‘Bear Grills van Antwaarpe’ moet allochtone kiezer overtuigen te stemmen voor nieuwe partij

De meeste aandacht gaat naar zijn lijstduwer, Rachid Abourig, op het internet beter gekend als ‘den Bear Grills van Antwaarpe’. In een mum van tijd groeide Abourig vier jaar geleden uit tot een hype in Vlaanderen. Iedere week nam hij in zijn BMW een Antwerpse politicus mee voor een onbevangen gesprek – onder anderen Kris Peeters en Filip Dewinter reden mee. De filmpjes bereikten snel 50.000 kijkers. Abourig verklaarde zijn succes onder meer door zijn taalgebruik. “Ik ben een Marokkaan die klinkt zoals Gaston en Leo. Dat valt op, ik val buiten de clichés”, zei hij in De Standaard.

‘Den Bear Grills’ wilde in de eerste plaats jongeren warmmaken voor de politiek. De beeldvorming van jongeren met vreemde roots lag hem na aan het hart. Enkele interviews promoveerden hem tot bekende Vlaming in Antwerpen maar uiteindelijk gooide hij zijn eigen ruiten in. Zijn pleidooi om blanco te stemmen bij de Vlaamse, federale en Europese verkiezingen viel niet in goede aarde. “Ik weiger om te worden vertegenwoordigd, zowel door de meerderheid als door de oppositie”, klonk het als verdediging. In diverse opiniestukken werd hij afgeserveerd.

Rolmodel en vaderfiguur

Ook Khalid El Jafoufi zelf hield het vier jaar geleden bij een blancostem. De Antwerpse rechtenstudent bouwde de afgelopen jaren enige bekendheid op door zijn activiteiten met de islamitisch geïnspireerde studentenorganisatie Mahara. Die zoekt een eigen stem in het identiteitsdebat. Zelf beschouwt El Jafoufi zich als een rolmodel. Hij wil studenten met een migratieachtergrond aanmoedigen om verder te studeren. Een politiek engagement kon niet uitblijven.

Abourig werd gecontacteerd voor het lijstduwerschap en hapte toe. “Zelf schrijf ik opiniestukken, maar dat is voor een bepaald publiek”, legt El Jafoufi – niet zonder enige zelfkennis – uit. “Abourig zal filmpjes maken die een brug naar de man in de straat moeten slaan. Hij moet onze visie uitdragen. Abourig is een vaderlijke figuur. Vier jaar geleden liet hij de jongeren nadenken over politiek. Wij hopen dat hij dat opnieuw kan klaarspelen.”

Rond Abourig bleef het de afgelopen ­jaren muisstil. Om een dubbele reden maakt hij zijn heroptreden in de Antwerpse politiek. “Het wordt tijd dat D-SA op ”t Schoon Verdiep raakt. Bovendien kan de burger meebeslissen.” Hij verwijst zo naar een van de belangrijke programmapunten van D-SA: burgerparticipatie. “Het verkleinen van de kloof tussen burger en politiek was altijd mijn grootste doelstelling.”

“Veelkleurige centrumpartij”

Een stuk van de dadendrang van D-SA komt van politici met allochtone roots die elders met slaande deuren vertrokken. Lijsttrekker Morad Ramachi zetelde voor Groen in de Antwerpse districtsraad. Op plaats vier prijkt Yeliz Citak, ooit districtsschepen voor SP.A in Hoboken, ook in onmin vertrokken. El Jafoufi: “Het is symptomatisch voor de traditionele partijen. Zij slagen er niet in om de diversiteit te omarmen.”

Zo krijgt D-SA de schijn van een ­migrantenpartij, al hoort El Jafoufi dat niet graag. Iedereen blijft immers welkom. “Noem ons een veelkleurige centrumpartij.” Het programma van D-SA oogt inderdaad gematigd. De opheffing van het verbod om achter het loket een hoofddoek te dragen wekt geen verbazing. Maar de partij kant zich evenzeer tegen de dubbele contingentering in het onderwijs. D-SA komt op in de stad Antwerpen en in de districten ­Antwerpen, Borgerhout, Deurne en Hoboken. El Jafoufi ziet best wat opportuniteiten, ­zeker nu in Borgerhout de populaire Zohra ­Othman de PVDA vaarwel heeft gezegd.