Yenthe is kersvers olifantenverzorger van de Zoo: “Elk weekend kwam ik naar hier met mijn grootmoeder”

Thuis in Nijlen heeft Yenthe zelf een halve dierentuin met paarden, kippen, honden, katten, koeien, duiven … “Van dieren krijg je zo veel terug, dat kan je met niets vergelijken. Dat heb ik altijd zo ervaren”, vertelt ze overtuigd. “Ik heb de opleiding dierenzorg gevolgd met het idee om juf te worden en kinderen over dieren te leren. Dat leek me helemaal de max”, zegt Yenthe lachend. “Tot ik hier stage kwam doen. Dat voelde echt als thuiskomen. Het is raar, ik krijg het niet echt uitgelegd. Toen ik hier begon, wist ik meteen: dit is het, hier wil ik voor gaan. Ik heb er sindsdien keihard voor gewerkt om mijn opleiding tot een goed einde te brengen en hier aan de slag te kunnen.”

Rustig en timide

Haar stage deed Yenthe bij de okapi’s, nu staat ze bij de olifanten. “Twee totaal verschillende manieren om met dieren te werken, maar allebei ontzettend leerrijk. Okapi’s zijn echt dieren naar mijn hart, ik kan er mezelf in terugvinden. Ze zijn heel rustig en een beetje timide. Met hen had ik meteen een speciale band. De klik was er vanaf het eerste moment. Pas op, ze hebben elk hun eigen karakter, hé. Elk dier is anders, maar dat is net zo leuk. Ik ga hen nu ook nog af en toe eens bezoeken, gewoon om hen – en hun verzorgers – even goeiendag te gaan zeggen.

Ze heeft duidelijk ook haar gading gevonden bij de olifanten. “Bij hen is de afstand groter, want we hebben we geen rechtstreeks contact. Maar we werken wel intens samen met hen, we trainen hen namelijk dagelijks, maar er zit altijd een barrière tussen. We werken hier met puberende mannetjes, die moet je behoorlijk kordaat aanpakken. Dat maakt het elk dag anders. Het is heel leuk om te zien hoe slim ze zijn, hoe ze die ‘oefeningen’ telkens weer aangeleerd krijgen. De ene dag doen ze dat met veel plezier supergoed, de volgende dag denken ze gewoon foert en doen ze niet mee. Dat is dan maar zo, dan krijgen ze gewoon geen beloning.” Het gaat hier niet om circusoefeningen, wel om gedragingen voor medische doeleinden. De dieren worden dagelijks gecontroleerd aan hun poten, hun mond en hun oren. Op die manier is een pedicure – waar ze geregeld nood aan hebben – een haalbare kaart. En via hun oren kan makkelijk bloed getrokken worden.

“Hier in Antwerpen zitten enkele jonge mannetjes die we opleiden om na enkele jaren door te reizen naar een andere dierentuin. Daar worden ze dan door het kweekprogramma ingezet als kweekstier”, weet Yenthe. Nu zijn het Assam en Ming-Jung die de Antwerpse bezoekers bekoren. “Het zijn pubers, hé. Soms spelen hun hormonen nogal fel op”, zegt ­Yenthe lachend als ze ziet hoe ze achter elkaar jagen.

Spektakel achter de schermen

Of olifanten vroeger tot haar lievelingsdieren behoorden?

Yenthe is nog maar pas aan de slag in de Zoo, maar ze komt er al heel haar leven. “De olifanten, de leeuwen en de okapi’s brachten we elke keer een bezoekje. We kwamen vroeger altijd vanuit Nijlen met de trein naar hier. In de zomer gingen we wel al eens naar Planckendael als het goed weer was. Mijn grootmoeder nam haar acht kleinkinderen mee en dat ging supergoed, we zijn nooit iemand kwijtgespeeld. Mijn grootvader werkte hier. Af en toe ­gingen we eens op bezoek bij hem, maar meestal had hij niet veel tijd als hij aan het werk was. Hoewel we elke week kwamen, werden we het nooit beu. Er was altijd wel iets te zien. Ik keek toen al erg op naar de verzorgers. Je merkte echt dat ze met passie bezig waren, dat ze hun hart en hun ziel in hun job staken. Geweldig om te zien. Zo’n bezoek was altijd heel leerrijk.”

“Bij de nachtdieren vonden we het wel altijd leuk om elkaar te doen schrikken. Dat gebouw leent zich daar echt toe. Bij de vissen en de reptielen was het altijd een beetje een spelletje om als eerste een dier te vinden. En ’s middags amuseerden wij ons rot op de speeltuin”, herinnert ­Yenthe zich. “Wat me altijd is bijgebleven, zijn de rondleidingen achter de schermen. Dat was ­héél spectaculair. Toen we in het binnenperk van de leeuwen passeerden, zat er een leeuw binnen. Dan zet je automatisch een stap achteruit. Toen hij begon te brullen, plakten we met z’n allen tegen de muur. Ook toen ik de dierenarts, Francis, aan het werk zag, was ik danig onder de indruk. ‘Waw! De dierenarts van op tv’, besefte ik.”

Waar nu de Cinéma Zoologie is, komen nog herinneringen naar boven. “Daar heb ik ooit een slang mogen vasthouden. Nog zo’n mijlpaal om nooit te vergeten”, zegt Yenthe. “Net als de kerstshows van Samson en Gert, hier in de Elisabethzaal. Die werden traditioneel gecombineerd met een Zoo-bezoek. Ik heb de dierentuin in al die jaren fel zien evolueren. Er is veel vooruitgang geboekt. De perken zijn veel groter gemaakt, er is meer ruimte ­gecreëerd. Het is een blijft een stadsdierentuin en verder uitbreiden zit er niet meer in, maar selecteren is geen slechte zaak. Of gericht combineren.”

“Toen ik hier begon te werken, voelde me ik hier meteen thuis. De collega’s zijn supertof. Fijn dat ik hier mag komen werken, ik heb nooit het gevoel dat ik moet werken. Ik geef zelfs verzorgers­babbels, dus kijk: mensen iets bijleren over dieren, doe ik toch. De Zoo is me op het lijf geschreven!”