht van het nieuws. Een mens moet geïnformeerd zijn, dat spreekt, maar ik word er gek van hoe oorlogen verslagen worden als waren het voetbalmatchen, met analyses voor en na. Het verschil tussen Extra Time en sommige nieuwsuitzendingen is klein geworden, en daar word ik ongelooflijk kwaad van. Door oorlogen op die manier te analyseren, geef je ze bestaansrecht. Ken je de uitspraak ‘Ik ben van na de oorlog, en dat zou ik graag zo houden’? Lang is dat een grap geweest, maar ze laat zich vandaag stilaan met een uitgestreken gezicht uitspreken. En tegelijk is menselijkheid: beseffen dat anderen die luxe nu al niet meer hebben.”

505 is een mooi initiatief, maar zal Vladimir Poetin straks zijn tanks halt laten houden als hij een mooi liedje hoort?

Peeters: “Is muziek een politiek wapen? Zeker niet. Politici moeten dat zelf zijn. Wij staan inderdaad redelijk machteloos als het over de oorlog in Oekraïne of in Gaza gaat. Maar er iets over denken? Dat kunnen we gelukkig wel. Bovendien is er vandaag geen enkel partijpolitiek programma waar ik volledig mee samenval, merk ik. Ik kan alleen maar zo mooi mogelijke muziek maken. Maar dat telt ook. Iets menselijkers dan muziek maken kan ik me niet inbeelden. Ik zie het de gemiddelde olifant niet doen.

“Los van de maatschappelijke impact vind ik de muzikale uitdaging van de 505-concerten zeer interessant. Als ik het ergens voor het zeggen heb, speel ik met de raarste muzikale opstelling die je je kunt indenken. Daar moet ik nu niet op rekenen, want we hebben drie bands tot onze beschikking, en die hebben geen mandolines, accordeons of violen. En naar Cubaanse percussie kan ik naar verluidt ook fluiten. Ik mag twee nummers spelen, en ik word met zachte hand gedwongen om eens iets anders te doen dan wat ik gewend ben. Ik kan me er niet van afmaken met ‘Lepeltjesgewijs’, wil ik maar zeggen. As we speak zit ik met honderd per uur na te denken over wat ik straks op het podium moet doen.”

Met een zachtmoedig reveil als ‘Brood voor morgenvroeg’ als aanklacht tegen globale waanzin raak je misschien nog weg.

Peeters: “Thematisch gezien is dat bijzonder gepast. Maar mijn violist Emile Verstraeten speelt elders mee in een klassiek concert, en zonder hem: no way. Het liefst zou ik ‘(What’s So Funny ’Bout) Peace, Love, and Understanding’ brengen, van Nick Lowe en bekend geworden door Elvis Costello. Elk woord daarvan, iedere regel, vat perfect samen waar de 505-concerten voor mij voor staan.”

Mag ik noteren?

Peeters: “Misschien toch even wachten, want ik zing niet meer in het Engels, dus ik zou al een erg goede Nederlandse vertaling moeten maken. (Denkt na) Welja, misschien moet ik dat gewoon doen.”

Op de 505-affiche staat ook Hind Eljadid: op het openingsfeest van het Belgische EU-voorzitterschap in Mechelen moest jij de gemoederen bedaren toen ze een protestactie voor Palestina op poten zette.

Peeters: “Bijzonder memorabel was dat. Uit het niets kwamen honderd Palestijnse vlaggen tevoorschijn dankzij een soort goochelact met uitschuifbare stokken en vislijnen. Erg intrigerend. Op een bepaald moment werd de stroom onderbroken, en omdat ik de oudste in de coulissen was, wat je al eens overkomt op je 64ste, werd er naar mij gekeken om de boel in handen te nemen, ieders veiligheid te garanderen en verzoenende woorden te spreken. Dat heb ik ook gedaan, maar voor de duidelijkheid:
ik vind dat je overal je mening moet kunnen uiten. Ik zou het er eerlijk gezegd moeilijker mee gehad hebben als Hind gewoon een haiku van Herman Van Rompuy had gebracht, zoals eerst was aangekondigd. Met alle respect voor Herman, maar dáár
moet je mee oppassen.”

Hind Eljadid: ‘Op je eiland mokken’

Over Hind Eljadid gesproken: de woordkunstenares brengt op de 505-concerten geen eigen werk, maar neemt samen met Joris Hessels de presentatie op zich. “Als performer schrijf en breng ik zelden feelgoodstuff, als presentator zie ik het net als mijn taak om de vrolijke vibe in stand te houden.”

Zie je op 505 ruimte voor activisme en protest?

Hind Eljadid: “Zeker. De organisatie zegt zelf dat het over gendergelijkheid gaat, over Gaza, over andere oorlogen zoals in Soedan, over mensenrechten in het algemeen... Dat zit allemaal in dat ene woordje: menselijkheid. Het gaat iedereen aan. Bovendien is 505 gratis, dat maakt het heel laagdrempelig. Daar hebben we erg nood aan, in plaats van elk op ons eilandje te zitten mokken.”

Wanneer ervaar je zelf dat gevoel op een eiland te leven?

Eljadid: “Ik heb het privilege dat ik in een sector werk die al heel divers en inclusief is, en waarin ik andere leefwerelden kan verkennen, bijvoorbeeld door workshops in de gevangenis te geven. Maar niet iedereen heeft dat geluk. Vroeger leefden we met meerdere generaties in één huis, nu niet, waardoor je snel alleen kunt komen te staan. Ik geloof in je hand uitsteken, opdat al wie die nodig heeft, ze kan vastpakken.

“Iedereen die achter onze missie staat, is hier welkom, los van politieke strekkingen. Laten we er vooral een feestje van maken!”

Tot slot: niemand die beter weet welke artiesten op 505 we zeker niet mogen missen dan de presentator.

Eljadid: “Rapper Y.B Hustle ken ik via zijn job als jeugdwerker bij JES, een organisatie die in Borgerhout jonge artiesten begeleidt. Fantastische man en keigrave muzikant. En naar de speech van Amir Bachrouri, oud-voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad, ben ik ook benieuwd.”

Laura Tesoro: ‘Geen vlag zwaaien’

Ze kijkt ernaar uit om Hind Eljadid terug te zien, zegt Laura Tesoro, die op het concert voor het Belgische EU-voorzitterschap in Mechelen met een Palestijnse vlag heeft gezwaaid. “Achteraf hebben we elkaar op Instagram gevraagd of we oké waren en hebben we ons respect voor elkaar uitgesproken.”

Hoe kijk je erop terug?

Laura Tesoro: “Ik maak geen statements om de statements, er zijn al meningen genoeg in de wereld. Maar die avond kon ik niet negeren wat er gebeurde. Natuurlijk ga ik nu niet op elk optreden met een vlag zwaaien, maar op dat moment vond ik dat dat moest. Als ik voel dat ik het verschil kan maken door mijn stem te laten horen, dan wil ik dat doen.”

Wat vind jij heel menselijk, dan wel onmenselijk?

Tesoro: “Onmenselijk: dat we gewend zijn geraakt aan de gruwel in de wereld. We zien die elke dag als we op onze smartphone scrollen, dat is toch waanzin? Een concert als dit zal er weinig aan veranderen, maar het kan wel helpen om erbij stil te staan en hopelijk hier en daar ogen te openen. Mensen zeggen snel dat ze voor menselijkheid zijn, maar doen soms uitspraken die op het tegendeel wijzen.”

Als dat gebeurt, ga je daar dan tegen in?

Tesoro: “Niet om een discussie te winnen, wel om het gesprek te openen. In de hoop de ander te doen nadenken over wat die net heeft gezegd en zelf te begrijpen waar zo’n uitspraak vandaan komt.”

Jente Pironet: ‘Liedjes als troost’

“Ik hou van de gedachte dat mensen zich op mijn optredens getroost voelen door mijn liedjes en door elkaar. 505 is hetzelfde, maar dan herverpakt tot een krachtige vraag om toenadering.” Jente Pironet van Portland is de juiste man op het juiste Sint-Jansplein.

Jente Pironet: “Het is soms gek hoe we naar elkaar kijken. We steken onszelf en de anderen zo graag in hokjes. Het lijkt wel of iedere mens van zichzelf een merk wil maken en de ander ook als een merk gaat zien. Allemaal stereotypen en vooroordelen... Wat als we die nu eens lieten vallen?”

Prima plan! Vind je het je plicht als kunstenaar om voor het goede te pleiten en morele ambitie te tonen, kortom: je stem te laten horen?

Pironet: “Het is zeker geen plicht, ik heb niets méér te vertellen dan een ander.”

Hoe gaat het eigenlijk met jou? Begin februari getuigde je in Humo over leven met een hersentumor.

Pironet: “Het gaat beter dan verwacht, maar makkelijk is het niet. Ik heb een terugslag en merk dat het nu pas begint door te dringen wat er is gebeurd, ook met de band (frontvrouw Sarah Pepels verliet Portland, red.). In het begin was ik vooral gefocust op mijn terugkeer, nu volgt de verwerking. Maar optreden troost ook mij.”

Admiral Freebee: ‘Klaar voor een mirakel’

Eerlijk is eerlijk: een algehele mobilisatie is pas geslaagd als ook de marine meedoet. Admiral Freebee, kom er maar in!

Tom Van Laere: “Ik ben niet iemand die zelf iets als de 505-concerten zou organiseren, maar het is er misschien wel het juiste moment voor. Dat einde-van-de-wereldgevoel is sinds de 0110-concerten nooit meer echt weg geweest, hè? De wereld is fucked up genoeg om er werk van te maken.”

Jij hebt destijds meegespeeld op de 0110-concerten.

Van Laere: “Daar heb ik heel goede herinneringen aan, ik heb toen met Zita Swoon gespeeld. Speciale sfeer, hoor. Ik zie Tom Barman nog voor me staan in de coulissen, net voor ik opging: ‘Geef er een lap op!’”

Hoe hoop je dat deze keer te doen?

Van Laere: “Prima vraag: ik zit tot de dag zelf in Rome, dus ik zal recht van de luchthaven in Zaventem naar Antwerpen rijden. Repeteren zal er niet bij zijn, maar twee jongens uit mijn groep zitten ook in de begeleidingsband waar ik mee zal optreden: ik ga er voor het gemak van uit dat het allemaal wel goed komt. ‘Rags ’n’ Run’ lijkt me een gepast nummer om te spelen, vooral door de zinsnede ‘I’m betting on a miracle again’. Dat zegt het helemaal.”

Wat maak jij van de oproep voor meer menselijkheid?

Van Laere: “Die is bewonderenswaardig, maar daar moet je mee oppassen: de mens is niet altijd de beste optie als maatstaf voor alle dingen (lacht). Maar de aanleiding maakt me niet zoveel uit: rock-’n-roll draait om feestvieren terwijl alles rondom je fucked up is. Je begrijpt niets van de wereld om je heen, maar je kunt die nog minder aanvaarden, en dus zing je erover. Al die enthousiastelingen die nu exact dát komen doen, er is niets méér rock-’n-roll dan dat. Daarom ook hou ik zo van Iggy Pop. Ik heb hem op Jazz Middelheim een paar jaar geleden drie nummers na elkaar zien knallen, en na afloop zei hij gewoon: ‘I feel a whole lot fucking better now.’ Dat was overigens zijn enige bindtekst van die avond. Dat is het gevoel dat ik aan die zondag hoop over te houden. En ik hoop dat veel anderen hetzelfde mogen ervaren.”

Hier spreekt een vastberaden man.

Van Laere: “Om het met David Foster Wallace te zeggen: ik hou er wel van to comfort the disturbed and disturb the comfortable. Zo is het maar net.”

Isolde Lasoen: ‘Grijs mag niet meer’

“Een liefdevol gebaar tegen verzuring”, zo leest Isolde Lasoen de oproep voor meer menselijkheid.

Isolde Lasoen: “Als je me vraagt waar ik meer menselijkheid zou willen, dan kan ik niet anders dan aan de botheid op sociale media denken. Zeker, er zijn grotere problemen, zoals oorlogen en de klimaatcrisis, maar ik stoor me vooral aan de breedschalige verzuring bij ons. Al die bagger waar mensen mee gooien, al die polarisering en haat. Vandaar ook mijn eerste reactie toen Tijs belde: ‘Wow, moedig!’ Voor hetzelfde geld word je weer weggezet als linkse subsidieslurper.”

Ben jij er al uit wat je straks op het podium zult doen?

Lasoen: “Ik hoop me vooral nuttig te kunnen maken als vliegende percussioniste. Heeft iemand een tamboerijn of een koebel te weinig? Ik kom eraan! Ik speel ook één nummer solo, wellicht ‘The Four Horsemen’. Iets over het einde van de wereld lijkt me wel gepast.”

Je wilt duidelijk de sfeer erin houden.

Lasoen: “Ik kan er niet aan doen, ik zie de toekomst redelijk pessimistisch in. Kijk alleen al naar Europa, ook op cultureel gebied. Ik heb het mooiste beroep dat er is, maar ik zou mijn kinderen niet aanraden om in de muziekbusiness te stappen. Het is knokken om te overleven.”

Lig je wakker van de toekomst voor je kinderen?

Lasoen: “Mijn oudste zoon is 15, hij redt zich intussen wel, maar mijn jongste is 5 jaar. Hij is nog zo kwetsbaar dat ik niet anders kan dan me zorgen maken over de wereld waarin hij zal opgroeien. Je ziet: ik heb de neiging om vast te lopen in doemdenken. Ik heb daarom vorig jaar besloten om alle nieuwssites te mijden. Sociale media ook, of toch zo veel mogelijk. Mijn lief zei laatst: ‘Jij weet écht nergens meer van af, hè!’ (lacht) Dat lijkt misschien egoïstisch, maar ik moet me afschermen om niet neerslachtig te worden.

“Weet je wat ik het meest mis? Nuance, zowel op sociale media als in de traditionele pers. Grijs is een tint die niet meer mag, alles is wit of zwart. Gelukkig zijn er nog initiatieven als de 505-concerten.”

Elisabeth Lucie Baeten: ‘Verpeste generatie’

Naast Killboy Sweet en Murder Spice, de drillrappers van De ideale wereld, is Elisabeth Lucie Baeten misschien wel de verrassendste naam op de affiche. Wat is de internetcomédienne, bekend als de bijdehante pr-dames Katrien en Julie op sociale media, van plan op het podium van 505?

Elisabeth Lucie Baeten: “Ik heb een idee, denk ik. Laten we zeggen dat het voor mij geen vanzelfsprekende opdracht was.”

In Humo liet je je ontvallen dat je ooit stand-upcomedy wilt proberen.

Baeten: “Klopt, maar als ik daarmee begin, zal het niet voor een vol Sint-Jansplein zijn. En voor je het vraagt: ik ga ook niet live in de huid van Katrien of Julie kruipen. Voorlopig is het plan dat ik kom uitleggen wat menselijkheid voor mij betekent.”

Voor iemand die politieke grappen maakt, lijkt het internet niet altijd de menselijkste plek.

Baeten: “Katrien en Julie vertrekken al vanuit menselijkheid: ik kaart er dingen mee aan die niet juist voelen. Maar menselijkheid is ook alles wat rond die filmpjes op mijn sociale media gebeurt. Ik let erop dat wat ik maak en de commentaren die eronder worden geschreven empathisch, beleefd en liefdevol blijven. Het is me er niet om te doen personen belachelijk te maken.”

Op Instagram riep je mediabedrijven en overheden eerder al op de reacties op hun sociale media grondiger te modereren.

Baeten: “Even heb ik zelfs overwogen om daar mijn act voor 505 rond te bouwen: ik wil dat onderwerp niet loslaten. Als ik zie wat die commentaren met mijn gemoedstoestand doen, mag ik er niet aan denken wat de impact op jongeren is. Zij zitten veel meer dan ik op het internet, ze zijn veel vatbaarder voor beïnvloeding en hun hersenen groeien nog volop. We zijn een hele generatie aan het verpesten, en voor een deel daarvan is het al te laat, daar ben ik van overtuigd. Jongeren leren van kranten en instellingen dat goor racisme en seksisme gewoon mogen passeren, dat vind ik echt funest.”

Komen je kinderen mee naar Antwerpen?

Baeten: “Ja, ik heb zelfs gevraagd of ik in de namiddag mocht optreden. Niet alleen omdat ik het een belangrijk thema vind, maar ook om hun eens te laten zien wat mama zoal doet – doorgaans zien ze me ’s avonds ergens naartoe vertrekken.”

Simon Casier en Noémie Wolfs: ‘Foto met Polle Pap’

De reikwijdte van de 505-concerten valt nu al nauwelijks te overschatten: heelder gezinnen worden erin meegetrokken. Neem nu het gezin Casier-Wolfs.

Noémie Wolfs: “Wij zijn van de generatie die 0110 als tieners heeft meegemaakt: dat beeld van Koen Wauters en Tom Barman samen op een podium, dat dééd iets met je. Als je dan zelf deel kunt uitmaken van zoiets, hoef je toch niet na te denken? Wanneer krijg je ooit nog de kans om met Polle Pap op de foto te gaan?”

En je gemaal speelt mee in de huisband: mooi meegenomen.

Wolfs: “Ook de locatie is ideaal: we wonen maar enkele straten van het Sint-Jansplein verwijderd.”

Simon Casier: “Oorspronkelijk was het de bedoeling dat we alleen met Zimmerman zouden optreden, maar gaandeweg zijn we gepromoveerd tot één van de drie huisbands die de andere artiesten begeleiden.”

Sylvie Kreusch en Eefje de Visser loofden dat de concerten zowel het activistische als het verbindende verzoenen. Hoe zien jullie jezelf?

Casier: “Ik ben meer verbindend. Ik doe graag mee, maar ik ben niet de man die snel een bevlogen speech zal afsteken.”

Wolfs: “Dan ben ik de activist. Ik had tot voor kort de gewoonte om op sociale media onder nieuwsberichten over onze buurt een heel betoog ter verdediging te typen. En vervolgens werd ik versleten voor linkse naïeveling, meestal door mensen die er niet eens wonen. Verdraagzaamheid is vanzelf links geworden, dat is toch gek?”

Casier: “Terwijl zoiets niets met politiek te maken zou mogen hebben.”

Wolfs: “Je leert in de kleuterklas al dat je vriendjes hoort te zijn met de anderen, hoe politiek kan het dan zijn? Ik hoop dat de 505-concerten ook die onverdraagzaamheid kunnen remediëren, weliswaar in het volle besef dat de beslissingen uiteindelijk boven onze hoofden worden genomen. Neem nu de discussie of we wel of niet naar het Eurovisiesongfestival moeten gaan, omdat Israël ook meedoet. Ik weet niet of ik zelf zou gaan, maar door niet op te treden zal die oorlog niet stoppen, denk ik er meteen bij.

“Ik ben iemand die van de kleinste dingen wakker ligt, en het zijn geen leuke tijden. Echt, ik kan zelfs emotioneel worden van Boer zkt vrouw. Maar dan is er Simon. Hij houdt het hoofd koel.”

Casier: “En dan zet ik de tv uit.”

Selah Sue: ‘Genees de wereld’

Weinig dingen zijn zeker in dit leven, maar de laatste noten van 505 zullen in ieder geval net vóór halftien uit het vergulde strottenhoofd van Sanne Putseys alias Selah Sue komen. En nog zekerder: de Erykah Badu van Leuven zal ‘This World’ zingen.

Sanne Putseys: “‘This world ain’t simple, but I’m strong / I know how to get out and I’ll find my way / ’cause it’s love...’ Daar gaat dit evenement voor mij over. Liefde, verbinding, hulp durven te vragen, kwetsbaar zijn. Ik nodig de collega’s alvast uit om te komen meezingen. Laten we met z’n allen voor dat heal the world-gevoel gaan.”

Was de schrijfster van dat nummer, je dertien jaar jongere zelf, een andere persoon dan de vrouw die hier nu zit?

Putseys: “Ik heb altijd geweten waarin het ware geluk zit: in sterke banden met andere mensen, niet in macht en geld. Dat wil niet zeggen dat ik daar nooit aan ten prooi ben gevallen. Toen ik op het toppunt van mijn populariteit stond, heb ik succes leren kennen als iets waaraan je verslaafd raakt als je niet oplet. Vandaag maakt het goede doen me veel gelukkiger dan een hit scoren.”

Ben je een tafelspringer voor de goede zaak?

Putseys: “Veeleer een moedige meeloper: als mensen me vragen om iets te doen voor een goed doel, dan spring ik graag mee op de kar. Vaak word ik gepolst voor dingen die mij persoonlijk aangaan, zoals psychisch welzijn, omdat ik zelf met depressies heb geworsteld. Ik zal zelden ja zeggen op iets waar ik niet veel voeling mee heb. Politieke statements zul je me niet snel horen maken.”

Zie je optreden op 505 als zo’n statement?

Putseys: “Het begrip menselijkheid overstijgt links, rechts en alles daartussenin. Daarom geloof ik in samenkomsten als deze: als je iemand echt ontmoet, weg van de schermen en de sociale media, en die persoon met al zijn gelaatstrekken en stembuigingen leert kennen, dan kun je niet anders dan je menselijk en mild opstellen. En ik ben een sucker voor mildheid.”

© Humo