We dachten al aan de oud-internationals, aan wat ze deze keer zouden schreeuwen. Wat kan er immers nog plastischer zijn dan “de lichaamstaal van een dode kikker” zoals Mario Basler Mesut Özil omschreef? Na vanavond hadden ze weer genoeg munitie, dachten we. 23 juni 2018 kondigde zich aan als een dag van nationale rouw. Exact tachtig jaar nadat Die Mannschaft een WK in de eerste ronde moest verlaten – in 1938 startte men met de achtste finales - zou het weer van dattum worden. De titelverdediger stond daarmee klaar om het rijtje van wereldkampioenen Frankrijk (1998), Italië (2006) en Spanje (2010) die vier jaar na hun titel de groepsfase niet doorkwamen te vervoegen. Schade Jogi, alles ist vorbei: Het zou een prachtige kop geweest zijn op de frontpagina van Bild.

Exponent Kroos

De exponent van deze miserie werd uiteindelijk de held van de natie: Toni Kroos. Gespaard door de massa na het verlies tegen Mexico kreeg de middenvelder tegen Zweden een nieuwe kans. Hij wel, Özil, Sami Khedira en Mats Hummels werden door bondscoach Joachim Löw wel om sportieve redenen naar de bank verwezen. Maar Kroos gaf niet thuis. Met een ziekenhuisballetje leidde hij de 0-1 van Zweden in. Op de koop toe kwam hij te laat om de scorende Marcus Berg af te stoppen die met een subtiel lobje zowel Antonio Rüdiger als Manuel Neuer verschalkte. Dan had het eigenlijk al 0-2 kunnen staan. Berg werd iets voor het kwartier diep gestuurd, Jérôme Boateng haalde hem foutief neer in de zestien maar scheidsrechter Szymon Marciniak zag er geen graten in. Net als de VAR die om onbegrijpelijke redenen niet tussenbeide kwam. Het Fisht Stadion in Sotsji is kennelijk behekst: eerder werd er al een elleboogstoot van Diego Costa in Spanje – Portugal met de mantel der liefde bedekt.

De Duitsers waren op dat moment rijp voor de slachtbank. Net als tegen Mexico was het evenwicht tussen aanval en verdediging zoek. Sebastian Rudy vulde de gaten in de beginfase nog goed in, maar die moest na een onfortuinlijke neusbreuk al vroeg vervangen worden door de veel aanvallender ingestelde Ilkay Gündogan. Het maakte van Die Mannschaft een instabiel geheel. Löw moest ingrijpen, de rust kwam als geroepen. De bondscoach wees zijn middenveld tijdens de pauze op haar plichten en bracht met Mario Gomez een extra bliksemafleider in de ploeg. Het had meteen resultaat. Terwijl de helft van de Zweedse verdediging zich bezighield met Gomez kon Marco Reus vlak na rust een voorzet van Timo Werner verzilveren. 1-1. Voor Reus zijn eerste WK-doelpunt. Het was signaal voor de mannen van Jogi om op te staan. Wat volgde was een spervuur aan schoten richting Zweeds doelman Robin Olsen. Een verlossende goal leek maar een kwestie van tijd, maar de minuten verstreken en de kansen bleven gemist worden. Zestig, zeventig, minuut tachtig: op de bank wreef, rook en friemelde zich stilaan te pletter. De ommekeer leek er niet meer te zullen komen. Zeker niet na de rode kaart van Boateng. 1-1 bleef het. Duitsland met één punt na twee matchen. Op drie punten van Zweden. Haast een onhaalbare taak om dat nog te overbruggen.

Mentale boost

Maar dan kwam die negatieve exponent, die Toni Kroos. Die al zijn passes niet zag aankomen, die al zijn schoten afgeblokt zag worden: hij kreeg de kans om in minuut 95 nog een vrije trap te nemen. Met een kort tikje liet hij de bal klaarleggen en krulde hij die voorbij Olsen in de verste hoek. Ontlading, vreugde, geweldige opluchting. Duitsland doet weer mee. Meer zelfs: deze ommekeer zal hen een enorme mentale boost geven met het oog op het verdere toernooi. Winnen tegen Zuid-Korea en dan begint het WK pas echt voor hen. Met Duitsers ben je echt nooit klaar. Nooit.