Zonder Matthias Casse halen Belgische judoka’s opnieuw geen EK-medailles: wat betekent dit voor Olympische Spelen?

Elf Belgen hadden zich geplaatst voor het EK, maar niemand scoorde hoger dan Jorre Verstraeten en Ellen Salens met hun zevende plaats. Geen enkele landgenoot stond dus in een medaillekamp. Op een kleine drie maanden van de vierjaarlijkse afspraak lijkt dat bepaald zorgwekkend, al horen ook hier enkele nuances bij. Voor de meeste Belgen gold deze Europese troepenschouw vooral als opwarming voor wat komen moet. De volgende drie weken vallen op twee grand slams en op het WK in Abu Dhabi meer olympische rankingpunten te verdienen dan op dit EK. Bovendien kenden routiniers als Toma Nikoforov, Jorre Verstraeten en Sami Chouchi een zware loting. En door de afwezigheid van Matthias Casse, die al zekerheid heeft over Parijs en die trainingsarbeid in eigen land verkoos, moest België zonder zijn allerbeste vertegenwoordiger aan de slag.

Blessure

Dirk Van Tichelt (39), judobrons in Rio 2016 en coach bij de Belgische jeugd, heeft oog voor die verzachtende omstandigheden.”Super kan je dit EK zeker niet noemen, maar onze judoka’s hebben vaak verloren met een heel klein verschil, wat zo typisch is aan deze sport. Sluit je ogen op een verkeerd moment en je ligt op je rug. Gabriella Willemse vocht na een lange afwezigheid wegens blessure uitstekend in haar eerste wedstrijd, maar nam nadien net iets te veel risico. Ze had niet verwacht dat haar tegenstander zo lenig was. Ik hoop alleszins dat dit EK niet richtinggevend is voor de Olympische Spelen. Of voor het WK.”

Op het EK 2022 werkte België zich met zijn vier medailles nog naar een tiende plek op de landenranking. Casse won zilver, Chouchi, Verstraeten en Mina Libeer haalden brons. Volgens insiders zijn er sindsdien te weinig judoka’s doorgegroeid. Van Tichelt blijf op de vlakte: “Dat was toen een extreem goed resultaat, wat dus ook weer enige relativering verdient. En laten we niet te streng zijn. Ons judo haalt al heel lang knappe resultaten. Misschien zijn we een beetje te verwend. En stuur Matthias naar Zagreb en die nul op de medailletabel is ook weg.”

Parijs

Voorafgaand aan het EK stonden vier landgenoten (Casse, Verstraeten, Nikiforov en Mina Libeer) op een kwalificatieplaats. Chouchi, Amber Ryheul en Willems zitten in de buurt. Alleen Casse bezit nu al zekerheid over een ticket voor Parijs. De povere prestaties in Zagreb bevorderen geenszins de kansen van de resterende Belgen met olympische ambities. Gelukkig voor hen biedt het judo meer dan andere sporten nog een stel toernooien om de olympische ranking op te krikken. Na dit EK volgen nog de grand slams van Tadzjkistan (3-5 mei) en Kazakhstan (10-12 mei) en het WK in Abu Dhabi (19-23 mei). “Er is dus nog geen reden tot paniek, maar op het WK zouden we ons toch moeten herpakken”, aldus Van Tichelt.

Sinds 1980 en het goud van Robert Van de Walle is het judo met zijn elf stuks onze voornaamste leverancier van olympische medailles, maar ook dit EK toont dat die sport voor Parijs 2024 slechts één onbetwiste podiumkandidaat telt: Matthias Casse. “Eigenlijk wordt die gast nog altijd wat onderschat in dit land“, oordeelt Van Tichelt. “Hij heeft sinds 2019 al vier keer in een WK-finale gestaan, los van veel andere successen. Al vijf jaar scoort hij altijd en overal. Welke andere Belgische atleet kan dat zeggen? Maar Matthias had gelijk om dit EK te skippen. Waarom zou je onnodige risico’s nemen op een blessure? Met zijn palmares hoeft hij zich niet meer te bewijzen op een EK.”

Goud

Op weg naar zijn ultieme ambitie – olympisch goud – zal Casse in Parijs allicht wel opnieuw zijn eeuwige rivaal Tato Grigalasjvili moeten trotseren. In Tokio 2021 klopte Casse de Georgiër in de kamp om het brons. In hun drie WK-finales haalde Casse het in 2021, maar moest hij de twee daaropvolgende jaren tevreden zijn met zilver. Grigalasjvili veroverde in Zagreb zijn derde Europese titel. “Nochtans had Tato al in zijn eerste ronde met drie strafpunten uitgesloten moeten worden”, verklaart Van Tichelt. “Maar in de finale vloert hij de nochtans sterke Nederlander Frank de Wit na zo’n 45 seconden. En op heel schone wijze bovendien. Matthias weet dus wat hem straks te wachten staat.”