Er was de hele dag door protest van pro-Palestijnse bewegingen die zich door Malmö bewogen. Ook aan de Arena zelf doken er vlaggen op vlak voor de show. De reden is niet ver te zoeken: de deelname van Israël aan het Songfestival zorgt voor heel wat controverse. Het zet tegelijk ook de veiligheid op scherp. Op elke straathoek rond de arena staat politie, er vliegen helikopters rond, en de kleinschalige betoging aan de Arena werd uiteindelijk kordaat afgebroken en weggeleid.

LEES OOK. Onze reporter over de veiligheidsmaatregelen bij een Songfestival onder hoogspanning: “Op elke straathoek staan twee à drie agenten”

Het doet wel vragen oproepen bij het publiek en de deelnemers. Was dit een verstandige beslissing? En wat als er iets gebeurt? Nu Israël door is, stelde een Poolse journalist ook vlakaf de vraag aan Eden Golan, de Israëlische kandidate dit jaar. “Het is een persoonlijke vraag, maar heb je ooit gedacht dat je met je komst hier andere deelnemers en publiek in gevaar en een risico met zich meebrengt?” De vraag kwam duidelijk onverwachts, want er volgde een stilte in de zaal.

“Je hoeft hier niet op te antwoorden”, kreeg ze mee van de begeleider van de interviews, en ook haar persverantwoordelijke leek het af te raden. Toch besluit ze de microfoon even naar zich toe te trekken. “Ik denk dat we hier allemaal zijn voor één reden. De EBU (de organiserende European Broadcasting Union, red.) heeft hun voorzorgen genomen om het veilig te laten verlopen en er hier een verenigde plek van te maken voor iedereen. Ik denk dat het veilig is voor iedereen. We zouden hier niet zijn voor eender andere reden.” Van de drie vragen die per land mochten gesteld worden, was dat de enige vraag die met de huidige controverse te maken had.

Joost: “Goede vraag voor EBU”

Ook Joost gaf zijn eerste reactie, al klonk die veelal bevreemdend. Eerst vroeg een journalist hem of zijn song iedereen zou kunnen verbinden binnen het Songfestivalgebeuren. Hij nam een paar seconden tijd om te antwoorden: “Ik denk dat dat een goede vraag voor de EBU is.” Waarna een stilte in de zaal volgde.

Nadat hij te horen kreeg dat hij doorging naar de finale, dacht hij aan vele dingen, merkte hij nog op. “Ik denk aan alle wezen, ik denk aan mensen die anderen vergeten, ik denk aan leraren die gepest worden in de klas, ik denk aan mensen die geen huis hebben. Ik denk de hele dag aan mensen die hun vlucht missen, aan mensen zonder geld. Ik denk aan veel dingen. Als we die gedachten allemaal bij elkaar gooien, komen we ergens. Ik ben voor progressie.”

Nemo: “Veel mensen vragen of ik magneten in mijn schoenen heb”

Ook Zwitserland mag naar de grote finale, en mag meteen de favorietenrol spelen. Nemo is bovendien naast de Ierse kandidaat Bambie Thug de tweede non-binaire artiest op dit festival. Wint een van hen, dan is dat de eerste non-binaire winnaar van het Songfestival. Wanneer die een vraag krijgt over de vertegenwoordiging van de queergemeenschap wordt die dan ook even emotioneel.

LEES OOK. The party’s over: Mustii mét vredesboodschap niet naar de finale, Joost Klein haalt het wel

“Een grote shout-out naar Bambie Thug. We zijn zo verschillend, maar begrijpen elkaar helemaal. Het is heel fijn om die ervaring te kunnen delen”, zegt Nemo. “Ik weet hoeveel iconen voor mij betekenden. Naar andere personen kunnen opkijken, heeft mij geholpen. Ik ben blij dat ik daar nu mijn steentje aan kan bijdragen.”

De Zwitserse artiest kreeg ook nog een prangende vraag over hun act. Hoe die in godsnaam hun balans houdt op de draaiende schijf en tegelijk de controle over hun stem houdt? “Verschillende mensen hebben me al gevraagd of ik magneten in mijn schoenen heb. Dat had ik een geweldig idee gevonden, dan moest ik me niet moeten focussen op de balans. Maar simpelweg gezegd: ik ga ervoor, en het werkt op het moment zelf. Daar focus ik me op. Het geeft me altijd wat angst, maar dat is deel van het optreden, en dat maakt het speciaal voor mij.”