'Go Figure Out Yourself' van Wim Vandekeybus: een valse happening
Het toppunt van irritatie? Iemand die je uitdaagt om je eigen gang te gaan, maar tegelijk laat merken dat je dat maar beter uit je hoofd zet. Dat is helaas zowat de korte samenvatting van Go Figure Out Yourself - een stuk van Wim Vandekeybus met een slechte dag, en een matige cast.
Voor de voorstelling krijg je de boodschap dat dit stuk ‘een totaalexpeditie’ is. ‘Op een stroom van dans, woord en muziek word je uitgenodigd om deel te nemen aan een onvoorspelbaar parcours. Je wordt zo deel van een gezamenlijke happening’. De verwachtingen zijn dus hooggespannen als Tim Bogaerts begint te spreken. Maar wat een verward betoog. Eerst benadrukt hij hoe verbonden we zijn, daarna heeft hij het over de leegte rondom ons. Is dat de kwestie die we voor onszelf moeten uitknobbelen?
Vooraleer je daar hoogte van krijgt, duiken vier andere performers op, die niet alleen Bogaerts beweringen in twijfel trekken maar zowel hem als elkaar te kakken zetten. Ondertussen scheppen ze er om onduidelijke redenen plezier om onder de neus van de kijkers vervaarlijke sprongen uit te voeren. Wijzer word je er niet meteen van.
Dat komt pas als de performers je dwingen om voor een onderonsje met slechts één van hen te kiezen. Op dat moment stellen ze de vraag waarom je voor hem of haar, en niet voor een ander koos. Aha! Betrapt! Kies je voor een blanke of een zwarte, een Aziaat of Europeaan, een man of een vrouw? Het zegt iets over jou!
Kies je voor een blanke of een zwarte, een Aziaat of Europeaan, een man of een vrouw? Het zegt iets over jou!
Of dat willen ze je toch doen geloven. Maar zegt de vraag niet ook of vooral iets over hoezeer performers smachten naar de liefde van het publiek? Naarmate er meer van die pseudo-existentiële vragen volgen, kregen wij steeds meer die indruk.
Maar dat mag de pret niet drukken, want het lijkt er de performers steeds meer om te doen om de toeschouwers bij hun wilde dansacties te betrekken. Dat gebeurt haast voortdurend. Maar ook hier stelt de voorstelling al snel teleur, want ondanks de schijn van het tegendeel krijg je als toeschouwer nooit een echte rol.
Ondanks de schijn van het tegendeel krijg je als toeschouwer nooit een echte rol in deze voorstelling
De performers pikken de kijkers uit, niet omgekeerd, en ze gebruiken hen slechts om hun eigen kunnen in de verf te zetten. Als Hugh Stanier in een ellenlange scène oproept tot oorlog, gijzelt hij zelfs het hele publiek. Pas in een uitgesponnen solo van Sadé Alleyne mogen toeschouwers ingrijpen: ze mogen haar over het podium zeulen op haar aanwijzingen. Ook dan zijn ze dus slechts figurant.
Dit gebeuren is daardoor niet de happening waarvoor het zich uitgeeft. Dit is van a tot z bedacht. Het doet je ook nergens werkelijk over nadenken, zoals het programma belooft. Tenzij dan over die ene vraag waarom we een uur naar een ongeïnspireerde brei kunstjes van middelmatige performers moesten kijken. Jammer. Wim Vandekeybus kan toch echt veel beter.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
