Met de rug naar het publiek gekeerd, gehuld in een lange zwarte jas en met één enkel lichtstraal op het bleke gezicht. Intens hoe Colin H. Eeckhout van Amenra Pukkelpop vrijdagavond opwachtte. Alsof hij zou gaan bidden voor een heidense godheid. De eerste lezing van opener Razoreater was alvast oud-testaments angstaanjagend. Amenra liet zonder waarschuwing een goed opgebouwde muur van geluid vol los op de menigte. De dame naast me die net nog vrolijk had staan shaken op Lapdance van N.E.R.D. sprong een halve meter de lucht in en hield bang de handen voor de oren. “Kwas keihard verschoten.”

Jongste telg Mass VI was genomineerd voor drie MIA’s, Solitary Reign - het meest toegankelijke nummer op die plaat - hoor je zelfs regelmatig op de radio. Om maar te zeggen dat de Marquee goed gevuld was. Met headbangende fans van het eerste uur, maar dus ook met bijna gehypnotiseerd - hoe kan het ook anders? - kijkende leken. “Iedereen zegt dat je Amenra deze zomer moet gezien hebben. Hier zijn we!” Jep. Alleen al voor de innemende duisternis, het synchroon headbangen on stage en de bezeten lichaamsbewegingen van Eeckhout. We zouden bijna vergeten te vermelden dat Amenra ook gewoon een steengoeie band is.

Toegankelijk kan je de show van Amenra op Pukkelpop moeilijk noemen. Dat was ook verre van de bedoeling. Metalen haken zoals in de AB liet Eeckhout niet opspelden, al liep het bloed op het einde wel van zijn hoofd. Solitary Reign werd ook niet gespeeld, dat zegt genoeg. Van de nieuwe plaat kregen we Children Of The Eye, het bipolaire Plus Près De Toi - zalven en ontploffen! - en afsluiter Diaken. Licht nog eens uit, niemand meer op de planken. Met pijn aan de oren en de nekspieren hebben we de Marquee verlaten, maar het was het waard.