‘Ben Is Back’ met Julia Roberts: een misser op alle vlakken
Na een vader in Beautiful Boy is het in Ben Is Back aan een moeder om haar tienerzoon uit een moeras van drugs te sleuren. Een voorspelbaar en terneerdrukkend melodrama zonder visuele punch.
“Vooruit, zeg me waar je begraven wilt worden.” In Ben Is Back sleurt Holly Burns in een opwelling van woede haar 19-jarige zoon Ben mee naar het kerkhof. Ze confronteert hem er met een einde dat onontkoombaar lijkt. Het is 24 december en Ben stond eerder die dag onverwacht aan de deur. Hij is al maanden opgenomen wegens een drugverslaving, maar mocht voor de kerstdagen naar huis omdat het goed met hem gaat. Zegt hij. Wat er ook van zij: de vertrouwde omgeving van het mikadogezin doet hem zichtbaar goed. Buiten de bescherming van dat gezin dringt de rauwe, onverbiddelijke werkelijkheid van het provinciestadje waar hij woont zich al snel op. Het nieuws van zijn terugkeer verspreidt zich als een lopend vuurtje: openstaande rekeningen met drugdealers moeten vereffend worden en een gelukkig kerstfeest lijkt verder weg dan ooit.
Overacting
Het leidt tot een dol etmaal waarin de moeder haar zoon probeert te redden en op een roetsjbaan van emoties terechtkomt. Het verhaal, bedacht door regisseur Peter Hedges (Dan in Real Life), is vrij voorspelbaar. Dat hoeft an sich niet te deren: Ben Is Back is onbeschroomd een melodrama, een genre dat het zelden moet hebben van zijn originele plotwendingen. Wel van scherpe karaktertekeningen, zinderende emoties en personages die de toeschouwer raken. Het loopt mis op alle vlakken. Zowel Ben als zijn moeder zijn geheel uit bordkarton opgetrokken, Julia Roberts vervalt vanaf de eerste scène in overacting, terwijl Lucas Hedges (zoon van de regisseur) bij voorkeur met een zwaarwichtige blik voor zich uit staart, iets waar de acteur wel vaker last van heeft (zie zijn Oscargenomineerde vertolking in Manchester by the Sea).
Het loopt mis op alle vlakken. Zowel Ben als zijn moeder zijn geheel uit bordkarton opgetrokken
Al ligt het probleem toch op de eerste plaats bij Peter Hedges die opteert voor een loodzware, terneerdrukkende toon. Die verstikkende aanpak smoort alle emoties in de kiem. Daarenboven reproduceert hij de onpersoonlijke visuele stijl van een middelmatige televisieserie in plaats van cinematografische durf te tonen. Het eindresultaat is slechts één letter van dit laatste verwijderd, maar wat een wereld van verschil: duf.
Vanaf 23/1 in de zalen.