Dieter Coppens gaat ‘Down The Road’ met mensen met syndroom van Down: “Een neen is een neen”

Dieter Coppens, net veertig geworden, heeft altijd wel iets om handen. Op televisievlak verrast hij vanaf woensdag met ‘Down The Road’, een 16-daagse reis door Europa met zes mensen die het syndroom van Down hebben. De tocht bracht hen van Zeeland, via het Duitse Monschau naar Luxemburg, Frankrijk, Zwitserland en Italië. “Een fantastische ervaring, al kon ik onmogelijk inschatten waar ik me aan moest verwachten”, vertelt Dieter. “We stapten het busje in bij mij thuis in Zoersel en waren weg. ’s Avonds was ik al doodop, en toen kwamen er nog vijftien dagen. (lacht) Je bent elke dag in de weer om hen een mooie ervaring te bezorgen, maar tegelijk laten ze zich ook niet leiden. Een neen is een neen.”

En dat was vaak te horen?

“Op de eerste dag gingen we een vlottentocht maken in Zeeland. Eén van de meisjes had schrik van water. Ze is aan de kant gebleven. Kan gebeuren. Maar daarna gingen we fietsen. Of dat was toch de bedoeling. Haast niemand durfde op een vreemde fiets. Uiteindelijk is het merendeel op een gocart meegereden.”

Schoot je dan niet in paniek?

“Rustig blijven en goed vertellen waaraan ze zich kunnen verwachten, dat hielp altijd. En als ik het echt niet meer wist, keek ik even naar begeleidster Griet die mee op hen kon inpraten. Blijkbaar is het normaal dat ze snel slechte emoties uit het verleden opnieuw ervaren. Toen we op de VRT de eerste aflevering bekeken en het voorval met die fietsen passeerde, pakte één van de gasten mij vast en trilde hij opnieuw van de stress. Ze leven op emoties.”

“Een voordeel om hen soms te overtuigen om dingen toch te doen, was dat ze allemaal supporter van een andere voetbalclub waren. Als Kevin, notoir Club Brugge-supporter, iets niet durfde, praatte Anderlecht-fan Pieter op hem in. ‘Een echte fan van Club Brugge durft dat hoor’. (lacht) En dan gingen ze overstag. Of soms deden ze iets omdat ze zich een echte fan van De Romeo’s wilden tonen. Heel mooi om te zien hoe ze elkaar aanvoelen en konden overtuigen.”

Ze hebben me gezegd dat ze geen fan waren van je muziek tijdens de verplaatsingen.

“Naar het schijnt speelde ik alleen maar muziek voor oude en dode mensen. Waarop iemand bij het woord ‘dood’ weer dacht aan een overlijden uit hun omgeving. Ik heb maar snel de muziekkeuze in hun handen gelegd. De hele reis heb ik schlagermuziek à la Frans Bauer gehoord.”

Was het dan je zwaarste ervaring tot nu toe als programmamaker?

“Met ‘Copy Beest’, waarin ik uitdagingen aanging met beesten, heb ik ook flink afgezien: dieren laten zich nu eenmaal ook niet leiden. Maar ‘Down The Road’ was even zwaar om te maken. Op een andere manier natuurlijk. Ik vond deze ervaring wel de schoonste. Alles was zo puur dat zelfs ik vergat dat we een tv-programma maakten. Die gasten eisten al mijn aandacht op.”

De liefde voor het avontuur zat al in ‘De Poolreizigers’, je eerste programma in 2003, waarin je met neef Mathias door Amerika liftte. Zou je nu nog zoiets doen?

“Ik denk het wel, omdat de kinderen al groot worden. De oudste is net dertien. De voorbije jaren heb ik enkel nog met het gezin gelift. Als we op vakantie in het verkeerde dal uitkwamen na een bergwandeling. Maar ik zou een nieuw buitenlands avontuur niet bij voorbaat afketsen.”

Hoe is het om met familie samen te werken?

“Ah, je wist dat ‘Down The Road’ een productie is van Roses Are Blue? Dat is het productiehuis van mijn neef Mathias. Ik had vooraf wat schrik. Ik hoopte dat ons werk de familiebanden niet onder druk zette. Maar het pakte goed uit. Eigenlijk stuurt Mathias een team aan, en werk ik vooral met hen samen.”

Is de familie Coppens hecht?

“Niet uitzonderlijk. We zien elkaar op familiefeestjes of barbecues, maar we lopen elkaars deur niet plat. We zijn allemaal druk met ons eigen leven. Ik denk dat dat overal zo is.”

Wat ga je na ‘Down The Road’ doen?

“We zijn al volop een reeks aan het draaien over Belgische dierenartsen en biologen die tot de top in hun vak behoren. We filmen ze overal ter wereld. Ooit schreef ik als kind in een vriendenboekje dat ik natuurdocumentaires wou maken. Dit komt al aardig dichtbij. Het was fascinerend om met zo’n bioloog naar het Amazonewoud te trekken om daar kikkers te onderzoeken, en te praten over de natuur en ecosystemen. Dan spits ik mijn oren.”

“Daarnaast ben ik nog steeds actief als grafisch vormgever. Samen met mijn collega Tom Suykens heb ik Stratier, een kleinschalige uitgeverij. We spenderen er twee tot drie dagen per week aan, terwijl het ook een tijdje meer een hobby was. Geregeld kwamen er immers opdrachten voor tv tussen gefietst. Maar ik zou geen van beide willen missen. Als vormgever werk ik intiem, met televisie kom ik onder de mensen en werk ik met een groot team. Die afwisseling is boeiend.”

Tom Vets

‘Down The Road’, Eén, woensdag, 20.40 uur