Direct naar artikelinhoud
column

Hij maakte geschiedenis met een scheet: dat is weinigen gegeven

Hij maakte geschiedenis met een scheet: dat is weinigen gegeven
Beeld Bob Van Mol

Mark Coenen gaat op wandel met de week.

En toen was er niets meer. Jammer dat Luc Janssen niet met pensioen gaat in een schrikkeljaar, want dan zou het feest op 29 februari vallen: zo uitzonderlijk is hij wel.

Hij maakte geschiedenis met een scheet: dat is weinigen gegeven.

Luc presenteerde Domino bij omroep Brabant. Domino was een programma dat iedereen kende maar waar niemand naar luisterde, want het was op een zaterdag na tien uur ’s avonds en dan waren wij allemaal op muizenjacht in dancing Hightstreet in Hoogstraten. Domino kreeg na verloop van tijd het statuut van dat concert van Bruce Springsteen in Vorst Nationaal in 1981: daar was, terwijl er maar een paar duizend gegadigden waren, minstens honderdduizend man.

Mochten ze voor radio nog prijzen uitreiken, Luc Janssen had ze allemaal gewonnen

Luc bestond het om de ‘Scheet van de Week’, een licht scatologische sketch van Koot en Bie, uit te zenden en daarop aan de luisteraar (ze waren met zeventien, die avond) te vragen om zelf een scheet te improviseren, live op antenne.

Eerste prijs: een scheeps­lading bonen in tomatensaus.

De toenmalige administrateur-generaal van de BRT Paul Vandenbussche, die na weer een nachtje doorhalen met de directie net wakker was geworden, dacht dat hij naar het ochtend­programma aan het luisteren was en schrok zich een ongeluk.

Scheet in een fles leidde tot ontslag.

Luc werd een mythe in radio­land, omdat hij aan de slag ging bij de VPRO en zich een licht Hollands accent kon permitteren waar hij nog altijd mee weg­komt ook.

Toen we elkaar in 1995 op Pukkelpop tegenkwamen, was de storm der flatulentie gaan liggen en na een sollicitatiegesprek van krap één minuut was Luc weer aan boord. Het was de Pukkelpop waar tijdens het concert van Hole iedereen plots onder het podium stond, omdat volgens haar roadies zangeres Courtney Love tijdens optredens geen onderbroek aan had. Wat nog bleek te kloppen ook.

Luc Janssen.Beeld FRANK ABBELOOS

Net zoals bij dat concert van Springsteen stond op dat moment honderdduizend man onder het podium, maar dit terzijde.

Elke zaterdag passeerde ik na Het Leugenpaleis voorbij het kantoor van Luc en Eric Smout, zijn trouwe samensteller/producer.

De selectie van de muziek voor Crapule de Lux was geen kattenpis: menig voorbijganger dacht dat de heren altijd slaande ruzie hadden. Schéten mee gelachen, maar ook zo doof als een kwartel naar buiten want Luc is van oordeel dat muziek alleen met de versterker op 11 tot zijn recht komt.

Hij presenteert Retro op Radio 1: mochten ze voor radio nog prijzen uitreiken, hij had ze allemaal gewonnen.

Een feest van nostalgische herkenning voor de late file­rijder, gekruid met de satanische humor van een Kempenzoon die, als was hij Sergio Ramos van Real Madrid, dikwijls bal én man meeneemt in een perfect getimede intro.

Hopelijk gaat hij met pensioen à la Jan Hautekiet, die daar een tweede carrière van gemaakt heeft, en blijft hij onbelast bijschnabbelen op de radio.

Want anders is er niets meer.