Hoe is dit in godsnaam kunnen gebeuren? Veertig minuten lang was Anderlecht heer en meester tegen Hoffenheim en leek de top 8 binnen handbereik, maar een totale ineenstorting later zou het niet meer dan een verre droom blijken.
Nog een geluk dat paars-wit al zeker was van minstens de tussenronde. Toch was het doel voor de aftrap duidelijk: tegen de Duitsers wilde Anderlecht zich verzekeren van een plek in de top acht. Met Hoffenheim trof het daarvoor ook een schijnbaar ideale tegenstander. Een plek bij de top 24 was voor de Duitsers nagenoeg onhaalbaar en ook in de competitie staat Hoffenheim maar net boven de degradatiestreep. En dan moest het ook nog eens twaalf geblesseerden missen. Er zijn slechtere momenten om een Bundesliga-club te treffen.
Vazquez tovert
De sterren voor een mooie Europese avond – zoals die er dit seizoen al waren tegen onder meer Porto en Real Sociedad – stonden dan ook gunstig. David Hubert koos met Verschaeren, Amuzu, Degreef, Hazard en Vazquez alleszins voor heel wat offensieve pionnen in zijn basiself. Het resulteerde al na anderhalve minuut in paars-wit gevaar: Amuzu ging op snelheid voorbij zijn man en zette goed voor, maar Vazquez kon zijn poging niet kadreren. Afgelopen weekend zat de Argentijn nog op de bank voor Keisuku Goto, maar tegen Hoffenheim kreeg Vazquez opnieuw het vertrouwen van Hubert.
Vertrouwen dat hij meteen ook terugbetaalde met een erg fraaie goal: hij liep goed de diepte in, kapte zijn verdediger uit en plaatste het leer knap in de bovenhoek. De Argentijn kreeg al veel kritiek te slikken, maar antwoordde met de voeten. Met zijn mindere linker dan nog. De dikke duim van David Hubert aan zijn adres was niet meer dan terecht. De complete offday van Anderlecht in Pilsen leek dan al vergeten.
Vooral omdat paars-wit bleef komen. Zo had ook Yari Verschaeren een schitterende goal in gedachten. Ware het niet dat zijn heerlijke trap uiteenspatte op de paal.
Ook Amuzu, voor de wedstrijd plots gelinkt aan een transfer naar Napoli, was schijnbaar in zijn nopjes. Alsof hij met zijn eerste half uur de Napolitaanse scouts helemaal over de streep wilde trekken.
De complete ineenstorting
Paars-wit leek dan ook alles onder controle te hebben. En toch was na veertig minuten alles te herdoen voor de thuisploeg, want na een hoekschop – de eerste van Hoffenheim nota bene – kopte Hranach de gelijkmaker tegen de touwen. Voetbal kan wreed zijn.
Al was vooral wat we nadien te zien kregen een kwelling voor iedereen met een paars-wit hart. Amper tien minuten was de tweede helft bezig toen Anderlecht – alweer uit het niets – ook op achterstand kwam. Bischof kreeg te veel ruimte en schoof de 1-2 diep in de hoek. Hoe was dit kunnen gebeuren?
Anderlecht was compleet het noorden kwijt. En het werd alleen maar pijnlijker, want het slikte in de tien minuten daarna nog eens twee goals. Van 1-0 naar 1-4 in 24 minuten voetbal.
Anderlecht leek knock-out tegen de touwen te liggen, maar rechtte toch nog de rug. Invaller Goto zorgde met de 2-4 voor de heropflakkering en Augustinsson zorgde met een fraaie goal ook nog voor de 3-4. Plots was er wél opnieuw geloof. Een punt volstond namelijk voor een plek in de top 8. Anderlecht startte een belegering en zelfs Kikkenborg trok nog enkele keren mee naar voor op een hoekschop. Maar het mocht niet zijn voor paars-wit. De gelijkmaker viel niet meer.
Geen punt, geen top acht en geen 2,5 miljoen euro die daaraan vasthangt. Bij Anderlecht zal dan ook nog wel eens teruggedacht worden aan dat pijnlijke puntenverlies in Letland en de non-prestatie in Pilsen.