June (11) vertelt in persoonlijke vlog over gespleten handen

June Eyer is een van de vele ­tieners met een eigen YouTube-kanaal en videoblog. Elke week post ze filmpjes over wat haar bezighoudt en wat ze leuk vindt: zelf slijm maken, haar ochtendroutine in het weekend, zich vervelen … Vaak met een kwinkslag.

“Omdat mijn handen in die filmpjes dan in beeld komen, kreeg ik geregeld vragen over hoe het komt dat ik zulke handen heb”, vertelt June. “Daarom heb ik besloten daar een aparte vlog over te maken.”

June is geboren met syndactylie, ook wel kreeftenhanden, cleft hands of gespleten handen genoemd. Ook haar voeten zijn gespleten vanwege een genetische fout. Zowat een op de 90.000 ­baby’s wordt ermee geboren, in een minimale tot ernstige variant. Vingers en tenen kunnen vergroeid, afwezig of juist extra aanwezig zijn. “Bij June zit het eerder complex in elkaar”, vertelt haar moeder Vanessa Lauryssen (43). “Daardoor heeft ze al elf operaties moeten ondergaan. Dat is niet voor hoe het eruitziet, maar puur functioneel.”

“Ik ben er nooit echt mee gepest geweest”, zegt June. “Het is iets waar ik niks aan kan doen. Het gebeurt wel dat mensen medelijden hebben, maar dat is zeker niet nodig. Er is immers niks gebeurd met mijn handen, ze zijn gewoon zo.”

Zesde zintuig

“We wisten tijdens de zwangerschap niet dat June een beperking zou hebben”, zegt Vanessa. “Pas bij de geboorte bleek het. Die eerste tijd ben ik veel gaan opzoeken over syndactylie, maar na een tijdje heb ik het losgelaten. Het werd te veel. Eigenlijk zijn we door een gelukkig toeval bij een goede, gespecialiseerde chirurg in Kortrijk terechtgekomen.”

“En verder heeft June gewoon alles zelf uitgezocht. Ze kan heel mooi schrijven en tekenen, en ze heeft een eigen methode om te eten met mes en vork. Ik ben een moeder, dus ik wilde haar veel helpen, maar June is heel zelfstandig. Daarom hebben we de afspraak: als ze zelf niks vraagt, dan lukt het.”

“Ze gaat er gewoon zelf licht over”, zegt Vanessa. “Op een gegeven moment had ík er een zesde zintuig voor ontwikkeld, dan had ik het altijd gezien als de mensen haar aanstaarden. Maar als ik er iets van wilde zeggen, zei ze altijd dat het niet nodig was.”

Maar volgend jaar gaat June naar de middelbare school. “Sowieso al een grote stap. Dus daar maak ik me wel zorgen over. Ik weet dat ze daar ook al mee bezig is. Daarom willen we daar op voorhand in gesprek gaan, zodat ze op de hoogte zijn en er altijd iemand is bij wie ze terechtkan. Gewoon dat weten, is belangrijk.”

Trots

“Verder heeft ze natuurlijk ook de gewone probleempjes van een tiener, dat vergeet ik soms. Dan stuurt ze een bericht dat ze zich niet goed voelt, en dan vraag ik meteen of het door haar handen is. ‘Helemaal niet’, zegt ze dan (lacht). Ze accepteert zichzelf gewoon zoals ze is, en dat maakt mij eigenlijk wel heel trots.”

Het is meteen ook Junes tip voor mensen met een beperking: “Je kunt er niks aan doen, aanvaard het gewoon. En doe zo veel mogelijk zelf.”

Bekijk het filmpje van June hier.

Op YouTube is ze te vinden als ‘June & Eyer’